Nog steeds ben ik aan het nagenieten van het festival van afgelopen woensdag.
Vanwege werk en verkoudheid ben ik er nog niet eens aan toegekomen om álle filmpjes en foto’s op IG te zetten,
maar heb ik in mijn stories wel alvast een korte samenvatting neergezet om op terug te kijken <3

Wie wil er nou niet naar zo’n festival?

Mijn haar was weer eens verschoten van de zon, waardoor mijn kleur eruit lag.
Nu vinden sommigen dat hoogblonde wel mooi, maar ik werd het zat.
Dus in een vrij weekend ging er bij mij, hop! Een verfje doorheen.
De donkere kleur (bijna zwart – koel bruin) is van DA met advies van de lieve medewerker en het blauw is blue navy van Lunar Tides.
Ik besloot een lok blond aan de voorkant vrij te houden en heb daar het blauw in gedaan toen het donkere klaar was.
Blij mee!

Vandaag zat ik op de fiets tussen twee cliëntafspraken in,
met hoge nood tussen Ede en Bennekom
én nieuwsgierigheid naar het nieuwe restaurant in Elias van Opella.

Dus hop, ik sloeg linksaf het fietspad af
en nam een kijkje in het spiksplinternieuwe restaurant.
Eerst even geplast.

Licht, ruim en modern

Elias had ik al een paar keer eerder van binnen gezien.
Er zit een revalidatiecentrum in, met oefenruimte, afdelingskamers, lunchruimte…
Maar er is ook de mogelijkheid een lokaal voor scholing te huren
en er worden nog afdelingen ontwikkeld voor mensen die niet in andere groepen zouden passen.
Afijn, de klantadviseurs van Opella kunnen hier meer over vertellen dan ik.

Wijkverpleegkundige meets interne zorg

Laatst heb ik er een oud-cliënt bezocht die na een val moest revalideren
en mocht ik aanwezig zijn bij een gastles van Opella voor nieuwe ziekenverzorgenden.
Vandaag moest ik op hetzelfde terrein zijn bij de (aanleun)woningen met zorg, dus besloot ik hier te lunchen.
Dat kan tussen 12 en 13.30 d.m.v. een buffet en in een mooie ruimte met terras.
Als enige niet-Opella-medewerker voelde ik me wel een beetje een vreemde eend in de bijt.
Ik vroeg voor de zekerheid of het wel klopt dat buitenstaanders gebruik mogen maken van het restaurant.
Maar dat klopte.

Het was heerlijk en ik had nog tijd over even naar boven te lopen voor ik weg moest.
De oud-cliënt die er nog steeds revalideerde zwaaide hartelijk terug toen ik boven aankwam.
Maar omdat zij in de groep lunchte mocht ik helaas niet even spontaan bij haar zitten.
Dat was een beetje cringe, dus we hebben maar geappt.

Daarna fietste deze pleeg weer 1 straatje verder om het werk te vervolgen.
Wat heerlijk dat alles zo in de buurt is!
Nu nog hopen dat dit nog veel meer een ontmoetingsplek wordt van buurtbewoners, gasten en meer verschillende disciplines en organisaties.
Zorg is eigenlijk als een heerlijk soepje van allerlei verschillende ingrediënten.

Voor mijn gevoel rijd ik nog auto,
maar in de werkelijkheid zit ik net languit op de bank.
12 uur op pad geweest om 10 mensen naar de Keukenhof te krijgen.
Meer dan 400 kilometer auto gereden.

Het resultaat?

Straks nog even rustig de filmpjes uploaden.
Of morgen dan.
Veel zal het vandaag niet worden.

Noem ten minste 1 ding

Hoogtepunt van de dag: al die nationaliteiten bij elkaar.
Én die mooie kleurencombinaties van bloemen natuurlijk.
Vooral die grote tulpen….
Ongelooflijk dat er zulke grote bestaan.
Prachtig!

Even geen blog vandaag.
Ik las namelijk dat mijn site traag kan zijn vanwege mijn grote afbeeldingen.
Bij nader inzien zie ik dat ik enorme foto’s gebruik.
Die laden inderdaad wat trager.
En het staat niet eens mooi.

Dus ik probeer nu wat afbeeldingen te verkleinen,
zodat het A niet je ogen zal uitsteken en
B de site wat sneller laadt.
Snelheid is fijn.

Onze Afrikaanse reuzenslakken moesten in bad gisteren. Dat ik doe ik met een druppelende kraan in de gootsteen terwijl het water kan weglopen.

De slakken zie je vervolgens opleven en raken helemaal wild, in slakkenbeleving dan. Die voelsprieten gaan alle kanten op en hun koppies gaan overal nieuwsgierig snuffelen. Wat een belevenis.

Nog even een familiefoto bij deze.

Vandaag ben ik een kijkje gaan nemen bij het NAH-café in Ede.
Gewoon om te zien wat het zoal is.
Is het er gezellig? Laagdrempelig? Wat is er te doen?
Als wijkverpleegkundige is dat handig om te weten.
Wellicht kan ik het eens als tip meegeven aan iemand.

Creatieve avond

Dus ik fietste vanavond naar het NAH-Café en was zeer benieuwd.
We zouden iets creatiefs gaan doen.
2,50 voor de knutselspullen en ik hoefde verder niks mee te nemen.
Drankjes worden verzorgd.

Gezellige drukte

Het Café wordt gerund door Wilma en Dave.
Hartstikke leuke, enthousiaste mensen,
zelf met NAH.
Het bleek er wat drukker dan verwacht vanavond.
Iets wat niet vanzelfsprekend was.
Ze bestaan namelijk nog geen jaar.
En hebben ook nog een tijdje last gehad van de lock-down.
De vraag is er dus wel naar.

Ontwikkeling

Omdat het café nog niet zo lang bestaat,
is het nog wat zoeken naar wat handig is qua invulling en indeling.
Zo ook wat betreft de drukte van vandaag;
daar moet nog een weg in gevonden worden.
Misschien dat de ruimte beneden in de Meerpaal benut zal gaan worden.
Die is wat groter.
Of dat de groepjes toch wat verspreid door de ruimte zullen gaan zitten.
Afijn. Aan verbetering wordt gewerkt.

De kans is groot dat op het moment van lezen,
dit alweer verbeterd is.

Mobiel

Ik ging in ieder geval met een mooie creatie naar huis.
Een mobiel heb ik gemaakt,
voor wat plantjes in te hangen of iets dergelijks.
Heerlijk kneuterig.

Ondertussen gezellig kunnen kletsen,
want iedereen moest wachten op een schaar.
Dan begin je vanzelf wel te kletsen.
(Heel slim.)

Contactgegevens

De website is hier te vinden.
Daarnaast hebben ze ook een Facebook-pagina.

Het is i.p. iedere tweede woensdag van de maand.
In de Meerpaal, Ede.
Om en om zou er iets creatiefs te doen zijn.
Of een inloopavond met alleen koffie.
De sfeer is lekker los, gemakkelijk, gezellig.
Geen zielige of serieuze praatjes waar iedereen in mee moet gaan.
Maar gewoon, wat iemand bezig houdt.
En waar men zin in heeft.

Goed bezig Wilma en Dave! Ga zo door toppers!

Het is bijna 12 mei en ik heb mijn kadootje voor de dag van de verpleging al binnen. Het waren twee luchtplantjes op een nog te fatsoeneren standaard.

Ik heb járen zitten zoeken voor luchtplantjes die betaalbaar waren op marktplaats. Maar nu krijg ik ze gewoon van mijn baas <3 Ze komen van de inspirerende shop Good To Give.

Thank you!

De rits was stuk gegaan afgelopen jaar, dus we moesten onze Falco tent laten repareren. En dat kon wel, helemaal in Bergeijk. Bij Bax Totaalrecreatie.

Dus 80 minuten heen en 80 minuten terug gereden om onze tent weer op te halen. Kotsend kind achterin de auto. Inmiddels alles weer schoon. Maar bovenal: onze tent is weer terug.

Nu het buiten niet meer zal vriezen houden we ieder vrije weekend vrij om, je weet maar nooit; weer eens een weekend op pad te kunnen gaan. Heerlijk!

Aan de straat heb ik een tafeltje vol stekjes voor buurtbewoners.
Er staan wilde hyacinten, aardbei,
maar ook de vaderplant, drakenklimop en Aloë Vera. 🍓
Het tafeltje vul ik regelmatig aan als er weer stekjes over zijn.
Zo kan iedereen zich bekommeren om een plant,
want dat is uiteindelijk waar Floralia voor staat 🌿

PS: Floralia Bennekom is een vereniging van mensen die zich bekommeren om planten. Lidmaatschap kost slechts 10 euro per jaar en het eerste jaar is gratis. Leerzaam, leuk en gezellig!

Een prachtige plant sowieso, die kardinaalshoed.
Het is een grote struik van zo’n 2,5 meter breed als lang.
Prachtig rood blad in de herfst, maar ook: bijen.

Het gónst van de bijen. In mei.
Ik zit ernaast op onze tuinbank en geniet.
Één en al gezoem achter mij.
Onophoudelijk.

Harde werkers, die bijen.
Erin, eronder, erop…
Af en aan vliegend.
Meer dan honderd tegelijk.

Ik ben blij dat ik deze struik heb.
Speciaal voor de bijen.

In de kast heb ik een heel klein doosje.
Een onopvallend zwart doosje in een zwarte kast.
De deksel kan eraf.
Daaronder zie je al mijn zaadjes.
Netjes gesorteerd op zaaimaand: maart, april, mei.
Kleurrijke pakjes zaad met allerlei soorten bloemen.
Als ik moet kiezen gaat dat lastig, want ze zijn allemaal even mooi.
Welke moet ik vandaag nou zaaien?, zucht ik dan.
Want ik weet niet of ik ze allemaal wel plek kan bieden.

Zaadjes moeten op tijd de grond in

Er is haast bij, want zaadjes moeten op tijd gezaaid worden.
Als ik meer dan tien zakjes zaad per maand klaar heb staan,
weet ik niet of ik ze allemaal op tijd kan zaaien.
Ik maak keuzes tussen ‘nu zaaien’ en ‘later zaaien’,
voor als plantjes het niet redden of als ik ergens nog kale plekken ontdek.
Als ik ze te laat zaai, hebben ze volgend jaar nog één kans.
En anders is de kiemkracht ingehaald door de tijd.

Zaadjes moeten ruimte krijgen

Je kunt zaadjes wel ruim gaan rondstrooien,
maar het heeft geen zin als de grond al vol staat.
Overal waar ik kijk zie ik nieuwe plantjes opkomen.
Nu nog enkele centimeters hoog,
maar straks wel een halve meter lang.

Planten hebben stuk voor stuk genoeg licht nodig.
En ruimte, om zijtakken te kunnen maken.
Planten kunnen elkaar verdringen en verminken,
als ze te dicht op elkaar staan en te hard groeien.
Ieder zaadje heeft daarom een eigen plekje nodig die het kan veroveren,
om een sterke plant te worden.

Het is de kunst om iedere plant tot zijn recht te laten komen.
Ultiem geluk is een border vol verschillende bloemen
die samen een vrolijk geheel maken.

Kiezen

De keuze is aan jou: welke zaai je wel?
En welke zaai je niet?
Ieder zaadje heeft recht op een bestaan.
Maar welke bied je dat aan?
En is er voldoende gelegenheid,
om het plantje ruimte te kunnen bieden?
Of zaai je toch te veel,
als je het risico neemt dat sommigen het niet redden?

PS: De zaden van de afbeeldingen zijn gekocht en gekregen van Brenda op https://zadenuitzalk.nl/

In april geniet ik altijd van onze paarse bloemen in de tuin. De mix van paars is per ongeluk ontstaan door het verzamelen van stekjes en zaad door de jaren heen. Het is niet zo dat ik andere kleuren mijdt, maar die komen bij mij later pas opzetten. Zoals dahlia’s, zonnebloemen, cosmos, zinnia’s en gladiolen. In het voorjaar heb ik vooral paarstinten en dat vind ik rustgevend staan in combinatie met het jonge lentegroene blad overal. Een toevallig schilderijtje dus, die tuin van mij.

Paarse bloemenmix uitgelicht

De volgende planten heb ik bij elkaar staan:

• Brunnera Jack Frost (ook wel Kaukasisch vergeet-mij-nietje, ooit 1 potje gekocht bij de Hessenhof)
• Judaspenning
• Gewoon vergeet-mij-nietje
• Wilde hyacint
• Tulp Ronaldo (zeer donker paars, gekocht bij tulipsgreen.nl)
• Akelei

Op de uitgelichte afbeelding zie je verder nog de paardenbloem en de rododendron. En de kat. (hier nog schoon op de foto)

Duur?

Je hoeft voor een mix van paarse bloemen niet veel geld uit te geven. Als ze het naar hun zin hebben, dan worden het er vanzelf meer. Je kunt het zaad verspreiden voor meer dezelfde planten of bijvoorbeeld pollen van vaste planten afsteken en verder uitzetten. De manier van vermeerderen hangt af van de soort plant uiteraard.

Veel vaste planten?

Het hoeven niet per se vaste planten te zijn. Zo heb ik judaspenning (tweejarig) en vergeet-mij-nietjes (eenjarig) willekeurig door de tuin heen staan zonder dat ik me daar erg veel mee heb bemoeid. Hooguit heb ik wat judaspenning geholpen, maar het meerendeel heeft zichzelf uitgezaaid. Het is een kwestie van het plantje leren kennen en blijven koesteren om alles tot uiting te laten komen.

Vermeerderen

Een aantal vaste planten zoals het kaukasisch vergeet-mij-nietje heb ik laten staan en zet ik na enkele jaren verder uit als de pollen vermeerderd kunnen worden d.m.v. afsteken. Akelei is ook een vaste plant die zichzelf uitzaait welke je daarna kunt verzetten.

Van judaspenning en het kaukasisch vergeet-mij-nietje had ik een aantal jaren geleden maar 1 tot 3 stekjes en nu staat mijn tuin er vol mee!

Bolletjes van wilde hyacinten kun je her en der verspreiden richting plekken waar je ze heen wil hebben. Maar ook die gaan verder hun eigen gang, als ze het maar naar hun zin hebben.

De volgende maand zal de tuin er weer heel anders uit zien. En zo ziet ook ieder jaar de tuin er weer iets anders uit. Tuinieren is een proces die je continu doorloopt en nooit verveelt.

Ik verheug me ieder voorjaar op wat dit jaar weer komen gaat. Heb jij nog leuke planten aan te raden die ik hieraan kan toevoegen, dan lees ik het graag!

Portret van katten in de straatgoot, rollenbollend door de berkenzaden. Plakkerig stuifmeel op donker vacht en alles wat daardoor vanzelfsprekend op meelift. De zon maakt de straat lekker warm, dus het rollebollen gaat nog heerlijk een tijdje door.

Het portret komt even overeind. Rommel valt van z’n kop. Stuifmeel op zijn snoet. Geeft een kopje tegen je knie. Meer kopjes over de tegels. Rolt nog minstens drie keer door het stof.

En dan staat het stuifmeelmonster plots op. Hun blik zegt dat je niks meer dan lucht bent. Twee poten met poepgat en staart in de lucht loopt richting huis. Op zoek naar een mensenbed om in te slapen.

PS: deze foto’s zijn gemaakt bij mijn gepimpte bloemenberm

Afgelopen jaar deed ik de opleiding casemanagement dementie. Eerst intern bij Buurtzorg en daarna aan de Christelijke Hogeschool Ede. Vele malen heb ik mij afgevraagd of ik wel met het goede bezig was. En ja, ondanks de tijd en energie die ik steek in een nieuwe studie is het wel de moeite waard. Nu al.

Verdieping

Als wijkverpleegkundige of als parkinsonverpleegkundige ben je vaak al de spin in het web. Toch merkte ik dat zodra er bij de cliënten geheugenproblemen om de hoek kwamen kijken, er meer intensieve zorg nodig was. De opleiding casemanagement dementie helpt om meer grip op de situatie te krijgen.

Casemanagement in een notendop

Kort gezegd geef ik voorlichting over geheugenproblematiek, ben ik veel meer bezig met ACP-gesprekken en ben ik meer zaken aan het coördineren en plannen dan dat ik gewend was. Als casemanager ben je nog intensiever met de naasten in gesprek en beweeg je mee met alle complexiteit in en rondom de casus en de te regelen zorg. Alle zeven CanMEDs-rollen die je als hbo-verpleegkundige behoort te hebben, zullen wederom aan bod komen.

Vier tips

Wat mij het meest opvalt is hoe snel mijn agenda vol is gelopen het afgelopen jaar. In korte tijd ben ik druk geweest met multidisciplinaire overleggen, aanvragen aan het doen binnen het financieringsstelsel (WMO, WLZ etc.) en familiegesprekken. Het begeleiden van mensen met dementie en hun naasten kost meer tijd dan ik van te voren had ingeschat. Graag wil ik je vier tips meegeven als je overweegt aan de opleiding te gaan beginnen:

1. houd overzicht in je agenda

De opleiding heeft van te voren bekend gemaakt hoeveel studielasturen hiervoor staan. Schrijf dit op en reken van te voren uit hoeveel uren je per week aan je opleiding zal gaan besteden. Plan hier vrij voor. Of nog beter: zorg ervoor dat je één dagdeel in de week vrij hebt om ongestoord aan je opleiding te werken. Zéker als je thuis nog een gezin hebt. En hobby’s. En sport. En een sociaal leven.

2. Kantoordag

Daarnaast is één dag kantoor wel prettig. Er komt namelijk meer administratie en overlegtijd bij dit werk kijken dan dat ik als verpleegkundige gewend was. Met een WLZ-aanvraag voor één cliënt kan ik zo anderhalf tot drie uur zoet zijn. Als je dit tussen de routes door plant kun je het vaak niet in één keer af krijgen en ben je met andere telefoontjes al snel afgeleid. Als wijkverpleegkundige heb ik als doel zoveel mogelijk het casemanagement op aparte dagen te doen. Plannen blijkt al gauw topsport.

3. Vrije tijd inplannen

Omdat ik zowel als verpleegkundige als casemanager een druk bestaan heb, merk ik dat het van belang is om ook mijn sociale activiteiten te plannen. Koffie drinken met vriendinnen, een weekendje weg met de kinderen, sporten, vrijwilligerswerk: plan ik allemaal in. Houd ook gaatjes vrij om werk en sociale activiteiten eventueel te kunnen combineren. Zo kan ik tussen twee huisbezoeken door eens lunchen met een vriendin. Daarnaast zijn gaatjes vrij ook handig voor ongeplande urgente acties of gewoon een keer: de was ophangen. Het voordeel is dat je als casemanager je tijd zelf kan indelen.

4. Stel verwachtingen bij

Wees je ervan bewust dat je niet direct expert ben ja de opleiding casemanagement dementie. De opleiding is een hulpmiddel om je functioneren op een hoger niveau te tillen. Hoe je dit in de uitvoering gaat doen, ligt aan jezelf. En niet iedereen groeit daarin even snel of functioneert op hetzelfde niveau. Mijn tip is om niet te veel cliënten tegelijkertijd aan te nemen en bewust alle facetten van het vak met je huidige cliëntenbestand te doorlopen en hiervan te leren zonder te veel tijdsdruk. Kwaliteit gaat voor kwantiteit.

Heb je hier iets aan gehad en ga je aan de slag met de opleiding? Ik vind het heel leuk als je een reactie achter laat!

Wil je meer lezen over mijn werk in de wijk? Lees dan de blogs van deze categorie.

Ben jij ook aan het studeren en wil je weten hoe je een inhoudsopgave maakt in Word? Lees dan deze blog.

Een inhoudsopgave in Word geeft overzicht en bespaart tijd in je werk! Je hoeft dit niet meer handmatig uit te typen. Voor degenen die hier nog mee worstelen leg ik het heel simpel uit. Neem er even de tijd voor en je hebt er je hele leven lang plezier van. De kans is namelijk groot dat je vaker Word-documenten gaat maken waarbij een Inhoudsopgave handig is. Want of je nu een verslag voor je studie maakt zoals ik, of een handleiding voor nieuwe collega’s maakt; een Word-document met een klikbare inhoudsopgave is altijd handig.

Zoek de functie Inhoudsopgave

In Word staat bovenaan een zoekbalk, waarin je Inhoud kan typen. En daar komt de functie Inhoudsopgave al tevoorschijn. Je selecteert hoe je dit wil hebben en hoeft dit alleen maar in te voegen. Maak je geen zorgen over het lettertype, grootte, kleur, e.d. Dit kun je later aanpassen.

Maak koppen

In de werkbalk bovenaan zie je of je een standaard tekst aan het typen bent of dat je een kop aan het maken bent. Selecteer Kop als je een titel op kop wil invoegen. Kop 1 is het hoofdonderwerp, kop 2 is een subkop, etc. Speel ermee om het te bekijken. Ook hier geldt: maak je geen zorgen over het lettertype, grootte, kleur, e.d. Dit kun je later aanpassen.

Maak subkoppen

Subkoppen geven structuur aan je document en leest ook prettiger. Zoals je in mijn voorbeeld ziet, is de Inleiding Kop 1 en mijn subonderwerp Casus Kop 2.

Werk je inhoudsopgave bij

Omdat je al gaande je verslag meer kopjes krijgt, zal je inhoudsopgave niet automatisch kloppend zijn. Vergeet daarom niet steeds na je werk je inhoudsopgave bij te werken. Dit doe je door op de inhoudsopgave bovenaan op bijwerken te klikken. Daarna klik je in het venster op In zijn geheel bijwerken.

Structuur in je verhaal leest prettiger

De inhoudsopgave heeft veel voordelen. Je ziet in één oogopslag of je voor je opdracht geen onderwerpen vergeten bent. Je ziet waar ze staan en of er een logische opbouw in zit. Je biedt de lezer meer gemak door structuur aan te brengen dankzij de koppen. Denk daarom goed na wanneer je toe bent aan ene nieuwe kop en maak je alinea’s niet te groot. De koppen in de inhoudsopgave zijn klikbaar waardoor je direct naar het gewenste hoofdstuk verwezen wordt. Ideaal!

Eenmaal dit gemaakt, zul je zien dat dit vaker gaat toepassen!

Soms kies ik ervoor minder tijd te besteden aan lekker lezen. Momenteel vreet mijn studie (casemanagement dementie) bijvoorbeeld veel tijd. Gelukkig is dat tijdelijk. Maar wát ik nu lees, vind ik écht de moeite waard.

Gewoon in de krant

Ten eerste bewonder ik zijn schrijfstijl ontzettend. Het leest snel omdat het kort is en zo goed omschreven. Alles spreekt direct tot de verbeelding. Hij heeft mensenkennis die ik herken uit ons overeenkomstige werk. Hoe belangrijk is het dat mensen uit de zorg meer in beeld komen! En ten tweede gaat het om onderwerpen die me aanspreken; zowel maatschappelijk als verpleegkundig.

De columns van Thomas van der Meer zijn voor mij een reden geweest weer lid te worden van de Volkskrant (online). Ik kan me zó ontzettend in hem inleven dat iedere nieuwe column voor mij weer een GENOT is.

Instagram

Hij is te volgen op Instagram waarin hij ook in zijn stories deelt wanneer er weer een nieuw artikel online staat. Heel handig. Volg hem!

Ik ben fan

Thomas, bedankt dat ik je gegevens mag delen op mijn blog en dat je zo vlot reageert (idem als de Volkskrant).

Ik hoop nog láng te mogen genieten van jou stukjes. Mijn note to self is om Welkom bij de Club te bestellen zodra ik klaar ben met mijn studieboeken.

Dankzij maatschappelijk netwerk Malkander Ede kon ons gezin meedoen met een Meet&Eat met Oekraïense vluchtelingen. We aten Mexicaans omdat we dachten dat, wat ons hele gezin erg lekker vindt, hun misschien ook wel lekker vinden. Ik had nog nooit Oekraïens gekookt, dus dat durfde ik nog niet aan. Bij navraag vertelden zij dat bij hun borsch een bekend Oekraïens gerecht is. Het wordt ook wel rode bietensoep genoemd.

Aan de slag

Omdat we ze nog eens gingen ontmoeten maakte ik eerst zelf borsch met een recept van internet, maar dat vonden onze kinderen maar zo zo. Daarna kookte ik met deze lieve mensen bij ons thuis echte borsch en deze was wél heerlijk! Ik heb natuurlijk meegespiekt wat ze anders deden en wil dit onthouden:

• Ongeveer 1,5 – 2 liter water
• Runderlappen 2x 750 g. (Kip kan ook, is sneller klaar = allebei lekker)

Dit op het vuur alvast laten koken. Skim het schuim van het kokende water af met een lepel.

Dit gaat lekker ruiken

Het volgende bak je in een grote koekenpan:

• 1 ui fijngesnipperd
• 1 of 2 gekookte rode bieten in kleine blokjes
• 3/4 winterpeen geraspt
• 1 blikje tomatenpuree
• 2 teentjes knoflook
• 4 laurierblaadjes
• gedroogde bieslook
• Flinke snuf peper en zout

Het geheim zit hem vooral in het fijn snijden. Wees ook niet te zuinig met zout. Laat het mengsel na het aanbakken nog even rustig sudderen voor zo’n 15-20 min.

Snij alvast

• 1/3 witte kool zeer fijn gesneden
• 1 kilo gekookte aardappelen in kleine blokjes
• 1/2 bosje peterselie heel fijntjes

Soep aan de pruttel

Giet vervolgens alle aardappelen, kool, de peterselie en het hele rode bietenmengel in de soeppan en laat dit nog 20 minuten koken. Proef of het op smaak is of voeg wat wat zout en peper toe.

• sour cream (3 kleine bakjes) in een kommetje
• verse dille zeer fijn gesneden, bovenop de sour cream

Serveer

Zet de goed gevulde soep en de sour cream op tafel en je hebt een hele maaltijd! Haal de laurierblaadjes eruit en schep een lepel zure room in ieders kom soep. Eventueel voeg je brood toe met zelfgemaakte kruidenboter. Genieten!

Na een flinke wandeling in de zon, at ik met een vriendin ergens een heerlijke zalmsalade met honing-mosterd-dille-dressing. Vervolgens kochten we bloemen in onze favoriete winkel voor onszelf. Dus in principe konden we op de terugweg gelukkig sterven.

Maar voordat ik doe deel ik graag mijn maaltijd die avond met jullie, geïnspireerd door mijn lunch.

Gewone kipsalade voor zes personen

• verschillende soorten sla. IJsbergsla heel fijn gesneden.
• geraspte wortel
• geraspte kaas
• honing-mosterd-dille-dressing
• een klein beetje slasaus

Alles mixen in een schaal. Vervolgens snij je onderstaande lekkernijen in stukken voor erbij.

• 1 paprika
• augurken
• tomaten
• komkommer
• gekookt ei (per persoon)
• vers brood
• salade-kipstukjes uit de koeling (3x 150 g)
• een beetje zout en peper

Je legt op alle borden een bedje van salademix uit de schaal en drapeer de rest van de lekkernijen eroverheen tot een mooi geheel. Vertel eventuele kinderen dat ze alle lekkere dingen wel mét de sla moeten eten.

Zelfgemaakte kruidenboter van moestuinkriebels

Op het brood smeer ik verslavend lekkere zelfgemaakte kruidenboter. Wij noemen het bloemenboter. Naast de verse bieslook zitten er ook eetbare bloemen in, uit eigen tuin. Het doodsimpele recept staat op moestuinkriebels.nl

Geproefd? Ik wil dus nooit meer kruidenboter uit de supermarkt 🙂

Om de drukte van Koningsdag te vermijden, plande ik vandaag een dagje dierentuin. Geen kleedjesmarkt, geen getetter aan mijn oren. Weg van alle fanfare, waarmee ik deze ochtend al gedwongen luisteraar van werd.

Briljant idee, maar

Helaas ook in de dierentuin schreeuwende kinderen. En schreeuwende ouders tegen kinderen. Wachtrijen en mensen overal waar je keek. Zondagse drukte, kun je het noemen. Afijn. Ik hoorde later dat sowieso iedereen op pad gaat met Koningsdag, dus dan ontkom je er ook niet aan. Tenzij je jezelf in een bunker opsluit.

Toch was ik, achteraf gezien, beter af daar in de dierentuin. Dat gedrag van de dieren bekijken, dat vind ik mooi. Gieren die imposant staren, apen met zulke fijne gezichtjes, olifanten met zoveel diepe rimpels, schildpadden als rotsen die kunnen lopen… Daar kijk ik toch liever dan naar een voortstuwende massa glimmende mensenlichamen in oranje kleding.

Dieren die mensen kijken

Ik hoorde bij het aquarium een bezoeker zeggen, dat de vissen ons bewonderen. De vissen aanschouwen de bezoekers en hebben bewondering voor ons. Kijk, dat eerste kan ik nog wel begrijpen, dat tweede betwijfel ik.

Dag Ouwehands Dierenpark, wat was je weer ouderwets gezellig.

Ieder kwartaal krijg ik een stapeltje folders aangereikt. Dit keer staat er een bos felrode klaprozen op de voorpagina waar ik blij van wordt. Ik ben trotse bezorger van dit blad.

Heel het volk aan de kamerplant

Het blad is van de vereniging Floralia Bennekom. Floralia’s zijn verenigingen die de elite een paar eeuwen geleden hebben opgericht om het verzorgen van kamerplanten te stimuleren. Het was een manier om het gewone volk beschaving bij te brengen. En dat is geen grapje. Inmiddels zijn er niet veel Floralia’s meer, maar in Bennekom is er nog één.

Wat staat er in dat blad?

Het zijn anno 2022 met name de tuinplanten die in het bloemblad staan. De lezer dompelt zich steevast onder in een bad van tips, plantengeschiedenis en medicinale werkingen. Aan de tekst te merken zijn de schrijvers echte kenners. Ook alle perikelen rondom de verzorging van de planten in spannende weersomstandigheden wordt op meelevende wijze medegedeeld. Je kunt het je bijna niet voorstellen.

Bloeiende beschaving in beeld

Bij iedere brievenbus waar ik kom is een uniek stukje beschaving te zien. Geveltuintjes zijn volgepoot met bijzonder grote tulpen. Dubbel verbrede boomspiegels pronken met een geselecteerde bloemenmix van meerdere kleuren paars. Als ik richting de voordeuren loop ontkomt mijn oog niet aan een glooiend tuinlandschap vol fris bijgehouden planten. Ook is er verschil te zien van voorkeur; de ecologische tuin vol bloeiend woestenij en de ouderwetse polletjestuin; iedere plant zijn eigen afgescheiden plekje met rondom aangeharkt kaal zandgrond. Zo hoe mijn opa het vroeger ook deed.

Het jaarlijkse hoogtepunt

De vereniging beoordeelt tweemaal per jaar de tuinen en de boomspiegels. Je kunt als lid namelijk kans maken op de prijs voor de allermooiste. De prijsuitreiking vindt plaats in een drukbezochte zaal vol oude van dagen en is het hoogtepunt van het jaar. Er gaan geruchten dat de tuinbeoordelingen nog wel eens tot verwoede discussies leidt tussen aanhangers van de ecologische tuinen en die van de polletjestuinen. Afijn. Dan heb je een beetje een idee.

En thuis?

Na het zien van al die weelde geef ik thuis mijn uitgedroogde kiemplantjes nog maar een scheut water. Mijn doel is vooral dat ik al mijn voorgekweekte plantjes op tijd de grond in krijg. En dat ik dan in de zomer buiten tevreden op mijn stukje beschaving mag toekijken.

Zo dan. Mijn eerste woorden staan erop.

In jaren heb ik geen blog meer goed bijgehouden.

Dat komt door mijn angst om te schrijven.

Denk ik.

Zo kan ik niet zomaar over mijn werk schrijven, want privacy. En tegenwoordig ook niet meer over de kinderen, nu die ook niet alles meer oké vinden wat hun moeder doet.

En voldoende tijd vinden?

Voor iemand die zichzelf kan verliezen in de tijd is dat een lastige.

Toch moet er een manier zijn om weer het plezier terug te vinden. En dat is denk ik een kwestie van leren door te doen.

Zo, daar is het.

Een kleine blogpost.

Meer dan genoeg, voor een eerste keer.

Jawel.

Tijdens de vakantie heb ik gedacht aan hoe ik meer grip kan krijgen op de hectiek van mijn werk. Sinds ik de casemanagementopleiding heb gevolgd en meer cliënten toegewezen krijg naast het werk tijdens de routes, is mijn to-do-lijst never niet meer eindig, ondanks mijn opgehoogde contracturen. Ten eerste geeft dat een nieuw onwennig gevoel; faalangst om dingen niet op tijd af te krijgen en onzekerheid of je het wel goed doet (want je wil immers íedereen tevreden houden, of niet soms?!?) en ten tweede heb ik de neiging voor mijn ‘oh zo belangrijke job’, mijn eigen to-do’s thuis maar onderaan het prioriteitenlijstje te zetten. De was? Kan wachten (kon al regelmatig wachten voor ik deze functie had) Hobby’s? Laat maar even gaan. Vrijwilligerswerk waar ik van geniet? Zo minimaal mogelijk. Sporten? Geen flow meer. Creatieve dingen doen zoals schrijven? Is nu even niet belangrijk.

En zo kwam ik in een spiraal van meer werken en meer werk aantrekken en meer werken. De kans op een burn-out, wat veel collega’s in de zorg ervaren, is groot en komt voor mijn gevoel dichtbij. Het is tijd om wat meer aan mezelf te denken. Ik wil weer lekker gevarieerd bezig zijn zoals vroeger en het werk soms ook even het werk laten. Deze nieuwe blog is, naast dat ik mijn huis opruim, weer meer ga hardlopen en tuinieren, een manier om mijn oude ‘ik’ weer een beetje op te pakken.

Jongeren aantrekken in de zorg

Lang gelee heb ik met Anne Elsinghorst en vele leuke andere jonge lieden in de thuiszorg gebrainstormd over hoe we de wijk aantrekkelijker kunnen maken. Hier wil ik meer aandacht aan besteden. Het leuke alvast is, is dat ons team in plaats van één stagiaire, nu twee stagiaires tegelijkertijd heeft. Dat is geen uitzondering, maar voor ons wel bijzonder omdat we dit nooit eerder gedaan hebben. Ook onze laatste stagiaire is blijven plakken als oproeper en ik hoop nog lange tijd van haar te blijven horen.

Preventie

Sinds ik meer in de wijk bekijk wat de mogelijkheden zijn voor ouderen, hebben we een paar cliënten zo ver gekregen te gaan koffiedrinken in een ontmoetingsruimte. Zodoende heeft één cliënt waarvan de hond pas dood was gegaan, toch een nieuw hondje gekocht, nadat hij ook met andere koffiedrinkers over puppy’s had doorgepraat. Nu is de koffieclub twee honden rijker en is onze cliënt al 2 kilo afgevallen omdat hij weer regelmatig aan de 10000 stappen komt; iets wat ik nooit meer van hem had verwacht.

Hbo+

Over een paar weken begint mijn hbo+ opleiding casemanagement dementie. Ja, hetzelfde als wat ik al heb gehad intern, maar straks krijg ik een algemeen erkende diploma als ik het haal. Doordat ik deze opleiding volg mag ik deelnemen aan het regionale netwerk, zodat ik ook op de hoogte blijf van het regionale nieuws en houden we samen de kwaliteit goed, is de bedoeling. Het is misschien wat dubbel werk, maar ik wist eerst nog niet zeker in hoeverre in het leuk vond en had geen idee dat ik deze opleiding vergoed kreeg. Afijn, ik steek er vast wel weer wat van op, want ik leer ook in de praktijk nog iedere dag en dat houdt me gemotiveerd.

Sinds ik met mijn gezin meer aan huis gekluisterd ben door de coronamaatregelen is er bij mij een idee ontstaan voor de saaie berm tegenover mijn huis. Je voelt ‘m al aankomen: ik ben aan guerilla gardening gaan doen, althans, iemand vertelde mij dat dat het was. En ze had denk ik gelijk.

Laat ik eerst de berm omschrijven. Het is een brede berm, die onregelmatig doorloopt langs de hele straat naast het weiland van huis Boekelo. Momenteel vol met zevenblad, kweekgras en hier en daar een brandnetel. Het kweekgras groeide meters over de bestatring welke ik eerst stukje voor stukje heb verwijderd. Er kwam zelfs een put tevoorschijn. Dan het randje. Vanaf de stoeprand kon ik handmatig met de onkruidsteker stukje voor stukje alle wortels weghalen. Dat vereiste wel wat discipline moet ik zeggen. Maar, na twee maanden ofzo, toen ik er bijna dagelijks even wat aandacht aan had besteed, keek ik uit op een kweekgrasloos geheel. De brandnetels liet ik staan, want, zo leerde ik mede door Floralia; deze is een waardplant voor de vlinders. Dat het nu als poepveldje wordt gezien laat me koud, want ik ben ervan overtuigd dat de bloemen zullen winnen.

Betreft dat poepveldje: mijn overbuurjongen en mijn zoon kwamen op het idee bordjes te maken voor het langswandelend publiek, om te laten weten dat hondendrollen niet gewenst waren. Dit heeft overigens wel een tijdje geholpen. Verder wip ik er zo nu en dan eentje weg met mijn onkruidsteker en probeer me er weinig van aan te trekken. Het goede zal overwinnen. Bovendien is het aanstekelijk. Ook een buurtgenoot een heel eind verderop die al een poging had gewaagd aan de berm is nog fanatieker geworden en inmiddels zijn we met drie buurvrouwen de berm een stukje vrolijker aan het maken.

Het is mijn droom een bloemenzee te maken van de berm en dit zover mogelijk door te laten lopen tot de straat zolang de buurt het goed vindt. Ook de gemeente had er geen bezwaar op, welke ik netjes gebeld had. Ook de aannemer van het groenbeheer had mijn karwei in de gaten en heeft mijn eerste zaailingen zelfs laten staan, iets wat ik niet zo snel verwacht had.

Afijn. In de loop van de tijd ben ik mij gaan verdiepen in biologische zaden ten opzichte van gewone goedkope zaden, maar ook ben ik mij gaan verdiepen in inheemse planten. Dankzij Floralia en veel speurtocht op het internet heb ik nu een lijstje gemaakt van planten die welkom zijn in de berm. Ik verzamel bloemenzaad uit eigen tuin om de berm mee in te zaaien en heb al wat doosjes van natuurmonumenten voor een klein prijsje bemachtigd. Ook heb ik voor weinig geld aan 150 biologische tulpenbollen kunnen komen waarvan het merendeel in mijn eigen tuin staat en de rest de berm in gingen. Daarnaast nog een zakje biologische bloembollen van diverse planten die ik gewonnen had via Groei & Bloei op Instagram. Zo hoop ik op een mooie eerste lente dit jaar.

Omdat ik pas in de zomer begonnen was met het ontwortelen van de grasberm, heb ik laat ingezaaid. Ik had ook kunnen wachten tot volgend jaar maar ik wilde graag dat er nog íéts van groen tevoorschijn zou komen. Hoge verwachtingen had ik niet, met het oog op de droogte die we toen hadden. Toch hebben we nog maanden van feloranje dubbelbloemige goudsbloemen en verschillende afrikaantjes mogen genieten. En dat was nog maar het begin!

Om er nog een scheutje bovenop te doen wil ik ook nog delen dat ik merk dat het inzaaien van de berm goed heeft gedaan bij de buurtbewoners. Menig wandelaar die erlangs liep is geïnteresseerd geweest in de voortgang van de berm. De goudsbloemen werden regelmatig uitvoerig bekeken door verschillende mensen. Iets wat ik vanachter mijn eigen raam natuurlijk kon volgen. Een bijkomstig voordeel daardoor is dat er, ondanks de strenge maatregelen, toch nog gesprekken met elkaar ontstonden daar bij die berm – weliswaar op afstand. Het leek wel een ontmoetingsplek geworden te zijn. Dat komt omdat mensen er even stoppen en kijken, en zo meer kans hebben om elkaar te treffen. Bovendien werd ik regelmatig vriendelijk te woord gestaan door wandelaars en zo vielen we van het ene in het andere gesprek. Zo heb ik naast mijn groene bezigheid toch ook best een sociale zomer meegemaakt als ik terugkijk!

Ik ben natuurlijk niet de enige die een dergelijk initiatief heeft genomen, zo heb ik dus ook genoten van het bericht over het Insectenparadijs in het laatste blad van Floralia en bewonder ik de buurttuin aan de Jonker Sloetlaan al jaren. Ik hoop dat er meer van dit soort initiatieven komen in Bennekom. En al ben je maar een leek, het is zeker ook heel leerzaam. Als je maar ergens begint en niet snel opgeeft.

Na een discussie met zoon over de definitie van oogsap als je in het licht kijkt en oogpoep in de ochtend als je uit bed komt, schuiven we bij het horen van de bel aan tafel. De man heeft het eten geserveerd dit keer. Voor mij, met een afgestompte hersenpan van het dagelijkse noodzakelijke loopje in de supermarkt, is dat sowieso extra smullen. De oudste vraagt of hij ‘een heel erg grapje’ mag vertellen.
‘Erg in de zin van?’ kijk ik hem vragend aan.
‘Iets met seks.’
‘Ja hoor,’ zeg ik verveeld. Maar ik herinner ineens dat ik de dag ervoor wat bij de Kruidvat had gehaald. Ik trek een klein doosje uit de knutselkast en gooi het op tafel.

CONDOOMS

‘Wat is dit?’, klinkt het, en zonder te lezen wordt het als een kindersurprise-ei open gemaakt. Acht ogen kijken mij dan vragend aan. ‘Ja, kijk. Dat zijn nou condooms. Dat wilde jullie toch weten?’ en ik neem een hap van, wat ik noem, de makkelijke mannenmaaltijd.

Er klinkt gejuich. Superblij wordt alles eens goed bekeken en gevoeld. Er wordt gelachen en gejoeld en dan ineens komen de vragen. Al snel worden zaken duidelijk.

Het eten raakt zonder klaagzang op en voor het toetje arriveert wordt er al een condoomballon gemaakt, even later vereeuwigd op een nieuwe profielfoto en de dag erna bewonderd door schoolvrienden.
Aan alle ouders van school wil ik zeggen: ja, ik ben schuldig.

De zon gaat eindelijk onder op een avond in juni en alleen de oudste zoon moet nog naar bed. Het laatste half uurtje dat hij nog in zijn eentje mag opblijven is vaak het moment dat hij, als hij niet doorgaat met gamen, naar beneden komt om zijn ‘lekkere trek’ te stillen. De koelkast wordt open getrokken voor een bak yoghurt of een glas cola en vaak snuffelt hij nog even in de pan voor de laatste paar overgebleven piepers. De man des huizes ligt bijna horizontaal op de bank na een lange werkdag en ik voer de dieren, begiet de planten in de schemering en ontdoe onze tafel van ogenschijnlijk laatste vetvlekken voor ik ook even kan genieten van de rust. Heel even. Niks.

Maar juist dan.

‘Wat nou, als bijvoorbeeld kippen dingen kunnen dat mensen niet weten. Dingen, zoals bijvoorbeeld: een jaartelling. Of… een taal. Misschien hebben kippen ook wel een president!’

Ik hang de dweil op in de bijkeuken en kijk hem aan in de deuropening. Dan ineens schieten we allebei in de lach. ‘Lukas, jij moet echt filosofie gaan doen op school. Heb jij wel eens filosofie gehad?’ ‘Nee, zegt hij. ‘Wat leer je dan?’ ‘Dan krijg je allemaal van dit soort vragen, of je kunt ze zelf inbrengen. Echt iets voor jou. Ik vond het vroeger ook leuk.’ Ik zie mijn verstrooid uitziende docent van vroeger nog voor me. Lukas kijkt bedenkelijk en loopt weg, met zijn hoofd alweer in een andere wereld. ‘Hup, tanden poetsen nu.’

Het viel mij ineens op dat ik steeds vaker dingen doe die mij voldoening geven, zonder grote geld- of tijdsinvesteringen. En dan heb ik het over iets doen voor een beter milieu of voor de natuur, de jeugd, de toekomst… eigenlijk de basis van ons bestaan. Het klinkt wat zwaar maar ik heb eigenlijk een aantal leuke activiteiten opgesomd die er samen een luchtig en vrolijk geheel van maken!

Hoe komt het dat dit feelgood-activiteiten zijn? Goed doen voor een ander, doet ook goed bij jezelf: je krijgt er een blij gevoel van een ander blij te maken. Het is een wisselwerking. Dat is ook wetenschappelijk bewezen!

1. Plogging (afval rapen)

Plogging is hardlopen terwijl je afval opraapt, is iets wat je misschien al kende. Ik kwam er vooral via Instagram achter en raakte geïnspireerd. Ik had alleen nog een moment nodig dat het weer en de tijd een beetje meezat, want ik ben en blijf een mooiweerloper.

2. Hulpouder op school

Steeds meer ouders hebben of maken minder tijd om te helpen als vrijwilliger op scholen, maar ik kan het je wel aanraden. Zoals bijvorbeeld de luizencontrole in de klassen: daar zijn vrijwilligers voor nodig. Niemand zit natuurlijk te wachten op een nieuwe uitbraak van haarluis (en ja, ze komen ieder jaar nog voor). De luizencontrole is geen vies werkje en eenvoudig om te doen. Per klas ben ik maar een kwartiertje bezig en dit doe ik met aan aantal andere ouders bij onze school na iedere schoolvakantie structureel, dat werkt goed om uitbraken in te dammen. Als ik dan de deur uitloop weet ik weer dat het wel goed zit bij de kinderen.

3. Helpen met de paddentrek

Vorig jaar heb ik een vriendin voor een vrijwilligersorganisatie geholpen met padden laten oversteken tijdens de paddentrek. Padden gaan rond deze tijd aan de wandel om een geschikte partner zoeken en in het water (bij eindbestemming) eitjes te bevruchten. Veel padden worden dan doodgereden op de weg, terwijl het een beschermde diersoort is. Op een regenachtige dag met een wat zachtere temperatuur (8-10 graden) heb je rond deze tijd van het jaar in de avond veel kans om padden te zien in de buurt van vijvers. Die kun je eenvoudig met een handschoen oppakken en verzamelen in een emmer waarna je ze naar de juiste vijver brengt. Daar zijn lokaal speciale werkgroepen voor met mensen die je hiervoor de juiste instructies kunnen geven, te vinden op deze site: https://www.padden.nu/ Je zou kunnen overwegen af en toe een avondje te helpen en op de fiets te stappen met een emmer en handschoentjes om de lokale werkgroep een handje te helpen!

4. De tijd nemen voor een praatje bij ouderen

Nu werk ik in de zorg en is het voor mij vrij gemakkelijk om in contact te komen met ouderen. Maar ik kan het je echt aanraden af en toe een praatje te maken met ouderen in de winkel, bij de glasbak, in het bos, bij de voortuin, om eens te kletsen over koetjes en kalfjes. Vaak vinden ze dat hartstikke gezellig en dan hebben ze weer iets om op een dag over na te denken. Soms is hun netwerk van sociale contacten maar heel beperkt. Af en toe vertrek ik expres wat eerder op een werkdag om eens wat langer aanwezig te zijn bij ouderen om ze net wat extra aandacht te kunnen geven. Ook ik doe dit niet vaak wegens alle andere bezigheden die ik heb, maar als ik het wel doe besef ik wel weer dat het echt de moeite waard is. Bovendien steek je er zelf soms ook weer wat van op.

5. De stoep vegen

Het klinkt ongelofelijk simpel, maar hoe fijn is het om over een schone stoep te lopen zonder hondenpoep, sneeuw of gladde bladeren? Menig oudere of postbode doe je daar een hoop plezier mee en bovendien jezelf ook. Soms pak ik nog het stoepje van de buren of brandgang mee, en andersom gaat dat ook zo. Bovendien spreek je de buren zo vaker. Zelfs al heb je er niet zo’n klik mee, doordat je elkaar beter leert kennen en begrijpen heb je minder kans op misverstanden.

6. Doneren aan de deur

Als mensen fysiek aan de deur collecteren geef ik altijd geld. Het is me één keer overkomen dat ik geen losgeld in huis had, maar normaal heb ik altijd wat klaarliggen voor collectanten. Het feit alleen al dat iemand zich een avond (of meerdere) inzet voor een goed doel is al de moeite waard wat te geven. Ook als de kinderen geld in de bus mogen stoppen en vragen waarvoor het is, is het meteen een onderwerp voor een goed gesprek over wat belangrijk is in het leven: opkomen voor de zieken in dit geval. Zelf collecte lopen is trouwens ook een aanrader.

Wie weet vul ik deze lijst weer aan als ik iets nieuws gedaan hebt, maar misschien heb je als lezer zelf ook nog leuke aanvullingen? Laat dan weten!

Normaal deel ik niet zoveel over mijn kledingkeus, maar nu ben ik een weg ingeslagen die mij enthousiast maakt! Voor de beeldvorming heb ik er meteen wat plaatjes bij gezocht, hieronder te zien.

De afgelopen twee jaar ben ik de inhoud van mijn kledingkast drastisch aan het veranderen. Want waar bloemetjespatronen in de winkels de trend waren, vlogen ze bij mij er weer uit. Weg met patroontjes en frutsels, touwtjes en hangertjes; ik was er helemaal klaar mee. De reden? Op de één of andere manier lijk ik er té lief in. Mensen gaan regelmatig pal vóór mij in de rij staan bij de supermarkt. Niemand die me blijkbaar ziet. Maar ik wil er juist wat meer zíjn. Niet per se cool ofzo maar er passen daar gewoon geen bloemetjespatronen bij. Bah.

Tegenwoordig moet kleding bij mij egaal en ‘clean’ zijn; een frisse look met veel basic kleuren die overal bij passen: zwart, wit en grijs voeren de boventoon met liefst jeans gecombineerd. Simpel en makkelijk bij elkaar te rapen in de vroege ochtend (voordeel #1) met de ogen nog half dicht en in gedachten de broodtrommeltjes al vullend.

Het voordeel van mijn eenzijdige stijl is dat ik het jarenlang prima kon uithouden met een paar basics van de nabijgelegen Zeeman, de kringloopwinkel of Asos.com. Toch merk ik nu dat ook de eenvoud van mijn kledingkeus, hoe goed het me ook staat, me begint te vervelen. En al heb ik behoorlijk geld bespaard met mijn nieuwe kledingkeus (voordeel #2), ben ik nu weer op zoek naar iets nieuws. Niet per se weer wat anders, maar gewoon even het stof eraf. Want het handige van basics is dat je met een paar details het geheel al subtiel kunt opfleuren. En ja ik klink als iedere uitgekauwde glossy en ja het klinkt wat misschien awkward vanuit mij gezien, maar laat me mijn punt maken.

Mijn oog stuitte afgelopen jaar op wat fluoriserend gele veiligheidsspeld oorbellen en een neongroene broek. Ook heb ik spierwitte sneakers gekocht, iets wat ik de periode hiervoor niet snel zou kiezen. Voor de zomer kocht ik een shirtje met fluoriserend roze en groen gecombineerd met wit. Allemaal in de sale – want niemand wil ze hebben? Helaas zijn de opvallendste en helderste kleurtjes deze winter, zoals te verwachten, beperkt gebleven in het hier gelegen seniorendorp. Ondertussen speur ik zo nu en dan het internet af voor leuke koopjes in knalkleur die iedereen waarschijnlijk te lelijk vind om aan te nemen.

Om mijn verhaal extra duidelijk te maken heb ik een moodboard gemaakt op Pinterest waar ik op dit moment blij van wordt: https://nl.pinterest.com/ramonavandenarend/kledingstyle/ Het is dus niet zo dat ik alle kleuren door elkaar heen wil dragen, maar bijvoorbeeld zwart op geel kan heel goed en verder is het dan ook af.

Ook de muziek en de social media accounts die ik volg hebben er denk ik onbewust voor gezorgd dat ik blij wordt van deze kleurtjes. Ik ben eens goed gaan nadenken over waar mijn ‘mood’ in de loop van tijd vandaan kwam en ik denk dat ik onder andere geïnspireerd ben geraakt door: Firoza, Lize Korpershoek, de muziek van Sofi Tukker en wieweet een vleugje feminisme wat me binnen alle kanalen om de oren vliegt. Ik hou ervan!

Nee grapje, ik ben nog steeds blij met mezelf. Maar ik vond dus wat oude foto’s terug en ik dacht: man man, wat is er toch weer een hoop veranderd. geestelijk functioneer ik nog geregeld als een achtjarig kind maar mijn ontelbaar veel nieuwe ooglijnen zeggen wel anders. Inmiddels ben ik 34 en kijk ik terug op een leuk leven, maar laat me jou ook even meenemen in een reis door de tijd vol zinloze foto’s toen de digitale camera net betaalbaar werd en mijn invulling van vrije tijd als tiener. Komt-ie:

Hotmail, MSN, Webcam

Toen ik mijn eigen computer had kocht ik al gauw een webcam. Ze waren niet zo duur meer en het was veel leuker om te kunnen chatten met beeld. Ik gebruikte ‘m meer voor mezelf dan voor andere moet ik zeggen, want ik was dol op selfies. Toen al? Nee, het was gewoon leuk om een gekke bek te trekken en dit vast te leggen. In die tijd kon het niet anders dan op die manier. Ik kan me voorstellen dat het voor acteurs ook een uitkomst geweest is om mee te oefenen. Het was ook veel goedkoper dan een digitale camera.

Lang haar en ik herken mijn zwarte spijkerjasje. Ik had een Citta Gilera en ik zat net in de bovenbouw van de middelbare school. Mijn lange haar zat nooit hoe ik wou en ik wilde af van die eeuwige speldjes.

Stel, het is januari en er is nog weinig te doen aan de tuin. Los van onkruid wieden en misschien wat snoeiwerk, zit ik vooral veel binnen en kijk het sombere weer weg vanachter het raam. Toch kun je voor het nieuwe jaar al nuttig bezig zijn voor je tuin; namelijk een moestuinplan maken!

Wisselteelt

Waarom is er toch altijd die drang om ieder jaar een nieuwe indeling te maken onder hobbytuinierders? Daar is wel een goede reden voor: door planten (eenjarigen) ieder jaar op een andere plek te zetten voorkom je ziektes en uitputting van de grond. Dat heet wisselteelt. Je zou als vuistregel kunnen handhaven dat alle gewassen, op de vaste planten na, het vierde jaar weer op dezelfde plek mogen groeien. Je kunt daarom je tuin in vier groepen verdelen die ieder jaar een plekje zullen opschuiven: koolgewassen, wortelgewassen en blad- en vruchtgroenten. Sommige tuinders zetten peulen en aardappelen ook nog in aparte vakken. Ik hanteer wisselteelt niet superstrak in aparte vakken. Wel zorg ik ervoor dat ik de groepen blijf circuleren.

Combinatieteelt

Er is nog een bekende truc wat productie bevordert maar een indeling extra ingewikkeld maakt, namelijk rekening houden met gewassen die elkaars groei bevorderen of juist tegen gaan. Dat komt omdat sommige gewassen bepaalde voedingsstoffen in de grond achterlaten die andere gewassen nog goed kunnen benutten. Of bijvoorbeeld omdat sommige planten zonder problematische gevolgen insecten lokken die bij andere gewassen kwaad zouden kunnen doen. Op internet en in moestuinboeken vind je veel informatie over combinatieteelt met lijstjes groenten, kruiden en bloemen die bij elkaar kunnen groeien.

Mijn moestuinplan voor 2020

Dit jaar wil ik extra aandacht besteden aan die combinatieteelt. Voor die maatjeswerking moet ik soms wel wortelgewassen bij vruchtgewassen zetten of bepaalde bladgroenten bij de bieten, enzovoorts. Zo zal ik dit jaar proberen mais te planten tussen de pompoenen en zal ik komkommer, dille en bloemkool naast elkaar zetten. Na een dag sorteren, knutselen en puzzelen kwam ik tot het volgende plan:

Werkwijze om een moestuinplan te maken

De ruimte in mijn tuin aan huis is vrij beperkt dus waar ik voorheen in de grote volkstuin maar wat aanrommelde, heb ik nu een plan nodig met de nodige restricties. De volgende dingen zijn dan belangrijk:

1. Meten is weten. Meet alle afstanden op van de stukjes grond die je tot je beschikking hebt.
2. Gebruik informatiebronnen om te zoeken naar combinatieteelt en lees je in over de gewassen die je wilt kweken. Houd rekening met de afstanden van zaaien, uitzetten en de hoeveelheden. Denk je dat je echt drie courgetteplanten nodig hebt of heb je er ook wel genoeg aan één? En vergeet niet dat je sommige gewassen maanden achter elkaar kan blijven zaaien en dus ruimte over moet hebben om wat nieuws te zaaien. Bijvoorbeeld iedere drie weken een nieuw rijtje radijsjes of stamboontjes.
3. Gebruik papier met vierkantjes om een schaalverdeling te kunnen maken. In mijn geval heb ik op een A4-papier een schaalverdeling gemaakt van 1:25, dat wil zeggen: vier centimeter op papier staat voor één meter in de tuin. Ik gebruik een dikke zwarte stift om de randen te omlijnen zodat ik keer op keer een nieuwe schets kan overtrekken bij eventuele mislukkingen. Met uitgeknipte vierkantjes van bijbehorende groottes kan ik bepalen welke en hoeveel groentes erin passen. Ik heb net zolang gepuzzeld tot ik tevreden was en vervolgens alles vastgeplakt op de plattegrond.

Als het plan klaar is heb je alvast voor ogen wat je wanneer kan zaaien en hoeveel. Voorgaande jaren had ik al gauw teveel van alles en dat probeer ik nu te voorkomen. En mocht het toch tegenzitten en wordt het één grote wildgroei van tomaten- en pompoenplanten? Ook geen ramp! Daar is het een hobby voor.

Met guur weer moet je bij ons thuis niet vreemd opkijken als de kinderen niet buiten komen. Van mij hoeven ze niet iedere dag naar buiten en zeker niet als het hard regent of waait. Als de zon schijnt daarentegen schop ik ze wel naar buiten als ze niet vanzelf gaan, figuurlijk dan – voor degenen die mij niet kennen, maar verder ga ik er niet zo spastisch mee om. Urenlang gamen, een filmpje kijken met popcorn, knutselen, winkeltje spelen, alle kastinhoud op de vloer uitspreiden, het mag hier allemaal. Toch houd ik dit ook niet dagen achter elkaar vol en sta ik soms te popelen om eens wat leuks met ze ondernemen. Het hoeft niet per se een dagje naar de dierentuin te zijn ($$$!), maar het kunnen ook simpele activiteiten aan huis zijn. Mocht je benieuwd zijn naar mijn favoriete doe-dingen met de kids die ik ieder jaar wel herhaal zet ik hieronder op een rijtje:

1. Schaatsen! Voor ons toch wel hét winterse uitje van het jaar. Vaak meer dan één keer per jaar hoor, maar dan wel naar een echte ijsbaan. Wij gaan de laatste jaren altijd naar Triavium in Nijmegen, al zit er in de omgeving ook wel een lokaal ijsbaantje. De kinderen kunnen hun energie kwijt en je ziet ze observeren en leren snel van elkaar. Binnen een paar uur maken ze al grote vorderingen.
2. Vogelvoer maken. Samen wat vet laten smelten, zaadjes er doorheen roeren en dan uitgieten in leuke vormpjes. Stokje erin, touwje erdoor en klaar is kees. Goed voor de natuur, educatief en het staat gezellig in de tuin. Doet het altijd goed.
3. Iets lekkers bakken. Maakt niet uit wat; taart, een cake, pizza… Ik laat de kinderen soms zelf kiezen in de supermarkt wat voor baksel we weer eens samen gaan maken. Ik ben geen heel-holland-baktfanaat, maar met eenvoudige brownies uit een pakje poeder met water lijkt het voor de kinderen ook al heel wat. Prima te doen voor een middagje gezelligheid!
4. Iets knutselen van Pinterest. Laat ze kijken naar leuke voorbeelden die kinderen makkelijk zelf maken en doe met ze mee. Ben je zo weer een uurtje verder en vaak maken ze iets waar ze daarna nog een hele tijd mee gaan spelen. Pinterest is een heerlijke app daarvoor.
5. Hutten bouwen! Hoe kon ik die bijna vergeten. Een hut bouwen van kleden en stoelen hoef je de kinderen vaak geen twee keer te vertellen. Geef ze wat wasknijpers en kussen of een matras, misschien nog wat lampjes en ze zijn zo weer uren zoet. Winkeltje of vadertje-moedertje spelen is vaak wat ze daarna weer gaan doen. Geen kind aan.
6. Naar de bioscoop. Wij doen dit niet zo heel vaak, meestal een paar keer per jaar. Films waar voor volwassenen ook een laag humor in zit doen het bij mij meestal goed. Zo heeft de hele familie er wat aan. En snoepen tijdens de film is natuurlijk wel net even dat extra speciale. Inclusief krakende M&M-zakjes – #sorrynotsorry Een paar leuke films van de laatste tijd die wij trouwens gewoon thuis met popcorn nog hebben gekeken zijn ‘Coco’ en ‘Pinguins – of Madagascar the movie’.
7. Samen gamen met de kinderen. Ik houd dit meestal niet zo lang vol, maar de kinderen vinden het geweldig als ik bijvoorbeeld in Minecraft meedoe, leer hoe ik een kip bak op het fornuis en we samen in dezelfde wereld aan het bouwen zijn (multiplayer game). Ze komen dan allemaal online hoor, niemand die zijn eigen plannen trekt en weg gaat naar een ander spel. Ze leggen je graag van alles uit.
8. Met lege dozen spelen
9. Naar een museum met een museumjaarkaart.
10. Hun kamer mooier maken, bijvoorbeeld samen een plant kopen in een mooi tuincentrum waar je ook kunt koffiedrinken.

‘Kassa 4, gaat voor u open. Dit is een PIN-kassa. Hier kan alleen gepind worden.‘ De jongen voor mij wacht tot het hekje open gaat bij kassa 4 en legt zijn spullen op de band. Ik houd uiterst links van het gangpad voor voorbijgangers en sta met één been in een reclamebord’ waar mijn blik een pakje nostalgische snoepkettingen kruist die ik als kind het einde vond. Even meenemen voor de kinders. Cultuur bijbrengen.

De kassajongen komt aangelopen met een ongezellig mondkapje op en niet lang daarna stort ik al mijn gekozen goederen uit over pakweg zo’n tweeënhalve meter. Ik moet snel zijn, want anders zit de kassajongen straks op mijn te wachten en de mensen achter mij ook, omdat ik nog steeds bezig ben met uitstallen. Vier kinderen thuis, moet je weten. Ja ik weet het, jullie zien het niet aan me. Maar accepteer dit gewoon. Ook ik heb luiers, WC-papier en drie pakken digestive koekjes nodig en kan niet vliegen. Ik wip mijn pinpas uit de portemonne, drapeer deze op het PIN-apparaat en onder het wachten de elektrische traagheid wip ik de winkelkaart uit de portemonnee, richt het naar de scanner terwijl ik mijn best moet doen om fatsoenlijk scherp te kunnen kijken over mijn mondkapje.

Als de wiedeweerga zet ik alles binnen een minuut in mijn kar, gesorteerd van warm tot koud terwijl ik met mijn ene hand nog een tas probeer te vullen en de andere hand mijn pinpas terugneem. Dankbaar begroeten we elkaar en draai ik mij om. Tot ik zie dat ik heel boos aangekeken wordt van boven een mondkapje. Een hoofd met wit haar pakt slechts een pak melk op en loopt de winkel uit.

Normaal gaan we niet graag twee keer naar dezelfde vakantiebestemming, maar twee jaar geleden was dit park ons zó goed bevallen dat we besloten dit jaar weer te gaan. De plog is een soort compilatie geworden van beide keren dat we er geweest zijn.

We deden er ongeveer vier uur over om er te komen met de auto inclusief pitstop bij de McDonald’s. (Marc heeft trouwens de vegetarische kipnuggets ontdekt welke hij erg lekker vond. Score!) In de middag kwamen we aan bij ons huisje en hebben we niet veel meer gedaan dan boodschappen halen en koffers uitpakken. De kinderen mochten van ons wat leuks uitkiezen om mee te spelen, maar dat hebben ze niet eens gedaan: ze waren al blij met het speeltje van de mac. Vanuit huis had ik de Flow meegenomen waarin ik urenlang ongestoord kon lezen.

Dinsdag

De dag begon met stroomstoring waardoor we geen internet hadden op de vroege morgen. Laat dat binnen een gezin met tablets en ouders die graag een rustige ochtend willen hebben net even een onverwachte wending geven in de hele ambiance. Afijn, na enkele uren was de stroom er weer, haalde ik mijn eerste senseo en kon de dag beginnen. Na het douchen droogde ik mezelf af met een oude keukenhanddoek (toch de badhanddoeken nog niet uitgepakt) en vroeg ik mezelf af wat we gingen doen.

We begonnen met een wandeling langs het meer, zoals we twee jaar geleden ook hadden gedaan. Het verschil met toen is dat er nu geen rode Saharazand in de lucht zat;  onze foto’s toen hadden een bijzondere tint (zie slides hieronder).

Deze keer was het een kille dag met soms wat lichte motregen. Toch vermaakten de kinderen zich wel een tijd bij het water met steentjes, het zeewier, schelpen en een hut.

De rest van de dag hebben we in ons huisje filmpjes gekeken bij de open haard onder het genot van pizza van de parkshop. Thuis hebben we geen TV meer en ik vond het eigenlijk wel leuk weer eens een stukje van De Wereld Draait Door te zien. Even wat jaren terug in de tijd! De bloemetjes van Ian gingen natuurlijk in een passsende vaas. Vanaf de volgende dag zou het buiten lekkerder worden.

Woensdag

De tweede dag begon al beter. De kinderen vermaakten zich in de ochtend, waardoor wij redelijk konden uitslapen en de zon brak door. Gedurende de ochtend bleek dat we de vaatwasser niet aan hadden gezet en de vloer zich had ontwikkeld tot een @home blotenvoetenpad met verschillende structuren van pizzabodemkruimels en crunchy chocoladecornflakes. Een afwas en een rondje stofzuigen was geen overbodige luxe, waarbij ik nog een aanvaring kreeg met een glazen kamikaze-schaaltje die in het afwaswater explodeerde in duizenden stukjes.

Na mijn huishoudelijke avontuur zijn we weer langs het strand gelopen, dit keer een ander rondje. Eigenlijk hoef je het park niet af om een leuke tijd te hebben.

Animatie

We hebben nog gekeken of er animatie was voor de kinderen zoals twee jaar geleden, maar we hadden nu pech: er was geen animatieteam en waren geen activiteiten gepland. Mogelijk dat het net de week ervoor of erna was, aangezien ons land in verschillende etappes herfstvakantie heeft.

De vorige keer hadden de kinderen veel lol met pompoenen uithollen, soep maken, lampionnen maken en het lopen van de lampionnenoptocht in het donker. Ook maakten ze toen vogelhuisjes die tot dit jaar nog in de moestuin hebben gehangen.

Er was wel een grote binnenspeeltuin waar de kinderen veel gespeeld hebben en steeds graag heen wilden gaan. Het binnenzwembad was er ook nog voor achter de hand, maar daar hebben we uiteindelijk geen gebruik van gemaakt. En dat was voor mij ook weer een mooie bijkomstigheid, want ik houd er niet zo van om bij een zwembad te koukleumen voor de kinderen. Brrrr!

Ons avondeten was geen hoogstandje maar wel lekker makkelijk en weer eens wat anders dan pizza. Laat ik het er maar op houden dat variatie belangrijk is…

Donderdag

Een prachtig zonnige dag vandaag! Toch weer even naar het water gelopen voor het uitzicht.

Vandaag haalde ik koolsla en komkommer in huis, want ik had een soort craving naar íets van groente. Herkenbaar?

De kinderen zijn nog verschillende speeltuintjes afgegaan in het park, maar verder was het niet veel anders dan de andere dagen. Gewoon heel relaxt, niets moet. Zelf heb ik dagen achter elkaar veel gelezen: iets waar ik normaal vaak niet zo aan toe kom. Nu was daar alle tijd voor.

De laatste avond aten we nog in het restaurant: meer aan de prijs maar wel net wat lekkerder dan fastfood. Eindelijk weer eens een biefstuk wat ik thuis normaal nooit meer eet. Wat een joekel!

Vrijdag reden we weer naar huis en hebben we nog een relatief rustig weekend gehad. Het verschil met kamperen is dat we nu wat minder zooi hoeven op te ruimen (yes!). Niet geheel onverwacht ben ik volgens mij wel 3 kilo aangekomen, maar… ik heb mezelf ingeschreven voor een nieuw nabijgelegen sportschool dit najaar, dus ik denk dat dat wel weer goed komt.

Vorige week zijn Marcel en ik voor het eerst in tien jaar, op één bioscoopavondje na, zonder kinderen uit gegaan. Voor het eerst zelfs een heel weekend. In TIEN jaar. Nu is de grote vraag die ik overal om me heen hoor: heeft het je een boost gegeven aan je relatie? Nou, nee. Maar waar doe ik het dan voor?

Nu weet ik dat er stellen zijn die zweren bij iedere zes weken een weekend samen weg, of wekelijks een avondje voor zichzelf, maar niet iedereen is hetzelfde of zit in dezelfde omstandigheden. Zo hebben wij bijvoorbeeld te maken met vier kinderen in plaats van één. Ik heb nog nooit iemand zien springen om op vier kinderen te passen. Ook speelt het gevoel mee dat je als ouder hebt bij het achterlaten van je kind, of de lef hebt om oppas te vragen voor leuke dingen, in plaats van alleen maar voor je werk.

Ik ben zelf helemaal niet gewend om oppas te vragen voor de leuke dingen bijvoorbeeld. Bovendien ben ik al blij dat ik voldoende bij blijf op mijn werk dankzij oppas. Als ik nog oppas erbij moet regelen voor leuke dingen heb ik het gevoel dat mijn hele leven afhangt van oppas en dat wil ik niet. Ik wil er zelf vooral veel voor de kinderen zijn, omdat we er zelf hebben gekozen. Het nadeel is wel dat je jezelf dan een beetje kan verliezen. Persoonlijk vind ik dat een beetje zweverig klinken en ben ik wel vrij creatief geworden met tijd voor mezelf vinden (hardlopen met kinderwagen, tuinieren met kinderen, tekenen met kinderen). Genieten van de kleine dingen is bovendien een handige eigenschap (een interessant interview op de radio afluisteren in de auto, een filmpje kijken, muziek aan tijdens de afwas, fluoriserend gele rupsen vinden in de tuin).

Voor iedereen is ’tijd voor jezelf’ of ‘aandacht voor je relatie’ weer persoonlijk en héél divers. Eerlijk gezegd heeft het weekend mij gewoon ontspanning gebracht. Gewoon even niet die ogen in mijn nek meer nodig, je armen vrij van rugzakken, jassen en fietsen, stilte om je heen en geen ruis meer in je hoofd. En met die relatie zit het wel goed. Het is niet zo dat de relatie in die tien jaar ineens als een cake in elkaar was gestort. En dat er ineens een stijgende lijn is in gekomen door zo’n weekend, daar kan ik me ook al niet in vinden. Dus hoe anderen kunnen zeggen dat het een boost is voor je relatie, dat is mij een raadsel. Ik ga er vanuit dat dat alleen maar een goed teken is.

Nu we drie achtereenvolgende jaren zijn geweest kan ik wel zeggen dat dit een blijvertje is: ieder jaar minstens één keer naar de ijsbaan! En dan de lokale ijsbaan in het dorp, maar naar de échte schaatsbaan. Ik vind daar veel meer waar voor mijn geld én keer op keer willen de jongens na afloop nog een keer terug.

Toen ik een kind was schaatsten we regelmatig op de bevroren vijvers in de winter. Tegenwoordig komt dit nauwelijks meer voor en worden de jongens groot zonder echt veel te schaatsen. Toch kom je met een dagje schaatsen in het jaar ook een heel eind. Ik zie ze sneller schaatsen, meer durven en langzaam aan zonder rekje hun eigen gang gaan. Er zal vast een dag komen dat de jongens met mij op de ringbaan durven schaatsen, waar het ijs spiegelglad is en waar je hard kunt gaan! Wat ben ik altijd weer blij als ik weer even dat gevoel van schaatsen heb ervaren. Alsof je vliegt!

De baan waar ik de laatste jaren naartoe ga omdat ik deze sinds mijn jeugd al leuk vond en qua afstand ook goed te doen is, is Triavium in Nijmegen. Het is bovendien een prachtig stadion met drie ijsbanen voor ieder wat wils. Voor de kinderen bij de funbaan is ook overal aan gedacht: voldoende rustbankjes (picknicktafels) en toiletten langs de kant, bovendien kun je er bij de baan ook je kinderfeestje vieren met patat en snacks uit de feesttent aan de ijsbaan. Er zijn voldoende oefenrekjes en als je op een rustige dag gaat is het helemaal leuk als je alle ruimte hebt. Op vrijdag gaat de muziek aan met discoverlichting op het ijs. Supergezellig!

De EHBO is er trouwens ook prima geregeld kan ik je na mijn val van vorig jaar wel vertellen 🙂 Ik was alleen en de kinderen werden vermaakt terwijl ik achter een bankje werd opgelapt na een flauwte aan de bar, waarschijnlijk door een pijnlijke klap die ik even daarvoor op de ijsbaan had meegemaakt. Hele lieve barmedewerkers die dus overal aan dachten. Het is gelukkig allemaal goed gekomen en kon zelf weer naar huis rijden. Bovendien ben ik het jaar erna gewoon weer op de schaatsen teruggekomen en hebben we zonder vallen weer een heerlijk dagje gehad 🙂

Inmiddels is Klaas niet meer uit onze tuin weg te denken. Dagenlang joeg hij me de stuipen op het lijf door er gewoon te zijn, maar inmiddels raken we gelukkig aan hem gewend. Klaas houdt me gezelschap tijdens het tuinieren en heeft inmiddels zijn eigen instagram-account waar hij zijn avonturen in deelt. Klaas heeft recentelijk een hersteloperatie gehad waardoor ik op het idee kwam te laten zien hoe ik hem gemaakt heb.

Gebruikte materialen:

• Hennep touw
• Schaar
• Grove naald
• Tuinbroek, gevonden in de kringloopwinkel
• Geruit overhemd met knoopjes, van zoon
• Hoed, van de kringloopwinkel
• Jute zak, bijvoorbeeld van 5 december (ook gevonden in de kringloopwinkel)
• Moestuinnet van de Lidl die ik nog over had
• Een tak voor de schouders en een bamboe tuinstok voor in de lengte
• Twee knopen voor de ogen
• Stro en oude plastic tassen als opvulmiddel

Een vogelverschrikker maak je met stokken, touw en oude kleren. Stro en oude plastic tassen gebruikte ik als opvulling. Met wat leuke accessoires kun je er zelf iets fantastisch van maken!

Hoofd

Het hoofd heb ik gemaakt van een oude juten zak. Toevallig stond op die van mij een grote afgebeelde sinterklaaskop. Dit hoofd hield ik aan voor Klaas (vandaar de naam), dus ik heb er een grote bal van gemaakt en opgevuld met plastic tassen, omdat ik toen nog geen stro in huis had. Één kant van de jute zak kon ik daardoor afknippen en weglaten. De ‘bal’ knoopte ik na de opvulling vast met touw met daarin een lange bamboe stok waar de rest van het lijf ook aan komt. Om de ogen beter te accentueren naaide ik een paar overgebleven knopen erop en het hoedje naaide ik met een paar steken tussen hoofd en hoedrand vast met touw. Na het naaiwerk stopte ik nog wat stro onder de rand van de hoed om het effect van een warrig strokapsel te creëren.

Stokken vastmaken

Nadat ik het hoofd er goed en wel op had zitten maakte ik meteen de horizontale stok vast aan de verticale stok. Kijk een beetje naar een mooie torso-nek-hoofd-verhouding voor de juiste hoogte. Ik ben niet iemand die van alles van te voren gaat zitten uitmeten.

Zorg ervoor dat je de stok voor de armen of schouders in ons geval, goed vastbindt aan de verticale stok. Daar kun je een knoop voor gebruiken die ook in bovenstaande film te zien is. Waar helpen met opruimen bij scouting van mijn zoons al dan niet goed voor is 🙂

Armen

Als je een overhemd met knoopjes gebruikt, kun je de mouwen opvullen met stro en wat stro eruit laten bungelen voor een leuk effect. Alleen omdat onze Klaas een nogal actief Instagramleven leidt viel er regelmatig stro uit. Om meer uitval van stro te voorkomen heb ik in de eerste tijd dennenappels in de uiteindes als ‘stoppers’ gebruikt omdat ik die toevallig had liggen. Na de hersteloperatie besloot ik echter ook een moestuinnnet te gebruiken naar aanleiding van onderstaand filmje. Zo blijft de stro wat beter verdeeld in de mouwen en voorkwam dit ook de puntige uitsteeksels bij de schouders als de stro wat neigt te zakken. Zo blijft alles beter op zijn plek. Je rolt als het ware een lange worst van stro en die bevestig je tegen de horzontale stok en stop je in de mouwen. Neem ruim voldoende net en knip de overgebleven gedeeltes af. Het kan even een gepruts zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=SPsCBJDLxFs

Benen

Net als de armen maak je ook voor de benen een lange opgerolde worst van stro in een net. De benen leg je dan in een U-vorm door de broekspijpen van de tuinbroek. Een tuinbroek is handig, omdat je de hengsels meteen over de schouders kunt ophangen en het overhemd erin kan stoppen. In de buik onder het overhemd en in de broek kun je dan nog wat extra stro kwijt om een buikje te maken. Het vastnaaien van de broek aan het overhemd is niet nodig.

Details

Gaten in kleding is niet erg. Stop er bijvoorbeeld een flinke dot stro in en laat het uitpuilen voor een leuk effect. Ook heb ik het hoofd kan Klaas aan de achterkant met grove steken vastgenaaid en met stro opgevuld. Dat maakt een vogelverschrikker juist helemaal af. Laat wat stro achter bij de voeten en handen. Of misscien vind je het juist leuk nog klompen of laarzen te geven aan je vogelverschrikker.

Ik koos voor een rieten hoedje omdat ik dat een echt tuinhoedje vond, maar je kunt ook een vergiet gebruiken of een bloempot! Maar net wat je leuk vindt of wat je hebt liggen.

Bij de Action had ik ooit eens nepblaadjes gekocht aan ijzerdraad. Deze kun je ook in je vogelverschrikker prikken, net als nepbloemen, zodat het een echte verschijning wordt die in de tuin past.

Positioneren

Leuk dat je vogelverschrikker af is! Nu nog een leuk plekje bedenken voor in de tuin. Prik hem met de stok in de grond en voorlopig kan hij het heel lang uithouden! Valt hij snel om? Dan is een stevigere stok misschien de oplossing of een meer beschutte plek in de tuin. Momenteel heb ik Klaas wegens de langdurige regen maar in de tuinkas gezet om te drogen, want door zijn natte kleding en stro hij werd loodzwaar. Maar in principe is dit niet nodig en mag hij wat mij betreft verweren en ‘oud’ worden.

Tot pakweg tien jaar geleden werd ik nog vreemd aangekeken als ik vertelde dat ik Marcel, mijn man, heb leren kennen via een online spelletje, maar tegenwoordig begrijpen mensen, ook ouderen, de online wereld steeds beter. Zo is er afgelopen maand ook een rubriek geweest op de Volkskrant (IGTV) over online daten op latere leeftijd. Echt superleuk! Mijn complimenten voor de makers. Nu speelde ik RuneScape niet om een date te vinden, maar dat gebeurde gewoon.

Tien jaar getrouwd

Afgelopen weekend zijn Marcel en ik voor het eerst naar een jaarlijks live event geweest van RuneScape: RuneFest! RuneFest bestaat nu al achtereenvolgend negen jaar, maar nu pas zijn we voor het eerst gegaan; nu we elkaar meer dan zestien jaar kennen via RuneScape en tien jaar getrouwd zijn. Overigens was dit ook voor het eerst in tien jaar (!!!), op een bioscoopavondje na, dat we met z’n tweeën weg zijn gegaan zonder onze kinderen.

https://www.instagram.com/p/Br2bCwdn7xn/?utm_source=ig_web_copy_link

Foto’s RuneFest 2019

Ik neem je even mee in afgelopen weekend, wat ik in mijn Insta Stories al had laten zien, maar nu met wat meer tekst en uitleg (tip: zet voor de juiste ambiance ondertussen even A Hero’s Return aan van het album ‘RuneScape: The Orchestral Collection’ van James Hannigan op Spotify):

Onderweg naar Londen.

We vertrokken vrijdagochtend met de trein naar Schiphol. Daar vlogen we met EasyJet naar Gatwick Airport en huurden een auto via Europcar om naar het hotel te komen. Daar dropten we onze koffers en reden in de avond naar RuneFest.

Vrijdagavond: de Golden Gnome Awards en Wifi Wars.

Ons vliegtuig had een uur vertraging en Europcar liet ons drie kwartier wachten waardoor we pas halverwege de avond binnen kwamen. Desondanks keken we onze ogen uit naar de hoeveelheid spelers die vandaag al aanwezig waren. We kochten al meteen onze eerste merchandise-producten want die liepen als verse broodjes over de toonbank. Ik heb er nog geen foto van maar ik kocht een Catherby T-shirt (een plaatsnaam in RS), al had ik graag het RuneFest2019 shirt willen hebben die al uitverkocht was. De Wifi Wars kende ik nog niet, maar ik vond het vooral grappig toen we met het publiek tegen elkaar Ski speelde; een spelletje uit de tijd dat ik vroeger als kind nog op een DOS-computer speelde. Bekende streamers en Youtubers die genomineerd waren wonnen deze avond de Golden Gnomes. Verder was er nog live muziek en konden we een hapje eten en drinken.

Zaterdag: RuneFest!

Er stond een lang rije mensen te wachten voor de ingang toen we om vijf voor tien aankwamen. Nu was goed te zien hoe iedereen zich had uitgedost met capes, bijlen, partyhats en bunny ears. Echt superleuk! In de gang kreeg iedereen een tas met RuneFest goodies. In de gezamenlijke ruimte werd het programma van de dag onthuld en wat zich achter het grote gesloten gordijn bevond.

Achter het zwarte gordijn, wat vrijdagavond nog gesloten was, bevond zich een opgebouwde dino-wereld naar aanleiding van het nieuwe prehistorische land Anachronia wat in Runescape gemaakt is. Het hele event stond in teken van dit nieuwe land en de nieuwe skill die gaat uitkomen, passend bij dit thema; archeologie. We werden vermaakt met verschillende spelletjes in dit thema waarmee je skill chips kon winnen. Net als voorgaande jaren waren er ook weer pinguïns (de zogenaamde superspionnen) verstopt zoals in RuneScape, gebaseerd op de film Madagascar. Alle pinguïns hadden een letter waarmee je door het juiste codewoord te onthullen ook een skill chip kon winnen. De hele setting en sfeer past gewoon bij RuneScape: verbeelding, herkenning, laagdrempeligheid en alles met een vleugje droge humor.

Online gaming brengt mensen bij elkaar

Nu ik zo’n online game event heb meegemaakt wordt weer eens duidelijk hoe sterk mensen zich met elkaar verbonden kunnen voelen door een spel. Er worden vriendschappen gemaakt die enorm betekenisvol kunnen zijn. (Mensen blijven me raar aankijken als ik dat zeg) Je kunt het vergelijken met vriendschappen via bloggen, Twitter of Wordfeud.

https://www.instagram.com/p/Bsqz9ORgnli/?utm_source=ig_web_copy_link

Meer dan een spel

Verder is het ook mooi om te zien hoe enthousiast en creatief de ontwikkelaars zijn en in levende lijve vertellen over nieuw bedachte verhaallijnen en updates voor het spel waardoor het niet (nooit) saai wordt. En dan heb ik het nog niet eens over de streamers en cosplayers die er wat moois van maken, eigen fans hebben, er zelfs hun brood mee verdienen en een extra dimensie aan het geheel geven; ook zij kwamen aan het woord en mengden zich in het geheel. Wat je tijdens het spelen voelt en beleefd, wordt gedeeld door mensen die aanwezig zijn op zo’n event waardoor het extra leuk is om die mensen in levende lijve te ontmoeten. RuneScape is na al die jaren (al sinds 2001) zo uitgegroeid dat ik me niet kan voorstellen dat dit spel verdwenen zou zijn over tien jaar. Dit is wel bijzonder in vergelijking met andere spellen die ik heb gespeeld, waar het vaak een komen en gaan is.

https://www.instagram.com/p/Bo2CN2GCcT2/?utm_source=ig_web_copy_link

Goed doel voor gamers met een handicap

Wat tot slot nog mooi is en ik eerst niet wist is dat Jagex (de makers van het spel) zich al jaren hard maakt voor goede doelen, waaronder One Special Day: een organisatie die gamers met een handicap helpen door te investeren in de juiste persoonlijke aanpassingen en hulpmiddelen zodat zij ook kunnen gamen. Dit betekent veel voor deze mensen (waaronder kinderen) omdat ze zo meer en beter contact kunnen maken met hun vrienden én zonder drempels. Probeer je je eens voor te stellen hoe het voelt om eindelijk eens met je vrienden mee te kunnen doen zonder buitengesloten te worden door je handicap? Afgelopen week kochten wij in RuneScape bijvoorbeeld een ballon voor onze game characters waardoor het geld rechtstreeks naar dit goede doel gaat. Tijdens het RuneFest werd bekend gemaakt hoeveel geld iedereen heeft opgehaald voor de goede doelen.

Voor herhaling vatbaar?

Het is zéker voor herhaling vatbaar, we zullen in ieder geval overwegen weer te gaan. Áls ik ooit ga wil ik ook meer tijd besteden aan een passend outfit. Ik had afgelopen weekend graag een pink skirt willen dragen (bekend van de Pink Skirt Events in RuneScape Classic) maar helaas was de meest lijkende niet in mijn maat te krijgen. Volgende keer beter! Bovendien hoop ik mijn broertje nog eens mee te nemen en wie weet wat meer andere spelers.

Mijn dag vandaag begon met de koffiemachine bijvullen want de bonen waren op en het lampje knipperde. Gebeurt dat bij jullie ook altijd als net JIJ een kopje koffie wil? (Ik weet dat dit niet klopt maar ik gun mezelf en iedereen even dat medeleven) Ik vul het apparaat bij met een zak vanuit de gebruikelijke voorraadkast, wat bleek… kattenbrokjes. Welkom in mijn leven.

Stofzuiger erbij, vier kopjes koffie laten lopen, koffieprut gecontroleerd tot dat weer donkerbruin was en ja hoor: ik had een kopje koffie. We kunnen beginnen.

Maandag

Een druilerig begin van de week. De jongens hadden een lange dag op school en ik had wat meer tijd om wat dingen voor mijn werk te regelen. Toch heb ik voor mezelf nog een eind gewandeld buiten en de frisse lucht op kunnen snuiven. Ik ga de laatste weken ook megavroeg naar bed, soms al om 9 uur. Dus ik probeer overdag zoveel mogelijk gedaan te krijgen om te voorkomen dat mijn hoofd overloopt met to-do’s. Verkoudheid helpt ook niet echt mee; ik ben áltijd verkouden binnen de kortste tijd dat de scholen weer begonnen zijn.

Dinsdag

De ochtend begonnen met hardlopen (met mijn zweetnavel) – weer voor mezelf – en er kwam vandaag een pakketje binnen! Nieuwe schoenen! De broek op de foto die ik erbij aan had past er niet zo goed bij, maar ik moest ze even passen. Eindelijk heb ik voor mezelf weer eens zwarte schoenen voor de winter én voor netjes gekocht. Mijn laatste zwarte laarzen kocht ik toen ik 16 was en waren altijd te groot. Vorig jaar heb ik die weg gedaan en na jarenlang in sneakers of bergschoenen te hebben gelopen heb ik nu dan eindelijk nieuwe nette laarzen. Waarom nu pas? Omdat ik superkritisch ben. Ik houd gewoon niet van tierelantijntjes en als er iets is wat je vaak ziet bij vrouwenschoenen dan zijn het wel tierelantijntjes. Sowieso bij veel kleding. Of het is gewoonweg zo duur dat ik mijn geld eerder ergens anders aan wil besteden.

Zelfs deze schoenen vind ik niet supermooi door de mannelijke uitstraling, maar ik zocht iets zonder hak, zonder glitter glamour, zonder wisselende stoffen, patronen of structuur (rimpeltjes e.d.) en ze moesten hoog zijn, niet glimmen, geen opvallende zool hebben (ik vind deze lichte stiksels al twijfelachtig) en zo eenvoudig mogelijk eruit zien zonder meteen oma-achtig te lijken. Niet te vinden dus, tenzij ik meer dan 400,- kon lappen voor een designer. Afijn, volgend onderwerp.

Verder zocht ik wat oude plaatjes op in verband met het aankomende RuneFest. Ik wilde eigenlijk nog een shirt laten bedrukken met Melkcuipje uit Runescape Classic (2003) erop, maar ik kan nog niet echt een geschikt plaatje vinden. Wel kwam ik dus allerlei andere oude zooi tegen van toen ik nog 18 was of jonger. Hilarisch! Ik schrijf er nog wel een keer over, komt goed.

Woensdag

De ochtend begon ik nu met luizenmoeders op school. Die beestjes zijn nog lekker bezig op het moment, maar gelukkig zijn wij er nu wel vanaf. Wel controleer ik de jongens nog regelmatig omdat de kans groot is dat ze terug komen :/

Lukas wilde zijn haar kort geknipt hebben, maar twijfelde heel erg. Dat werd dus voor nu maar half lang zodat in ieder geval de langste pieken eraf zijn.

We zijn in de middag nog naar de Vlindertuin geweest omdat dat op onze zelfbedachte vakantiedingenlijst stond, maar het vriendje dat kwam spelen vond de speeltuin véél leuker, dus veel tijd voor de vlinders hebben we uiteindelijk niet genomen. Afgelopen week stond ook in het teken van 75 jaar Slag om Arnhem dus we zien bijna iedere dag wel wat oude vliegtuigen voorbij komen voor een bepaald herdenkingsprogramma in de regio. Het geluid van vroeger alleen al blijft indrukwekkend.

Donderdag

Marcel kocht voor mij een nieuwe camerastatief! Die blijft rechte beelden geven als je beweegt. Er zitten allerlei supersonische functies in verwerkt met knopjes en lampjes en aangezien ik nogal een haat/liefde-verhouding heb met knopjes, lampjes en functies moet ik daar nog de tijd voor nemen dit uit te proberen. Wel zag het er heel geavanceerd uit toen ik zag dat het beeld mijn gezicht automatisch kan volgen, dus zeker de moeite waard om uit te proberen. Ik ben in ieder geval blij dat ik geen boeken en kristallen vazen van cliënten meer hoef te gebruiken om een redelijk beeld te krijgen met mijn telefoon.

Hardlopen probeer ik nu drie keer in de week en het leuke van dit seizoen is dat de omgeving er nog mooi uit ziet zoals dit knalgele veld met bloemen. Én ik had een superlekkere andijviestampot gemaakt.

Vrijdag

Ik ging met Lukas naar de kapper en die heeft zijn haart nu dus superkort geknipt, echt gaaf dat hij dit durfde. Ook is hij met Instagram begonnen op mijn oude telefoon en vind ik het superleuk dat hij al heel creatief bezig is met foto’s maken.

Ik besefte mij dat ik met een bruiloftsfeest deze broek aan had en het grappige ervan is dat die gewoon uit de kringloopwinkel komt. Ruitenbroeken zijn nog hip ook al is dat niet de reden waarom ik het kocht; ik draag in de winter veel zwart of grijs en vind het wel leuk wat meer kleur in de kast te krijgen om te combineren. Ik vind het zo jammer dat er geen kleren met knalkleurtjes meer te vinden zijn in de winter. Des te leuker is het als je zulke schatten vind in de kringloopwinkel.

Zaterdag

De jongens, en Julian begon ermee, wilden een eigen plant op de slaapkamer. Het begon eigenlijk zo: ik had nepplanten in mijn knutselbak zitten om Echte Post Is Cool-pakketjes mee te maken. Julian vond deze en had een Pringles-koker geverfd zodat dat als vaas kon dienen, stopte de nepplanten erin en zette dit op zijn kamer wat er nog fraai uit zag ook. Ik stond er echt van te kijken toen ik het ’s avonds pas zag om hem een kus te geven voor het naar bed gaan. Toen vroeg hij of het echte planten waren, hij dacht namelijk van wel. Ik vroeg of hij een plant zou willen voor op zijn kamer die hij zelf mocht kiezen of kweken. Dus van het één kwam het ander. Superleuk! Nu zijn ze druk in de weer met water geven en leren hoeveel ze nodig hebben. Een eigen moestuin is een volgende stap, maar daar moet ik nog ruimte voor maken. Onze tuin wordt nog verder verlaagd volgend jaar dus voorlopig is het nog een ratjetoe bij ons.

https://www.instagram.com/p/B2rdNucI09O/?utm_source=ig_web_copy_link

Zondag was het enorm lekker weer en heeft Marcel alle schoenen gewassen, één van de dingen waar hij erg goed in is en ik niks mee van doen heb 😀 Ieder zo z’n klusjes. De kinderen hebben het hele weekend buiten gespeeld en niet zoveel gegamed, zonder te veel gezeur dus dat is al heel veel waard. Het is al eind september dus alle mooie dagen zijn heel mooi meegenomen!

Ik zal binnenkort wat meer vertellen over die oude foto’s die ik deze week terugvond (gedeeld in Insta stories). Mijn broertje heb ik inmiddels al gespamd met één en ander want wij waren heel goed in foute foto’s maken (17 jaar geleden). Bovendien had ik toen voor het eerst een digitale camera dus we gingen helemaal los. Ze zijn inmiddels veilig opgeslagen want ik had ze eerst alleen nog maar op CD-roms. Mocht het huis in de fik vliegen, dan hebben we in ieder geval de foto’s nog! Té leuk om te verliezen. Herinner jij nog je eerste digitale camera?

Zo. Na de vorige weekplog met ons heerlijke lange weekend heb ik een blogpauze gehad door een overload aan gebeurtenissen die volgden. Nu de kinderen voor het eerst ALLEVIER! naar school gaan en ik meer inzetbaar ben voor werk of andere afspraken, moet ik voor mezelf weer een nieuwe balans vinden. Hoe moeilijk is dat!

Afspraken waar ik vroeger altijd ‘nee’ tegen moest zeggen wil ik nu met alle liefde aangrijpen, maar ook dat heeft natuurlijk gevolgen: katten die hun gebruikelijke zachte voer in de ochtend niet krijgen en voor mijn voeten blijven lopen, een vuile badkamer die ligt te lonken en stapels papier en was in ieder hoek van de kamer: whááááh!

Weekplog #47: de laatste week van de zomervakantie, zwemmen en voor het eerst door de McDrive!

Even terug naar drie weken geleden. Het lange weekend op de Hoge Veluwe eindigde op maandag, waarna we weer naar huis vertrokken. We hadden heel veel mazzel met het weer. Ik had voor het weekend nog een nieuw opblaasbaar zwembad gekocht met de jongens, dus die zette ik met de laatste mooie vrije dagen nog op in de tuin. Terwijl ik genoot van de zonnebloemen was het hoogtepunt voor de jongens toch wel piemels tekenen op elkaar met zonnebrandcrème.

We hadden nog één vakantieweek te gaan terwijl het grootste deel van Nederland alweer begonnen was met het normale ritme van werk en school.

Julian is nog naar de kapper geweest en kwam terug met drie kleuren in zijn haar, maar die wilde niet op de foto. De rest wil absoluut geen millimeter van het haar af, dus ik blijf de mensen op straat en in de supermarkt voorlopig nog maar verwarren met het feit dat ik géén dochters heb.

De schuur werd leeggehaald omdat we last van houtworm hadden en dit behandeld werd. Toen kon ik eindelijk zien waar de dahlia’s lagen (iets met tien fietsen in de schuur, allerlei handig gereedschap van een doe-het-zelver en ‘spullen bewaren voor je weet maar nóóóit’) heb ik ze gauw in de grond gestopt. Ik vermoed dat ze het nog gaan doen. Ian heeft me vrijwillig in de tuin geholpen en stopte pas toen de laatste zandkorrel van de stoep geveegd was!

Ons neefje is nog jarig geweest, dat was ook al zo’n fijne dag: lekker buiten met het zonnetje en alle ruimte om te spelen. De politie kwam hem nog feliciteren door de luidspreker van de auto. Die had natuurlijk de vlaggetjes zien hangen.

De állerlaatste dag van de vakantie besloot ik nog wat leuks te doen met de kinderen, wat eigenlijk een traditie aan het worden is. We gingen naar een binnenzwembad, wat nog op hun wensenlijstje stond (en ik zo lang mogelijk uitstelde want ik ga er niet voor mijn lol heen) en voor het eerst door een McDrive, wat stiekem op mijn wensenlijstje stond: ik, 34 jaar en oud mac-gediende voor 9 jaar, ben in mijn hele leven nog nooit door een McDrive geweest tot deze dag. Wat een giller toch?

Weekplog #48: klaar voor school en overcompensatie van het empty nest syndrome

Nu de vakantie is afgelopen, is het weer tijd voor school. Voor ons nu extra bijzonder omdat Ian, onze jongste, vandaag voor het eerst naar school gaat. Dat betekent dat ik voor het eerst in tien jaar (TIEN JAAR) ook alle ochtenden alleen ben!

Wat een omslag! Dus, voor wie mij niet kent; ik plande mijn agenda weer vol allerlei nuttige activiteiten, sloeg een beetje door en kwam amper aan mezelf of het huishouden toe.

Ach ja, leren doe je met vallen en opstaan. Gelukkig vind ik leuke dingen doen met de kinderen ook leuk al heb ik soms wallen tot mijn knieën. Na schooltijd hebben we nog een aantal hele mooie middagen gehad, dus dan probeer ik de kinderen ook zoveel mogelijk buiten bezig te houden. Ook scouting was weer begonnen, wat me zaterdagmiddag even de tijd geeft om klusjes te doen.

Weekplog #49: Marshmallows roosteren, hardlopen met gewichten en salamander in de tuin

De tweede schoolweek ging me al een stuk beter af. Ian kon voor het eerst de hele week meedraaien zonder een middagje over te slaan en ik kwam toe aan de tuin, hardlopen én een bezoekje aan de kringloopwinkel.

Afgelopen week was het perfect nazomers weer! We hebben dinsdagavond nog lekker buiten gezeten en marshmallows geroosterd. Normaal deden we dit bij de open haard, maar nu weer eens buiten.

De katten vangen bijna dagelijks een muis of een vogel. Die hebben hier alle ruimte om te spelen, de mazzelkonten. Bij de Lidl nog even leuke bloemetjes meegenomen met een opvallende kleurencombi en ik loop nu twee tot drie keer in de week hard. Ik merk al gauw weer verbetering in de snelheid en weet weer waarom het zo lekker is.

Ik ben zelfs begonnen met hardlopen met gewichten, omdat ik wil proberen wat meer kracht in mijn armen te krijgen. Man man, wat is dat wennen! Ik loop al te hijgen als ik net de straat uit ben. Verder vond Lukas nog een salamander onder een steen die voor dood speelde. En Ian die buiten op de bank de Italiaanse uitvoering van de spelregels van een favoriet spel voorleest. Slim kind!

Aankomende week zijn er weer nieuwe blogs te verwachten hoor! Ik heb het ritme even gemist.

De één-na-laatste week van de zomervakantie staat alweer op het programma. Waar sommige delen in Nederland alweer back to school zijn, luieren wij hier nog even door. Geen gehaast om overal op tijd te komen en ik heb de luxe dat ik overdag bij de kinderen ben.

Maandag. We waren vorige week begonnen met de verhuizing van Julians slaapkamer naar Ians oude kamer, wat op zich al een leuk klusje voor de kinderen is om de tijd te vullen. Vandaag was het aan mij om de kledingkasten leeg te halen en opnieuw in te delen vanwege de wissel. Omdat Ian net zindelijk is geworden ontdekte ik dat ik naast kleding, nog een hoop andere spullen weg kon doen. De commode werd een kast voor speelgoed en alle hydrofieldoeken konden de deur uit. Weer een tijdperk voorbij!

Dinsdag. Ik kreeg een superleuk pakketje binnen waarvan ik alweer bijna vergeten was dat ik het besteld had. Een T-shirt met een leuke print van Tara Booth. Ik volg haar al een jaar en word altijd heel blij van haar werk.

Ik stond trouwens bij de supermarkt met alle vier de kinderen in de rij, waar Julian begon te vertellen dat de tandarts dacht dat Lukas een meisje was vanwege zijn lange haar. Lukas had het destijds niet gehoord, hoorde het nu voor het eerst en was zó ontzettend verbaasd, dat de twee lange rijen mensen aan de kassa het hele verhaal van Julian te horen kregen zonder dat die twee het zelf door hadden. Ik had tranen van het lachen en moest me enorm inhouden niet te proesten en te huilen bij de kassa. Echt, ik kon mijn eigen portemonnee amper meer zien. En ja, ik heb zo’n dikke moederportemonnee.

Woensdag. De blog kwam online over de roofvogelshow en we kochten in Ede centrum een nieuw opblaaszwembad voor in de tuin. Na een ijsje bij de mac zijn we nog even langs mijn ouders geweest. Buiten wordt het weer steeds lekkerder.

Donderdag. Ik had zin om wat leuks te doen met de kinderen en nam ze weer eens mee naar de midgetgolf, waar we weer een hele tijd niet geweest waren. Het weer was heerlijk en ik had bij de speeltuin zelfs nog tijd voor een boek! Na afloop nog héél even plat gelegen voor het koken en de avonddienst.

Vrijdag zijn we een lang weekend weg gegaan. Eindelijk eens goed weer tijdens mijn vrije weekend, dus nu gingen we ook daadwerkelijk kamperen. Gewoon bij de Hoge Veluwe, omdat het er zo relaxt is.

We eten al wekenlang tomaten uit eigen tuin en ook dit weekend namen we weer een hele zak mee om te snoepen. Mijn favoriete tomaatjes zijn de kleine gele en rode, gewoon van zaadjes van de Lidl. Zoet, sappig en geen taaie schil.

Zaterdag. We lazen een boek en genoten van alle kinderen in de speeltuin, net als een oud stel. Er zaten zeker wel meer dan tien dreumesen in het zand met water te spelen. Je blijft ernaar kijken.

Zondag. Niet veel anders dan zaterdag natuurlijk. Maandag hadden we ook nog vrij, dus we bleven rustig staan tot de volgende dag.

En dan plots besef je dat er nog maar één week vakantie overblijft! Wat vliegt de tijd dan weer voorbij.

Nu ik dit schrijf is het zomer en De Valk Roofvogels geeft in de zomervakantie roofvogeldemonstraties die voor iedereen toegankelijk zijn! Ik werd hierover door Suzanna getipt (dank hiervoor) en ben met de kinderen gaan kijken.

Op de handschoen

Onze kinderen durfden de vogels tijdens de show niet op hun arm te krijgen, maar veel andere kinderen wel. Misschien dat ik over een paar jaar nog eens ga en dat ze dan wél durven. Ze zien er superindrukwekkend uit! De vogels komen trouwens niet zomaar op je handschoen zitten, iemand helpt je hierbij. De handschoenen liggen verspreid in het publiek en iedereen die een vogel op zijn of haar hand wil, kan alvast de handschoen aantrekken. Dan komt de begeleider met de vogel vanzelf naar je toe en geeft iedereen een kans.

De vogels werden trouwens van klein naar groot gepresenteerd, dus de grote zeearend hieronder kwam pas als laatst.

https://www.instagram.com/p/B1KGb69otzX/?utm_source=ig_web_copy_link

Mooie locatie

De roofvogels zaten regelmatig ook op verschillende paraplu’s (het regende) en de kleinste vogel kan (indien gewenst) ook gemakkelijk op iemands hoofd zitten. Verder is er op de plaats van de demonstratie een grote vijver en wat bomen en takken waarin de vogels zich kunnen uitleven. Alles is natuurlijk in de buitenlucht. Er is trouwens voldoende parkeerplek in het nabijgelegen weiland.

De zomershows vinden plaats vlakbij een camping in Lunteren, dus er zullen ook veel bezoekers aanwezig zijn vanuit de omgeving. Er is ruimte genoeg voor iedereen: er zijn eenvoudige bankjes aanwezig en kinderen mogen ook vooraan op het gras zitten.

Vermaak voor een aantrekkelijke prijs

De prijs is aantrekkelijk: 3 euro per persoon vanaf 4 jaar (houd de site/insta in de gaten voor actuele informatie). Voor deze entreeprijs tijdens de zomershow krijg je een uur lang een demonstratie en de gelegenheid een roofvogel even op je hand (met speciale handschoen) te krijgen en foto’s te maken. De show wordt aan elkaar gepraat door iemand die je allerlei feitjes verteld over de verschillende soorten vogels die gepresenteerd worden en allerlei andere leuke weetjes daaromheen, zoals het middeleeuwse gezegde ‘iemand een loer draaien’.

Informatie

De Valk Roofvogels zijn actief op Insta en geven hier onder andere ook aan wanneer de shows plaats vinden. Door de prachtige foto’s heb je alleen maar meer zin om te gaan. Op de website kun je nog kijken naar andere mogelijkheden om de vogels te bewonderen of workshops te volgen. Je kunt zelfs de trouwringen laten brengen door een roofvogel tijdens je bruiloft. Op hun insta zie je daar wat mooie foto’s van.

Ondanks de lichte regenbuien hebben we toch kunnen genieten van de mooie vogels: de veren, de ogen, de mooie bewegingen, sommigen heel imposant, anderen heel grappig. Veel soorten waren te zien zoals de giervalk, de Amerikaanse zeearend, de woestijnbuizerd, de uilskuiken, de Amerikaanse torenvalk, de maraboe, de oehoe en de kuifcaracara (die heel opvallend en snel over de grond loopt). Ondanks het grote publiek is er genoeg gelegenheid om vogels goed te kunnen bekijken. Ze worden onder andere gelokt met kleine schaaltjes voer die in het gras worden gelegd, dus ze komen niet vanzelf te dichtbij. Mocht je van fotografie houden, dan is dit ook een mooie gelegenheid om mooie foto’s te maken. Aanrader dus!

Zoals ik vorige week al vertelde zouden we waarschijnlijk naar de Hoge Veluwe gaan. Hier begin ik dan maar gelijk mee, want de Hoge Veluwe is natuurlijk heel erg fotogeniek! Het was weer prachtig. Meteen was ik in de mood om een blogje te schrijven over de Hoge Veluwe zoals wij het ervaren. Die kwam afgelopen woensdag online.

Zondag. Dit dus.

Mijn kinderen zeggen de hele vakantie trouwens een paar nieuwe woordjes zoals ‘Bruh’ en als ze een ‘punt’ gemaakt hebben in hun argumentatie zingen ze een soort ‘padoem’-geluid. De ‘dab’ doen ze niet zoveel meer maar het is vergelijkbaar. Knettergek word je ervan. Ik vraag me af hoe mijn wereld er straks uit ziet met vier puberende jongens. Yeah I know ik klink als een oma.

Maandag.

We haalden weer eens een brunch bij de Lidl en liepen naar de bieb om een stapel boeken te halen. Daarna gooiden we thuis de kussens op de buitenbank en hebben de hele middag in de zon zitten chillen. Echt vakantie.

Ik vond ook nog een oud tentje en daar hebben ze de hele week weer mee gespeeld.

Misschien was onderstaande foto wel de samenvatting van de dag.

Dinsdag.

Een regenachtige dag. We bakten appelflappen want ik had alle ingrediënten al in huis (bladerdeeg uit de vriezer, appels, kaneel en suiker) en het is veel genot na een relatief eenvoudige klus. Lukas kon ze nu helemaal zelf maken (met een beetje instructie van mij). Eigenlijk is het handig om altijd appels en bladerdeeg in de vriezer in huis te hebben.

In de avond gingen we naar een electronisch orgelconcert. Niet de meest voor de hand liggende keuze, maar ik wilde de uitdaging wel aangaan met de kinderen. Ik werd getipt over de goeie organist die kwam spelen en de kleine prijsjes en korte afstand zijn mooi meegenomen. Op een paar saaie stukken na was er een verscheidenheid aan liedjes en was het wel te doen tot de pauze.

Marc viel op mijn schoot (hij durfde niet in een stoel) bijna in slaap, dus we zijn om half 9 weer naar huis gegaan. Dit was de eerste keer dat de kinderen een concert hebben gezien en ze hadden daarvoor nog nooit van een orgel gehoord. Ze zagen dat er veel knoppen gebruikt werden en dat de organist ook veel met zijn voeten gespeeld had, dus ze hebben er vast wat van opgestoken.

Het concert werd gegeven bij Johannus Orgelbouw en zij geven iedere zomer een aantal concerten voor een kleine prijs. Reserveren is niet nodig.

Woensdag gingen we weer voor de gebruikelijk brunch bij de Lidl. Gewoon om de kinderen de deur uit te krijgen werkt dit heel goed 🙂 Bovendien gaan ze altijd met tegenzin mee met boodschappen halen, dus is het ook een goedmakertje.

In de avond gingen we naar een roofvogelshow! Superleuk, het was voor ons de eerste keer. Ik heb er een blog over geschreven die woensdag online komt. Ohja en de kattenfoto’s waren gewoon voor de zomaar. Hij lag erbij als een fotomodel, onze maffe Otto. Dat hij de volgende dag een duif naar binnen zou slepen had ik nog geen weet van, de bloody bastard.

Donderdag.

Om het geheel af te maken had ik mijn haren ook nog onbedoeld zwart geverfd, in de veronderstelling dat ik bruin had gekocht. Ik lijk in een colbert nu net een soort Rita Verdonk / Toren C-figuur. Rita veegde het laatste bloed van de vloer weg, appte manlief de duiffoto en er werd gevraagd of er duivensoep op het menu stond.

Verder heb ik die dag vooral veel blogs geüpdate omdat ze 1. verouderd waren en 2. mijn opslag van plaatjes nu op een ander systeem staat waardoor ik eigenlijk alle -ALLES!- moet overzetten. Bloggen lijkt leuk, maar 45% van de tijd bestaat uit digitale en technische ellende, I confess.

Wel geeft het je een leuke terugblik. Ondertussen hoop ik dat mijn haren gaan oplichten de komende dagen.

Vrijdag.

Vroeg in de ochtend gingen beide katten voor hun inentingen. Nu zijn we er een jaar vanaf. Verder hebben we de schuur moeten opruimen omdat er houtworm in een balk zit en we door iemand alles laten behandelen met chemische bende. Ons huis meurt nu al een paar dagen naar gif dus we ventileren alles de hele dag en ik trek mijn winterkleren weer aan en neem de kou voor lief.

De jongens wilden daarna gaan fietsen. Maar waarheen? We besloten wat oude speeltuintjes op te zoeken waar we vroeger speelden in onze oude woonplaats. We hebben ons uren kunnen vermaken, dus dat was een goede keus geweest.

Ohja, Marcel heeft een warmtecamera en daar kun je best grappige foto’s mee maken. Hij gebruikt het meestal voor technische klusjes.

Zaterdag & zondag.

Ik sluit de weekplog weer af met onze behandelde garage, want ik had een werkweekend en geen foto’s meer gemaakt. Op werk (thuiszorg) maak ik trouwens ook weekplogs, mocht je geïnteresseerd zijn dan kun je kijken op deze link: https://kijkindewijk.net/category/even-dit-en-dat/

Nog twee weken zomervakantie te gaan, maar ik kijk er stiekem al een beetje naar uit dat ik éven een paar uurtjes alleen kan zijn. Me-time bestaat in de zomervakantie meestal alleen uit een gesprek afluisteren op de radio terwijl ik op de parkeerplaats van de plaatselijke supermarkt sta en de boodschappen al binnen heb. Ach, vrije tijd met de kinderen is ook heerlijk relaxt natuurlijk. We hebben nog een paar dingen op een lijstje staan die we willen gaan doen met z’n allen. Wordt vervolgd.

De Hoge Veluwe vind ik zo leuk door de weidsheid, de wilde natuur (waar takken echt op de grond blijven liggen en niet uit het zicht worden gehaald) en de vele mooi aangelegde fiets- en wandelpaden.

Met de kinderen is dit een ideaal uitje, omdat ze er lekker kunnen spelen én kunnen leren.

1. Museonder

Ten eerste is er een museum waar van alles te ontdekken valt voor volwassenen én kinderen. Het schijnt een heel leuk museum te zijn en ik weet nog uit mijn eigen jeugd dat het indrukwekkend was. Ik moet bekennen dat ik er met mijn eigen kinderen nog niet in ben geweest, maar dat zal ik over niet al te lange tijd gaan doen.

2. Restaurant en educatiewinkel ‘Het Landhuis’

We hebben onlangs met z’n allen heel erg lekker gegeten in het nieuwe restaurant. Marcel en ik gingen voor de fish en chips en de kinderen voor de tosti of kipnuggets met patat. Het was echt heerlijk. Er zijn ook leuke knuffels en boekjes te koop en allerlei andere leuke gadgets en hebbedingetjes. Het weekend dat wij er waren had het vreselijk hard gewaaid, het afval lag er nog… 🙁 Voordeel is wel dat er geen plastic gebruikt werd, maar papier.

3. Grote speeltuin

Ten tweede kunnen de kinderen lichamelijk hun energie kwijt aan wandelen, rennen, fietsen, hutten bouwen… Bovendien is er een mooie, natuurlijke speeltuin in het midden van het park die groot genoeg is voor iedereen. Er zijn daar klimtoestellen, touwbruggen, verschillende soorten schommels, glijbanen en een kabelbaan. Er zijn ook voldoende zitplaatsen om te kunnen picknicken.

4. Wilde dieren kijken

Verder kun je er dieren ontdekken, vooral als je er vlak voor zonsondergang stilletjes gaat wandelen of fietsen. Wij hebben er iedere keer weer everzwijnen en verschillende herten kunnen vinden. Laatst zagen we ook een groot mannetjeshert, naar horen zeggen was dat waarschijnlijk Hubertus, het edelhert dat zich weinig aantrekt van mensen en goed te fotograferen is.

5. Fietsen

Omdat er verschillende fietspaden en wandelpaden zijn waaruit gekozen kan worden is het leuk om de kinderen te laten kijken naar paddenstoelen die de weg aanwijzen en de kilometers aangeven. Bovendien zijn er veel heuveltjes waardoor je soms even moet klimmen en daarna snel naar beneden kunt fietsen, met de wind door je haar. De witte fietsen gebruiken die je er overal kunt pakken maken het helemaal hilarisch (vind ik dan). Voor onze twee oudste kinderen (8 en 10 jaar oud) namen we wel hun eigen fietsen mee. De jongsten (4 en 7 jaar oud) konden bij ons achterop, want bijna alle fietsen hebben een kinderzitje achter. Het landschap is heel afwisselend van bos tot zandvlaktes tot hei en duinen. Bij de ingang van het park kun je trouwens voor weinig geld een kleine, duidelijke kaart kopen. Ook voor minder validen en baby’s zijn er rolstoel- en bakfietsen. Geweldig dat hieraan gedacht is.

6. Kamperen

Mocht je het park erg leuk vinden, dan kun je er zelfs nog kamperen. De voorzieningen zijn schoon en luxe qua toiletgelegenheid en douches. Er is een leeshoek met te lenen boeken en veel afwasgelegenheid met warm water. Ook op de camping hebben ze voor de kleintjes een leuke speeltuin. Verder zijn overal picknicktafels te vinden. De camping is te vinden bij ingang Hoenderloo.

Zoals je in de vorige weekplog kon lezen waren we dagelijks bezig met het wegkammen van luizen. Inmiddels zijn we meer dan een week verder en hebben we her en der alleen nog wat neetjes en sporadisch wat kleine ieniemienie luisjes (die waarschijnlijk net zijn uitgekomen) gevonden. Nog even doorkammen tot alle eitjes weg zijn en dan zijn we er als het goed is vanaf!

Goed, het is in ieder geval nog zomervakantie en de derde week is alweer voorbij gevlogen. Gelukkig hadden we nu wél de auto waardoor we makkelijker op pad konden gaan!

Maandag maakte ik bijvoorbeeld meteen gebruik van de auto en reden we naar de maïsdoolhof. We hadden dit al een tijdje in gedachten om te doen, want hebben daar jaren geleden een hele leuke dag beleefd en zijn daarna eigenlijk nooit meer geweest!

Dinsdag hebben we lekkere broodjes gehaald bij de Lidl en speelden we even Pokémon Go; nog steeds een favoriet spel bij de kinderen. De openingstijden van de Lidl bij ons zijn trouwens verruimd, maar ik zou het zó lekker vinden als de winkels hier ooit op zondag open gaan! In de middag bracht ik de kinderen even naar opa en oma zodat ik kon werken en daarna ging ik nog lekker naar de kapper.

Woensdag gingen we op zoek naar nieuwe schoenen voor Julian en speelden we nog wat in Ede centrum. Een ijsje bij de Mac halen is dan natuurlijk ook heel verleidelijk. Ohja en Ian slaapt nog steeds alleen bij mij in de buurt dus bij deze zijn slaappose:

Donderdag moest ik werken en waren de kinderen weer bij opa en oma. In de ochtend heb ik nog even de tomaten gecontroleerd: er zijn er al wat rijp!

Vrijdag was Marcel thuis haalden we een fiets op voor Lukas die we via marktplaats hadden gevonden en zijn we meteen ook bij Ikea geweest om wat ideeën op te doen voor onze keuken en zolder welke gerenoveerd moeten worden. We kwamen slechts thuis en twee kaassschafen en een melkopschuimer. Hoe goed is dat!

Ohja en de ochtend begon ik eigenlijk met een hardlooprondje maar dat was echt weer drama met de jeuk. Ik moet denk ik toch aan de lange broek maar dat vind ik echt verschrikkelijk. We zouden dit weekend eigenlijk gaan kamperen maar vanwege het weer zijn we thuis gebleven.

Zaterdag hadden we een rustige dag. Buiten waaide het verschrikkelijk hard en heb ik de hele dag door wasjes kunnen drogen. Marcel knapte de fietsen op. Julian maakte alvast een feestmuts (in de vorm van een kado, jaja) voor oma Tien die bijna jarig is en er werden vandaag veel mooie Minecraft tekeningen gemaakt.

Zondag schreef ik de laatste blogs af en was ik ontzettend blij met mijn nieuwe aankoop bij Ikea: de melkopschuimer! Gisteren trouwens nog een cacaoblikje gehaald bij Blokker en voilá:

Vanavond gaan we fietsen bij de Hoge Veluwe in de hoop wat wilde dieren te zien. Wieweet laat ik daar de volgende keer nog foto’s van zien. Toedeloe!

Één van de leukste uitjes voor de kinderen is de maïsdoolhof in Voorthuizen. Het ligt op een boerenerf tussen uiteraard de maïsvelden en daaraan is een camping en speelpark geplaatst. Ik ben er laatst weer eens geweest met mijn jongste van inmiddels vier jaar en zijn broers van zeven, acht en tien jaar oud. Ik vroeg mij af of de oudsten het nog wel leuk vonden, maar ze hadden gelukkig de hele dag plezier! Het is echt een leuk speelpark en zéker aan te bevelen voor kinderen.

Allereerst gingen we naar de maïsdoolhof en daarna het ‘maïszwembad’ zoals de kinderen dat noemen. Dit stonden hun nog het meest bij van die keer dat we hier eens geweest waren een paar jaar geleden. Verder zijn er op het terrein nog een hoop speeltoestellen bijgekomen, maar daar hadden we na het doolhof dan ook alle tijd voor.

Het maïsdoolhof bevat opdrachten voor zowel kinderen als volwassenen en je kunt zelf beslissen of je daaraan mee wil doen. Middenin het veld staat ook nog een hele hoge uitkijktoren met glijbaan waarop je een mooi uitzicht hebt. Uit het doolhof komen vonden de kinderen niet al te moeilijk al kun je regelmatig in kleine cirkeltjes lopen. Het is goed te doen voor de kleintjes en bovendien toegankelijk voor kinderwagens.

Het maïszwembad konden we eerst niet zo snel meer vinden omdat deze verplaatst is, maar dat komt omdat alles wat mooier is gemaakt en er een heel speelgedeelte bij is gekomen. Ruimte genoeg om te spelen, ook in drukke tijden zoals nu in de zomervakantie!

Er was voldoende (gratis) parkeerplek en je kon aan de hoeveelheid auto’s zien dat het druk was, maar op het terrein heb je daar absoluut geen last van. De kinderen hebben alle ruimte om te spelen, er is ontzettend veel keus en er zijn voldoende tafels en stoelen waarop je kunt zitten. Je kunt limonade en koffie halen, eventueel wat te eten. Bij slecht weer kun je binnen zitten en spelen. Ook zijn er nog leuke dieren om te bekijken zoals pauwen, herten en een kameel.

Aan activiteiten is er een grote apenkooi (klimgedeelte voor kinderen uiteraard), een ballenbak, je kunt met grote speelblokken aan de slag, buiten zijn er helikopters, treintjes, een springkussen, skelters om mee te racen of om mee te botsen, klimtoestellen, een trampoline, een kabelbaan, oud-Hollandse spelletjes… te veel om op te noemen.

We hebben in ieder geval weer een hele leuke middag gehad en de kinderen willen er heel graag nog een keer heen voordat de vakantie weer is afgelopen. Hoe mooi is dat?

Ter info: Entree is 4,- per volwassene en 6,- per kind. Een volwassene krijgt nog een munt voor een gratis kop koffie bij de entree. Bovenaan mijn verhaal vind je het linkje naar de website voor actuele informatie.

Het is inmiddels de tweede week van de zomervakantie en na een ontzettend hete week koelde het deze week gelukkig wat af naar een aangenamere temperatuur. Helaas stond de auto nog de hele week in de garage en al kun je ver komen met het openbaar vervoer, veel plaatsen bereik je pas met twee keer zoveel reistijd dan met eigen auto. We hielden het dus maar bij onze eigen omgeving. Marcel werkt overdag en ik meestal in de avond, dus aan mij de taak de kinderen te vermaken. En ik kan je alvast verklappen dat hoe ouder ze worden, des te lastiger ik het vind.

Maandag speelden we vooral in en rondom het huis. Het zwembadje stond er nog en ik liet de kippen weer eens los in de hoop dat ze vrede sloten met de katten. Maar nee, dat ging niet zo gemakkelijk. Al gauw deed ik ze maar weer de ren in. De broers hadden onenigheid over wel of niet naar het zwembad gaan met als gevolg dat we uiteindelijk nergens heen zijn gegaan.

Dinsdag nam ik de leiding en ging ik met de kinderen op de fiets naar Ede. Marc fietst nog niet zo heel goed dus ik was na drie beroertes en een hartinfarct blij dat we veilig aangekomen waren. Ede is wel een stuk gezelliger geworden sinds de fonteinen er zijn gekomen! Het is nu gewoon een gratis uitje geworden om met de kinderen naar het centrum te gaan.

We hadden bij de supermarkt wat lekkers kunnen halen, maar dit keer kozen we voor een ijsje of een milkshake bij de McDonald’s. Daar waren we allang niet meer geweest. Daarna nog doorfietst naar opa en oma en zo was de dag voller dan ik gepland had.

Woensdag was wat minder… en wel vanwege het feit dat ik een luizenuitbraak had gevonden bij onze kinderen! Supervervelend, want ik heb me de hele dag alleen maar bezig gehouden met de kinderen in bad doen, kammen en al het beddengoed, kleding en bankkussens wassen.

De poes heeft er overigens niks mee te maken, vlooien hebben we niet! Maar ze is gewoon enorm nieuwsgierig naar waar we mee bezig waren. Bovendien schijnt luizensoep erg lekker te smaken 🙂 Die avond heb ik nog gewerkt, dus donderdag had ik zwaar behoefte aan een relaxdag.

Donderdag leek ik alle luizen te hebben verwijderd nu hoef ik alleen nog maar te controleren op neetjes. Maar zelfs die heb ik op het oog allemaal al uitgekamd. Er waren wat meer regenbuien vandaag dus het werd vooral een dag gamen, wat ik helemaal niet erg vind. Ik ben zelf plots weer helemaal into Caesar3 van vroeger. Ohja en lekkere broodjes halen bij de Lidl doet het vaak ook goed. Ik liet de jongens nog een lijst maken van leuke dingen om te doen, waar ik ze een handje bij moest helpen. Het wisselvallige weer gooit soms wel wat roet in het eten en ik mis de auto ontzettend.

Vrijdag heb ik nog een blog ge-update over de Pluktuin in Wageningen. Daar ben ik ook weer een tijdje niet geweest en ik denk dat ik binnenkort maar weer eens ga.

Ook de blog over het snorkelmasker heb ik weer een update gegeven. Inmiddels heeft Julian er ook één. Blogs met zomerse onderwerpen worden nu wat beter gelezen, dus het is een mooi moment om ze wat bij te schafen. Zo kom je ook weer leuke onderwerpen tegen.

Zaterdag kon ik dan eindelijk de auto ophalen! Ze hebben van dat vieze ding toch nog een blinkend apparaat weten te maken. Er zat eerst hars op van de bomen, maar dat is er haast niet vanaf te krijgen! Hulde aan vakgarage Ede Zuid.

Zondag heb ik weer een lange werkdag voor de boeg, dus ik sluit de blog alvast af. Misschien dat we volgend weekend allemaal gaan kamperen. To be continued…

Het was voor ons de eerste keer dat we haarluis hadden, maar naast het feit dat ik een paar dagen druk ben geweest met beddengoed, kussenslopen en dekens wassen, vind ik het nakammen en nacontroleren nu erg meevallen. Ik denk dat ik alles wel zo’n beetje gehad heb. Nu blijf ik de komende weken nog één keer per dag even goed nacontroleren.

Haarluis is iets wat veel op scholen voorkomt en kan van het ene kind overgaan op het andere. Als je even niet op let, zeker met het lekkere warme weer, kun je dus een hele uitbraak krijgen van die kleine beestjes. Je kunt er allerlei middeltjes tegen kopen, maar dat hoeft echt niet. Wassen en kammen met een luizenkam vind ik de beste oplossing. Kammen in nat haar gaat het makkelijkst en dan zie je ze ook beter. Tegen klitten en pijn gebruikte ik conditioner.

Hier vlakbij is een pluktuin, werd mij getipt, en ik was er nog nooit geweest. Het was een mooie dag, de kinderen hadden lang genoeg achter hun tablets gezeten en ik besloot ze mee te nemen naar de pluktuin. Wat is een pluktuin en hoe gaat het in zijn werking?

De pluktuin in Wageningen

Pluktuin De Bosrand in Wageningen is een behoorlijk grote tuin waar je je makkelijk een tijdje kunt vermaken. De website bevat alle info die je nodig hebt en neem die vooral even door voordat je gaat. Zo is er een fijne plek om te zitten (met schaduwdoek), gelegenheid voor koffie /thee en wat lekkers. Er ligt voldoende speelgoed voor een hele groep kinderen en in de tuin is er van alles te plukken. Overal staan borden waar wat te vinden is en bovendien werden wij regelmatig geholpen door een vriendelijke mevrouw van de pluktuin.

Plukken wat je wil

Je kunt er heel gericht plukken voor bijvoorbeeld je blauwe bessentaart, maar voor ons was het meer ter vermaak; we namen overal een hapje kijkje. Wel wilde ik een bos bloemen meenemen en kreeg daarom aan het begin een nostalgisch bloemenmandje mee. Uitgelegd werd tot hoe ver je mag knippen en dat je voor enkele soorten bloemen, zoals dahlia´s, per stuk moet betalen. De kinderen waren wel benieuwd naar de bessen (Lukas is gek op blauwe bessen en Marc lust zo´n beetje álles) en kregen daarvoor een mandje met plastic bakjes mee.

Ik had echter niet door dat je per fruitsoort per bakje moet betalen, dus betalen voor een handje blauwe bessen, frambozen en enkele bramen was een beetje zonde. Voor dit keer vond ik het niet erg, want ik wist dat de maagjes na het plukken ook al aardig gevuld waren. Er werd nog met me meegedacht door aan te bieden meer te plukken (lief!), maar Ians geduld begon op te raken en Marc moest naar de WC.

Kosten

Je betaalt entree (1,50 tot 2,50 euro p.p), maar dit gaat af van je geplukte producten. Ik betaalde dus nog wat extra voor de enorme bos bloemen en bessen. Je betaalt dus ook per bakje per fruitsoort zoals ik al schreef. En als je geen schaartje bij je hebt betaal je 10 euro borg, maar ik had voldoende schaartjes bij me. Voor nog geen 20 euro hadden we de hele middag plezier en vitamine D opgedaan én een leuke oogst. Let er wel op dat je niet kan pinnen. Alle prijzen staan op borden aangegeven.

Biologisch

De tuin maakt gebruikt van biologische producten en planten en er is zelfs een ecologisch toilet!

Aanrader

Het was een hele warme dag, maar de kinderen hebben zich wel een tijd kunnen vermaken. De T-shirts gingen uit, ik had water bij me en er was schaduw. De bessen vonden ze superlekker en ze konden er goed bij komen. Competitiegericht als ze zijn willen ze zoveel mogelijk de lekkerste bessen vinden. Julian houdt niet van fruit en hielp mij mee met bloemen afknippen. Hij mocht natuurlijk kiezen (uitgebloeide bloemen en half afgeknipte stengels waren welkom) en ik vulde later nog zelf aan. Ian sliep de helft van de tijd, maar liep later vrolijk achter Marc aan, op zoek naar iets wat zijn broers kennelijk zochten.

Het is zéker een activiteit om te onthouden voor de volgende keer. Bovendien is er iedere periode weer wat nieuws te plukken; zo kun je ook eens herfstframbozen plukken in plaats van zomerframbozen en wat dacht je van al die verschillende bloemen die er iedere periode bloeien! Kijk ook eens naar alle leuke workshops die ze organiseren en even wat anders: wat dacht je van yogales middenin de tuin! Rijden met een buggy is in de pluktuin nog wat lastig, maar ze sparen hard voor verharde paden voor meer toegankelijkheid.

Saskia van Twinkelbella.nl ging met haar kinderen ook naar de pluktuin even na mij en heeft een paar foto´s op haar weekoverzicht staan. En ben je benieuwd naar meer leuke activiteiten in de omgeving? Misschien is een kabouterpad een idee of een bijzondere speeltuin.

Het was me het weekje wel! Als er buiten een barbecuelucht te ruiken was dan kwam het waarschijnlijk van onze voeten op de tegels in de tuin. Overdag ben ik bij de kinderen en Marcel werkt overdag, dus aan mij de taak de kinderen te vermaken. Hoe ging me deze eerste vakantieweek af?

Zondag op maandag nacht werd er geslapen in de tent. Tropisch zwembad voor de ingang, wat wil je nog meer? Lukas maakte er een leuke vlog over, maar deze mag ik jammer genoeg niet van hem delen. Hieronder wel zijn selfie met Marc.

Maandagochtend haalden we boodschappen en waren de Japanse wijnbessen langs de commandeursweg precies rijp. Net als vorig jaar begonnen de kinderen meteen te plukken en te eten.

We haalden lekkere broodjes en vakantieboekjes bij de Bruna die ze zelf mochten uitkiezen. Met weinig bijzonders zeiden de jongens een leuke dag te hebben gehad (ja, ik vraag dat vaak even). Ohja en ik kan nu bijna dagelijks bloemen plukken uit de tuin als ik wil. Maar verder zal ik niet opscheppen.

Dinsdag zijn we naar de Vrije Slag gegaan, een zwembad in Bennekom. Geen foto’s van, want ik zat zelf ook in het water. Een klein beetje verbrand waar ik nu nog jeuk van heb.

Woensdag was Lukas jarig, maar eigenlijk hadden we dat al een beetje op Ians verjaardag vorige week gevierd. We zijn naar de bioscoop geweest en keken Toy Story 4, die was leuk! Bovendien was daar lekker koel. Iedereen kreeg op verzoek een hele zak M&M’s mee, maar ik kan je wel vertellen dat dat meteen het avondeten was. Werd ik raar aangekeken bij de kassa met zes zakken M&M’s? Misschien…

Verder heb ik in huis veel opgeruimd en gestofzuigd. Altijd fijn als kinderen zeggen dat ze hun kamer hebben opgeruimd en als je dan onder de bedden kijkt…

Dit is zeker niet de eerste keer dat dit gebeurd dus ik heb alles verstopt in vuilniszakken op zolder om te testen of ze niet iets ‘kwijt’ zijn… #loedermoeder

Donderdag zwommen de kinderen veel in ons eigen zwembadje. Ondanks dat die klein is hadden ze toch lol. Ohja, de kinderen mochten de avond hiervoor superlang opblijven dus ze waren natuurlijk hartstikke gaar. Ik had eigenlijk verwacht dat er ook een soort oorlog uit zou barsten tussen alleen maar geïrriteerde kinderen met hele korte lontjes, maar dat viel me erg mee.

Vrijdag heb ik wat gewerkt en kwam ik niet echt toe aan foto’s. Ik weet wel dat er wat meer gegamed werd dan normaal, de hoge temperaturen hielden nog niet op. We keken ook samen naar De Slimste Mens omdat ik dat wilde terugkijken, grappig is wel dat de kinderen dat ook leuk vonden.

Ohja de nieuwe kat (Otto) zit steeds achter de kippen aan, waardoor ik ze niet meer los kan laten. Ik probeer ze wel af en toe allemaal los te laten zoals vandaag, met als gevolg dat ik de hele dag politieagentje speel. Uiteindelijk eindigt het meestal dat ik de kat weer in de gang opsluit en de kippen één voor één overal rondom de tuin vandaan moet plukken om ze weer samen in de ren te krijgen, veilig achter gesloten deur. Helaas! Misschien dat ik soort los-loop-planning ga toepassen of moet wachten tot Otto wat ouder en rustiger wordt.

Zaterdag ging Marcel klussen bij mijn broer en kon ik blogs schrijven terwijl de kinderen gingen knutselen. Het werd alsnog een gezellige dag, zo werden er bijvoorbeeld ook oude spelletjes uit de kast getrokken zoals Wie Is Het? Ook heb ik de hele tuin onder water gezet want de nieuwe haag en bomen snakten naar water. (Niet beseffende dat het in de avond ging stortregenen, maar ach…)

Zondag haalden we een ijsje en werd er weer veel gegamed. Double XP weekend bij Runescape baby! Ik heb alleen niet veel tijd meer voor Runescape, dat komt in de winter wel weer. Misschien dat ik er vanavond nog even achter kruip.

Volgende week maar weer naar het zwembad en dan hopen dat de auto terug komt die nog steeds in de garage staat voor reparatie. En anders pakken we gewoon weer ‘ns de bus.

Keep it cool mensen!

Lieve Lukas met je mooie lange haren.

Ik had het niet van je verwacht, dat je het zo lang vol zou houden om je haren lang te laten groeien. Inmiddels is het zelfs langer dan de klasgenoot die jou op het idee bracht je haren lang te laten groeien. Geen opmerking weerhoudt jou ervan je haren te laten groeien. Stoertje.

Inmiddels ben je op een leeftijd dat een verjaardagsbrief van je moeder waarschijnlijk echt not done is. Ik mag niet eens in je klas gezien worden of zelfs in de buurt komen. Zelfs niet bij een high tea. Met een schaal vol donuts. Ik krijg soms nog een heel klein zwaaitje van je als ik in de gang kijk of je wel op je plek zit sinds je alleen naar school loopt. Zo’n handje die niemand in je klas kan zien behalve ik. Met zo’n blik van: ‘ga nou maar gauw weg.’

Nog steeds ben je van al je broertjes de meest stabiele factor die zijn kamer netjes op orde heeft, goed kan opruimen en gefocust is op de tijd. ‘Mama, hoe laat gaan we?’ ‘Mama, hoe lang duurt het nog?’ ‘Mama, we moeten opschieten.’ Verder help je al met stofzuigen en heb je sinds dit jaar je eigen computer en zelfs mijn oude telefoon om met thuis-wifi spelletjes mee te spelen.

Laatst kwam je onverwachts langs met je vrienden vanaf een ‘speeldate’. Nou zeg maar gerust dat ik een invasie van halve volwassenen aantrof op de trampoline: lange slungels met stoere praatjes en allemaal ergens een pet vandaan getoverd. De tuin werd overruled door gangsters. In mijn ogen dan hè, dus dat zegt niks, oude taart die ik ben.

Nu jij tien jaar bent geworden ben ik al tien jaar moeder. Wat een mijlpaal! Alles beleven we samen een eerste keer. Dat maakt een band met een oudste kind toch altijd een beetje extra uniek.

Maar oké ik zal je niet langer van je Fortnite game af houden, je krijgt in ieder geval de hartelijke groeten en felicitaties van je moeder.

Yes! De schoolvakantie is officieel begonnen! Eindelijk geen verplichtingen meer en er is een einde gekomen aan al die stapels papierwerk wat de kinderen meenemen. Afgelopen week is er natuurlijk veel gefeest, want eindfeest hier en eindfeest daar, maar natuurlijk vierden we ook nog Ians verjaardag. Kijk hieronder voor wat sfeerimpressies en natuurlijk de afterparty erna: de uitslaapfoto. Hier lag ik vanmorgen nog tussen.

Zondag deed ik nog een poging tot hardlopen, maar ik denk dat ik nu dan toch eindelijk last heb gekregen van de proseccorups. De jeuk werd na minder dan een kilometer ineens niet uit te houden. De brandharen zaten denk ik al onder mijn broek want mijn bovenbenen brandden van de jeuk wat alleen met wandelen minder werd. Vreselijk irritant! Alle sportkleding daarna dus heet gewassen – wat niet hoort – en bij het volgende rondje mezelf inpakken wat goedkope flodderkleding tot de enkels.

In de avond aten we lekker taco’s, uiteraard door het liedje It’s raining taco’s (zie vorige weekplog) met courgette uit de moestuin.

Maandag ging Otto naar de dierenarts voor controle en inentingen. Otto is de kat die bij de vorige eigenaar nog Aliën of Eli heette, maar we nu Otto noemen. Het is na Mia onze nieuwste aanwinst. Megabrutaal en dominant aanwezig. Toch houdt hij er ook van om geaaid te worden en vindt hij kinderen heel leuk. Ze mogen hem overal mee naartoe slepen.

In de avond maakten we weer wat Snapchatfoto’s: altijd een succes.

Dinsdag had een kat gekotst en gooide ik een oud vloerkleedje de was in. Helaas voor mij raakte de onderkant poreus en versnipperd door de was… Verder een fotoloze dag! Veel te druk met het huis opruimen voor de verjaardag.

Woensdag was de dag dat Ian mocht trakteren op de peuterspeelzaal. Wat was hij een gelukkig mens! We trakteerden trouwens roomijsjes uit een bekertje.

Donderdag was er nog een eindfeest op de peuterspeelzaal dus de feestkleding kon gewoon aan blijven. Er werd geschminkt, er was een poffertjeskraam, een ijskar, een huifkar, echt alles erop en eraan.

Na het feest was er in de middag nog ‘wenmiddag’ op de basisschool. Alle klassen schuiven dan door naar de volgende juf of meester om kennis te maken en de nieuwe kinderen mogen er ook bij zijn. Je begrijpt waarom hij daar in slaap viel. Het geschminkte tijgertje, als een roosje slapend op twee zitzakken, kon ik ophalen in een leeg klaslokaal, opgeruimd voor de zomervakantie. Zonde dat ik vergat een foto te maken!

In de middag verschoonde ik het kippenhok en speelden de kinderen lekker buiten.Het zaagsel bleef de hele dag in mijn kleding hangen tot ik mezelf klaar maakte voor werk. Tijdens mijn avonddienst besefte ik ineens dat ik de tuinslang vergeten was uit te doen in de kas……. En na mijn dienst hingen we gauw de slingers op voor de volgende dag.

In bed schreef ik alvast de verjaardagsbrief voor Ian, maar ik was echt enorm gaar. Ook moeders was toe aan vakantie, kun je wel zeggen…

Vrijdag was Ian écht jarig en zijn broers hadden de laatste schooldag! Ians feestkleding was inmiddels te vuil om nog een derde dag te dragen. We haalden samen taart en boodschappen met de bolderkar. Er nog kwamen vriendjes spelen, het zwembad stond op en het was mooi weer. Alleen Julian werd ineens ziek. Toch was het uitgebreid feest met familie tot in de avond.

Zaterdag hielp Marcel mijn broer met klussen en heb ik gewerkt. Om half 9 lag ik al in bed, bang voor een griepje. Maar gelukkig viel het mee en voel ik me weer goed.

Zondag voor mijn ochtenddienst nog gauw een foto van de kinderen in ons bed. Julian was nog een beetje ziek en mocht gisteravond ook bij mij slapen. We hebben gisteravond nog wel met z’n allen het live Fortnite Event kunnen meemaken, gezellig!

Komende week maar eens zien wat we gaan doen. Eerst maar eens lekker rustig aan doen!

Met onze laatste krachten hebben papa en mama ’s avonds laat (toen jij eindelijk sliep) de slingers opgehangen en verstenigde balonnen uit de bronstijd geprobeerd op te blazen. Ik beloof je, na wat knallen en de schrik dat iemand wakker zou worden, dat ik in de ochtend nog wat nieuwe ga halen.

Op enkele poep- en plas-ongelukjes na ben je vrijwel zindelijk, wat is dat fijn en wat ben jij (en wij) trots! Bovendien wil je vaak al zelf omkleden, zelf ‘lezen’, zelf alles, dus dat belooft wat. School vond je nog niet zo leuk tijdens de wenmiddag. Sterker nog, na de hardste huilbui van de hele groep viel je bij de juf in slaap. Maar geen wonder, als je net een groot feest bij de peuterspeelzaal hebt gehad. Je strik, je blouse en je geschminkte tijgergezicht maakte dat er een slapend tijgertje op wat zitzakken in een verder leeggetrokken lokaal lag. Gelukkig ben je vandaag vrij en hebben je broers nog een laatste ochtend school voor de vakantie. Kun jij rustig van je kadootjes genieten en wachten op het feest in de middag. Want hectisch is het wel, vier jaar worden in de laatste week voor de vakantie.

Lieve Ian met je haar dat eeuwig in de klit en in je ogen lijkt te zitten. Ik hoop dat we nog veel gezellige dagjes samen hebben, ondanks dat je straks naar school gaat. Want ik mis je wel een beetje, als je zo’n lange dag weg bent straks. Blijf vooral nog lekker veel knuffels geven en ik zal je nog zo lang mogelijk op mijn schouders dragen als ik kan.

Deze leuke kikkers zagen we op Pinterest toen we op zoek waren naar iets om te doen vandaag. Julian mocht kiezen en besloot dat we deze gingen namaken. WC-rolletjes genoeg! En ik zal je vertellen hoe wij ze hebben gemaakt.

Benodigdheden per kikker:

• WC-rol
• (School)verf in de kleuren groen, lichtgroen en rood (of doe eens educatief en laat de kinderen mengen met geel, blauw en wit)
• Kwast
• Lijm
• Nietmachine
• Plakband
• Groen karton en een klein stukje zwart papier (of verf) en een klein stukje lichtgrijs of lichtblauw karton voor de vlieg
• Wiebeloogjes (maar je kunt ze ook schilderen)
• Schaar
• Draad of touw. Tip: ik beveel stug opgerold touw aan voor een leuk vlieg-effect (zie foto’s)

Aan de slag!

1. Niet het WC rolletje aan één kant dicht met drie nietjes.
2. Verf je kikker rondom groen en laat het drogen. Tip 1: zet ‘m op zijn ‘mond’ om te drogen. Tip 2: niet een te dikke laag verf gebruiken, want dan wordt het WC rolletje snel slap.
3. Verf na het drogen met lichtgroen wat vlekken op de kikker
4. Verf de binnenkant rood en laat alles drogen.
5. Kies je wiebeloogjes en lijm ze op een geschikte plek. Of schilder ze en laat alles weer drogen. Het geeft een speels effect wanneer je twee verschillende groottes kiest qua ogen (vooral leuk voor het angstige vliegje).
6. Teken vier gebogen of lange poten voor de kikker op groen karton, knip ze uit en plak ze op (zie foto’s als voorbeeld).
7. Knip een hartje uit het lichtgrijze of lichtblauwe karton voor de vlieg zijn vleugels.
8. Knip een druppelvorm uit het zwarte papier en plak dat op de vleugels als lijfje.
9. Schilder of plak er twee oogjes op.
10. Knip een stuk touw af van ongeveer 25 cm en maak dit vast met plakband ver in de mond van de kikker en achter het lijfje van de vlieg (zie voorbeeld).

Klaar!

Bij ons ging het knutselen vlot en toch zo’n leuk resultaat! Alleen heb ik met het plakken en het knippen wel moeten helpen, maar dat is een kwestie van tijd en geduld.

Leuk dat je kijkt naar een nieuwe week waarin ik wat willekeurige foto’s laat zien over onze gewone bezigheden door de week.

Maandag stuurde ik deze foto naar degene waarvan ik de Annebelles voor weinig had gekocht via marktplaats. Ze vroeg zich af of ze de droogte wel overleefd hadden. En zie daar, ze zijn er nog. Ik ben er erg blij mee want het fleurt het huis meteen een stuk op. De grinttegels gaan er nog een keer uit dus let a.u.b. niet op de oudbolligheid van ons huis.

Dinsdag kwam er van de kinderen, zoals gewoonlijk deze tijd van het jaar, weer een hele berg aan papierwerk mee van school. Lukas tekende dit plaatje op zijn werkboek over zijn grootste hobby.

Ian is trouwens helemaal weg van het liedje ‘It’s raining tacos‘. Zo erg zelfs dat ik het in hun Spotify playlist heb gezet en er dagelijks naar luister. NIET UIT JE HOOFD TE KRIJGEN!

https://www.youtube.com/watch?v=A3YmHZ9HMPs

Woensdag gingen de oudste twee ergens anders spelen en heb ik voor het eerst sinds heugenis iets leuks kunnen doen met alleen Marc en Ian. Ian wilde heel graag weer terug naar het kabouterbos en aangezien Marc dit ook nog net leuk vindt hebben we dit gedaan. Supergezellig!

Donderdag vond ik het de hoogste tijd om de tomatenplanten te snoeien, want ik kon de tuinkas nog amper binnen komen. Mijn rok bleef zoals verwacht hooguit een uurtje wit.

Die weelderige bloemen zijn van komkommerkruid, een bloemetje wat je door de sla heen kan eten. Ik vond het niet echt lekker, maar ik laat ze wel staan omdat er giga veel bijen op af komen wat goed is voor de natuur.

Verder heb ik die dag nog de folders voor tuinliefhebbers rondgebracht met Ian (tempo daalt met hem met factor 3). En ik was het bijna vergeten: we hebben sinds deze week een tweede nieuwe kat erbij! Hij heette Aliën, maar die naam gebruiken we niet. We zijn er nog niet over uit…

Vrijdag ben ik naar de dierenarts geweest om Mia te laten chippen, te vaccineren en te checken. Dat ging gelukkig heel soepeltjes. In de middag ging onze auto kapot, terwijl ik juist nu eindelijk een lang vrij weekend had. Toch was het niet zo erg, ook zonder auto is er nog genoeg te doen. Ik keek met de kinderen nog naar De film van Dylan Haegens, die we kennen van YouTube, superleuk!

Zaterdag fietsten we naar de Action in Wageningen voor een kattenkrabmat aangezien onze bank nu helemaal naar de filistijnen gaat. Daarna nog even een ijsje (dropsmaak kozen de boys, gatsie!) en kadootjes bij de Intertoys gehaald.

Zondag begon de dag met spelletjes doen en terwijl ik mijn blogs schrijf. Straks maar weer wat leuks buiten doen!

Nu snel verder genieten van onze relaxte weekend, want ik besefte me gisteravond ineens dat ik de afgelopen 7 (!) weekenden geen heel weekend vrij ben geweest! Heerlijk dus zo.

Wel eens van kabouterpaden gehoord? Het is een initiatief van Staatsbosbeheer om kinderen op een speelse manier meer te betrekken bij de natuur. En ik vind dat een heel goed idee, dus ik was wel benieuwd toen ik hoorde dat er een kabouterpad niet zo ver bij ons vandaan is. Wij gingen op pad in Renkums Beekdal.

Wat is een kabouterpad?

Een kabouterpad is een route in de natuur van 500 tot 1500 meter, waar kabouters te vinden zijn. Met kabouterpalen staat overal de weg aangegeven, zodat je kind je de weg kan wijzen (en zelluf-doen vinden kinderen doorgaans een top idee!). Onderweg vinden de kinderen kabouters en hun verblijven, want ze zijn natuurlijk verstopt in of om de bomen achter hun kleine deurtjes. Soms heb je kans dat er nog wat kleding aan een waslijn hangt te drogen van deze bosbewoners.

Gratis uitje met de kinderen

De toegang tot het kabouterpad is gratis, de kabouters zullen er altijd zijn. Dus ook als je op zoek bent naar een gratis uitje met de kinderen, is dit een leuk idee. Natuurlijk is het wel de bedoeling dat de kabouters weer netjes op hun plek teruggezet worden als ermee gespeeld wordt.

Arrangement

Mocht je er een klein bedrag voor over hebben, dan kun je het verhaal met opdrachten (wisselend per seizoen) erbij krijgen, die onderweg voorgelezen kan worden aan de kinderen. De wangen van de kinderen mogen rood geschminkt worden (denk aan de kaboutertjes van schilder Rien Poortvliet) en je krijgt een puntmuts die je kind op kan doen, nog een verassing en wat lekkers. Dit arrangement is ook goed mogelijk voor bijvoorbeeld een kinderfeestje, met een leeftijd van 3 tot 7 jaar.

Toiletgelegenheid

Afhankelijk van de openingstijden van het restaurant en het natuurcentrum zou je een toiletbezoek kunnen doen. Op gesloten dagen niet, dus houd er met de kinderen wel rekening mee.

Toegankelijkheid bospaden

Mocht je met een kinderwagen willen komen, dan is dit bospad wel goed te doen op wieltjes. De paden zijn breed en vrij vlak. Slecht één grasveld moet doorkruist worden, maar dat is met een buggy achterstevoren ook wel te doen. Kleine kinderen van twee jaar kunnen het pad makkelijk zelf lopen.

Genoeg te beleven op deze veelzijdige, mooie route

De route in Renkum was echt heel veelzijdig en prachtig. We liepen langs een holle boom, een speelweide, een sloot, een ondiepe poel en natuurlijk door het mooie bos. En dat in zo´n korte afstand! Echt heel erg leuk. Bovendien is er nog een mooie speelplaats met een waterstroompje en waterpomp; te vinden aan het begin (en dus ook het einde) van de route.

Conclusie

Kortom, ik vond dit korte uitje echt heel geschikt met alle vier de kinderen. Ondanks dat we dit zonder kabouterpakket hebben gedaan, hebben ze zich heel goed weten te vermaken. Dit kwam met name door de wegwijzers en de kabouters in hun verstopte huisjes op de route. Het begon pas te regen toen we nét in de auto zaten, maar dat geluk kan ik niet iedereen garanderen.

Meer informatie

Lees op de site van Staatsbosbeheer meer over kabouterpaden en waar ze te vinden zijn. En bekijk deze boswachtersblog uit Westerschouwen of deze boswachtersblog uit Hoenderloo eens voor een leuke indruk van de kabouterpakketjes in werking.

Maandag was ik inmiddels weer bijgekomen van ons tergend langzame uitje in het OV met de kinderen, op vrijdag van vorige week. Een hele belevenis met nieuwe uitdagingen waar we weer veel van geleerd hebben. De tas die we kwijt raakten heb ik deze week ook weer kunnen ophalen drie kwartier rijden verderop.

De zomervakantie zit eraan te komen dus dat betekent weer tekeningen maken voor jubilea, vertrekkende schoolkinderen en juffen, drie kinderfeestjes in de week, het schoolfeest en het schoolreisje, om nog maar niet te spreken van onze eigen jarigen deze maand. Julian had er helemaal geen zin in, maar ruim na inleverdata kon ik gelukkig toch een bijdrage van mijn kind inleveren. Nog mooie ook <3

Deze column van Geertje Visser kwam ik tegen via Romy van dochterlief.nl en die is dus ontzettend herkenbaar. Aanrader om te lezen!

Dinsdag is meestal een beetje een chilldag voor Ian en mij. Zijn broers hebben een lange dag op school en ik hoef overdag doorgaans niet te werken.

Vandaag plaste hij twee keer in zijn broek, maar de rest van de dagen is het ontzettend goed gegaan met oefenen! Trots op. En juffen die zeggen dat ze het na een paar dagen zonder luier wel onder de knie hebben: NIET GELOVEN. Want het is niet de standaard en anders ga je nog aan jezelf twijfelen ook. Wij zijn inmiddels vier weken bezig om al zijn angsten te overwinnen en hij gaat nog steeds vooruit.

Wolluis in de Annabelles. Gelukkig hebben ze er geen last van dus ik kijk het even aan.

In de avond maakte ik deze verrukkelijke pastasalade met feta die niemand lekker vond behalve ik, met de eerste courgette uit eigen tuin! Het recept ga ik echt nog eens delen want het is de moeite waard deze nog eens te eten met oordopjes in.

Woensdag had ik weer een koffiedate en verder een rustige dag. Voor het eerst gingen de drie oudsten na school allemaal mee met vriendjes om te spelen, al kwam de oudste aan uurtje later met het vriendje weer terug. Toch had ik last ontwenningsverschijnselen in een stil huis met twintig witte bolletjes en twee hele bruine broden

Donderdag hadden de oudste drie schoolreisje tot half 5, dus ik nam Ian in de middag nog gezellig mee naar het kabouterpad in Renkum. Gezellig met z’n tweetjes.

Álles vond hij leuk en ik kreeg hem met veel moeite weer mee in de auto. Ontzettend lekker, die rust!

Vrijdag had ik op werk een superleuk teamuitje en toen ik terug kwam hing deze verrassing er voor mij: de kaart van Runescape! We zaten er al langer naar te kijken om te kopen, maar hij was nu flink afgeprijsd. Ongeveer in het midden van de kaart heb ik Marcel leren kennen. Inmiddels hangt de kaart op een mooier plekje.

Zaterdag hadden we een paar feestjes en haalden we in de avond een nieuwe kat op. De tweede, want dat wilden we graag. Dit keer een kat die ook op schoot komt liggen <3 Ze moeten elkaar nog leren kennen dus het zal wel een tijdje duren voordat er vrede in huis is.

Zondag heb ik de hele dag gewerkt, dus laat ik het hier maar bij! Tot de volgende weekplog.

Gele bladeren bij mijn gebroken hartje was één van de eerste dingen die mij opviel toen ik de plant net een jaar had. ‘Geef ik te weinig water? Is er te weinig voeding? Moet ik de gele stengels wegknippen?’ waren allemaal vragen die ik toen had. Inmiddels weet ik dat het volkomen normaal is dat de plant snel gele bladeren krijgt.

Snel in de hersftmodus

Gebroken hartje (dicentra spectabilis) is een prachtige, sierlijke plant met witte, roze of rode bloemen die ieder jaar weer vanzelf op komt. Ze is dus wel winterhard, maar niet wintergroen. De bladeren sterven ieder jaar weer af tot de grond. Een nadeel van deze plant kan zijn dat ze relatief snel gele bladeren krijgt ten opzichte van andere planten: in april/mei bloeit ze al langdurig ontzettend mooi, in juli ontstaan er allemaal peultjes en vervolgens worden de bladeren geel en wordt de plant er niet meer mooier op in augustus/september. Jammer, want dan bloeit de rest van de tuin vaak nog wel.

Wat te doen tegen ‘het gat’ in de tuin?

Let bij het planten goed op de standplaats van de plant in de tuin, om ‘een gat’ in de nazomer te voorkomen. Zo heb ik ‘m voor wat wintergroene struiken staan en bloeien er weelderige korenbloemen voor die de lege plek wel zullen opvullen. De kluit van het gebroken hartje kun je beter zoveel mogelijk met rust laten. Dus ga er niet iets overheen aanplanten, dan komt ze het jaar erna weer mooi op.

Wat te doen tegen gele bladeren?

Ik heb wat jaren achter elkaar de gele stengels weggeknipt, maar ook wat jaren de plant uit zichzelf laten afsterven. Eigenlijk merkte ik geen verschil. Doorgaans lees je dat voortijdig afknippen de plant wel energie bespaart. Ik zag echter niet dat voortijdig afknippen de plant heeft gestimuleerd om nog net even extra te groeien of iets dergelijks. Dus ik kan niet zeggen of het zin heeft. Het kan in ieder geval geen kwaad. Afknippen is wel een uitkomst als je de gele bladeren niet mooi vindt in de tuin en bovendien kan het geen kwaad. Uiteindelijk zullen het ook slappe, verpieterde stengels worden wat er niet zo fraai uit ziet. Meestal de natuur zijn gang gaan hierin, dan hebben de schimmeltjes en insecten ook weer wat om op te peuzelen. Goed voor de tuin!

Een nieuwe week waarin ik verschillende keren dacht: ‘Heb ik weer.’ Sommige dingen heb ik gewoon niet in de hand, dan laat ik het maar gebeuren. Net als het warme weer: alles gaat dan in een wat lager tempo…

Maandag was Marcel jarig. Hij had een dag vrij genomen en aangezien de kinderen in de ochtend naar school en peuterspeelzaal waren, konden we een paar uurtjes samen genieten van onze vrije tijd. We pakten de fiets naar de Mac om een ijskoffie te nemen. Daarna liepen we naar de markt maar kwamen niet ver, want er viel een vogel voor onze voeten.

Eerst dacht ik ‘die redt het niet’, maar na even nadenken haalden we een bekertje water om hem te laten drinken. Het was bloedheet buiten. Tien minuten later vloog hij weer weg, maar of ze het zal redden de komende dagen….?? Na een vlug rondje over de markt zijn we weer naar huis gefietst.

Mia was per ongeluk in de garage verzeild geraakt: ze kwam terug met spinnen en webben aan haar snorharen.

Taart gemaakt omdat Marcel jarig was en in de avond een eenvoudig broodje. Veel te warm om uitgebreid te koken vandaag! Het broodje is met aardappelsalade, gebakken ei, bacon, sla, tomaat en komkommer.

Dinsdag zette ik de tuin uitgebreid onder water. Zeker de hele dag bezig geweest met het verleggen van de slang. Man man, wat een droogte.

In de avond namen we in plaats van avondeten een groot ijsje. Laat in de avond at ik nog een pizza…, dat dan weer wel.

Woensdag kon ik de Annabelles niet weerstaan en knipte ik wat voor in de vaas. Zonde om niet van dichtbij in huis te bewonderen!

Ian is de laatste tijd zo open geworden. Kletst aan één stuk door, leert plassen op het potje/WC, zit lekker in zijn vel. Hieronder zit hij lekker chill in de buggy, op weg van huis naar school.

Donderdag heb ik geen enkele foto gemaakt.

Echt.

Vrijdag weer een ochtendje tuin gedaan. Nu weer wat meer klaprozen dan vorig jaar! Het lijken trouwens net figuren met bokshandschoenen aan.

• 

• 

Vrijdag hadden de leraren studiedag, dus waren de kinderen vrij. We gingen naar mijn broertjes werk met het openbaar vervoer. Af en toe doe ik dat expres omdat de kinderen het leuk vinden, maar ook om ze te laten zien hoe dat is.

Dat het wat langer zou duren dan toen ik tien jaar geleden de trein in stapte had ik wel verwacht, maar zo’n lange dag als vandaag had ik ook weer niet gedacht. Ik voelde het enigszins aankomen, dus vandaar een extra lange IG storie gemaakt die dag.

Zaterdag liepen we naar het centrum en deed Ian die dag wel twee (!) dutjes. Wat een warmte. Julian had een kinderfeestje dus ik haalde speelgoed in Wageningen voor de jarige, en alle jarigen die komende week zullen volgen… kwam ik het NK wielrennen tegen, met de neus in de boter. Dit kwam nogmaals toen ik even later met de kinderen naar het centrum liep om lekkere broodjes te halen. Leuk dat ze het gezien hebben.

Zondag heb ik nog eventjes gewerkt en kregen we visite. Iets later de blog gelanceerd vandaag. Zo meteen maar patat halen denk ik! Toedels!

Zonnebloemen zijn handig om een kale tuin er in korte tijd nog fleurig uit te laten zien. Als je ze in de zomer zaait heb je nog bloemen tot laat in het najaar! Bovendien maak je de bijen en de vogels er ook gelukkig mee.

• 

• 

• 

Ik ben niet zo van de brocante lantaarntjes, Xenoskussentjes en hoogglans roze-met-witte-stippen bloempotten in de tuin. En vooral geen van-kleur-veranderende solarlampjes in vlindervorm die je na iedere storm weer op zijn plaats moet prikken. De tuin mooi maken betekent voor mij vooral zoveel mogelijk verschillende soorten planten in de tuin zien te krijgen voor een zo mooi mogelijk geheel.

Zonnebloempitten zijn makkelijk te verkrijgen. Ze kosten per zakje hooguit 1 of 2 euro of misschien heb je ze van iemand uit een oude zonnebloem kunnen krijgen. En wat dacht je van rondslingerend vogelvoer?
Zonnebloemen kunnen snel heel hoog worden met grote frisgroene bladeren en hebben heel weinig verzorging nodig. Hun gele bloemen vallen op en vrijwel iedereen vindt het een leuk gezicht.

Een zonnebloem groeit met name in de lengte. Heb je weinig ruimte? Er is altijd wel ergens ruimte voor een zonnebloem! Een enkele zonnebloem kan van afstand al snel een leuk straatbeeld geven.

Leuk voor kinderen

Waarom houden kinderen van zonnebloemen? Zonnebloemen zijn duidelijk te herkennen en je moet geduld hebben om eindelijk een bloem te kunnen zien ontstaan. Ook kun je de stengel samen opmeten en is het voor de kinderen in het najaar een leuk klusje om de pitten uit de kop te verzamelen! Er is met een zonnebloem dus best veel te ontdekken voor kinderen. (Lees hier mijn andere blog over tuinieren met kinderen)
En wist je dat zonnebloemen altijd met hun gezicht naar de zon kijken en dus meedraaien met de zon? Leer het de kinderen!

Verschillende soorten zonnebloemen

Zoals er verschillende soorten bomen bestaan, bestaan er ook talloze soorten zonnebloemen. Vergeet niet dat de lengte van deze bloemen ook heel erg kan verschillen. Zo heb je ze van een meter hoog, maar soms zie je ze langs de weg staan van wel vier meter! Welk zaad moet je dan hebben? Lees vooral op de achterkant van het zakje zaad hoe hoog ze ongeveer worden. Wil je ook een hele grote zonnebloem? Koop dan zaad van ´reuzezonnebloemen´. Als er als lengte staat 2,5 – 3,5 meter, ga er dan gerust vanuit dat ze ook wel eens vier meter hoog kunnen worden! Verder zijn er ook zonnebloemen die meerdere vertakkingen met bloemen aan één steel kunnen krijgen. Ook een aanrader kan ik je vertellen! En wat dacht je van de roodgekleurde zonnebloemen? Of hele bonte?

• 

• 

• 

Voorzaaien of direct in de grond?

Ik heb beide manieren geprobeerd en merk dat de kans groot is dat vogels de zaden uit de grond weten te vinden om ze vervolgens op te eten. Zelfs al zaai je ze enkele centimeters diep onder de grond, vaak worden ze toch gevonden. Ik heb in onze huidige tuin gemerkt dat er maar weinig zonnebloemen op kwamen en er verdacht veel vogels aan het rondscharrelen waren. Zodoende heb ik een extra zakje zaad gekocht en deze in bekertjes voorgezaaid. Deze zijn allemaal opgekomen en heb ze na twee weken al in de tuin kunnen planten.

Verder lusten slakken ook jonge zonnebloemplantjes, waardoor voorzaaien ook in je voordeel kan werken. Een net spannen boven de grond voorkomt wel dat de vogels aan je zaadjes komen, maar houden de slakken niet tegen. Direct in de grond kan dus wel, maar waarschijnlijk komt niet alles op.

Steun en beschutting

Houd er rekening mee dat de planten om kunnen knakken door stevige wind, zelfs al zijn de stelen 3 centimeter dik! Zet er dus vrij vroeg een stok bij. Soms worden ze zo groot dat een stok van een meter echt niet voldoende steun meer geeft en een langere stok nodig is. Bind anders een touw vanaf de schutting er omheen of leg een stuk touw om een groepje zonnebloemstengels aan. Doe dit op een paar verschillende hoogtes.

Hangen de bladeren slap naar beneden? Geef water!

Het spreekt voor zich, maar let erop dat ze niet uitdrogen. Wij hebben er een paar onder een boom staan, waardoor deze minder regenwater ter beschikking hebben. Ze laten al snel zien wanneer ze dorst hebben door hun bladeren te laten hangen. Als je ze binnen een paar dagen water geeft ben je niet te laat en herstellen ze zichzelf weer.

Help de vogels

Vogels zijn gek op zonnebloempitten. Je kunt de bloemen na de bloei dus laten hangen en laten leegeten door de vogels. Als je de pitten wil bewaren voor volgend jaar, moet je de dus opletten dat je de vogels net voor bent door de kop eraf te snijden vlak voordat de pitten rijp zijn. De pitten rijpen nog even door als je ze op een plekje binnen legt. Liefst in de schuur of in de kelder, waar het niet te warm en donker is. Voorkom vocht, anders gaan ze schimmelen.

• 

• 

Flinke wortelkluit

Houd er rekening mee dat de bloemen een flinke wortelkluit kunnen hebben. Zo heb ik er één gehad van een reuzenzonnebloem met een diameter van zeker een halve meter. Een hele klus om die weer uit de tuin te krijgen.
Als de zonnebloemen er na de bloei weer uit gaan, heb je in het najaar en voorjaar weer alle tijd en ruimte om een mooie vaste plantenindeling te maken voor het nieuwe jaar. Je hebt trouwens nog kans dat de zonnebloemen het volgende jaar weer gaan groeien, dan hebben ze zichzelf uitgezaaid. Nog een laatste tip: zet de langere zonnebloemen een beetje achter de lagere zonnebloemen voor het mooiste zicht.

Wat een heerlijke week met dat lekkere weer! Reden genoeg om wat meer buiten te zijn en tijd te máken om buiten te zijn.

Nog een stukje zondag na mijn laatste plog: er werd mooi geschilderd, van alles geknutseld en ik heb hardgelopen. Maar liefst drie keer hardgelopen deze week, dus dat gaat goed.

Maandag heb ik de eerste portie aardbeien geplukt. Meteen een half vergiet vol want alles lijkt ieder jaar weer in exact dezelfde paar weken rijp te zijn. Ik overweeg wat verschillende soorten aardbeien te planten voor volgend jaar, waardoor ik oogst krijg in meerdere maanden.

Na het avondeten nog even naar ‘de skatebaan’, een ruime speelplek hier in de buurt. Getekende gespierde piemels op de tafel, hangjeugd dat Lil’ kleine afspeelt… ik vind het allemaal prima. Alleen Marc de avonturier even waarschuwen dat hij er niet vanalles moet oprapen. Die zon! Niet normaal zo lekker.

Dinsdag heb ik Ian altijd thuis en begon ik de dag door de tuin klaar te maken voor de warme middag: zwembad oppompen en vullen, stoelkussens klaarleggen, met handdoeken, zwemspullen… om vervolgens niet gebruikt te worden… Julian en Marc gingen ergens anders spelen en Ian viel in slaap. Dus besloten Lukas en ik een taart te maken. Gezellig, met z’n tweetjes!

Lekker de eerste sla uit de kas kunnen eten! Wat een boterzachte sla. Om op te slurpen! Die ga ik echt vaker zaaien. Het vogelnestje vonden we twee jaar geleden op straat, Marc legt daar soms nog een kippenei in. Als toetje hadden we vandaag weer eens van die kleine bakjes roomijs van de Albert Heijn. Dat was weer lang geleden dat we die voor het laatst hadden.

Woensdag was ik nog steeds in de bakstemming en maakte ik hartige taart en aten we de kwarktaart van dinsdag helemaal op. Mijn laatste blog Sokkenwoede schreef ik naar aanleiding van de avond ervoor…

Donderdag heb ik geen foto’s gemaakt en heb ik gewerkt! Maar ook uitgebreid gesport, Marc naar zwemles gebracht…

Vrijdag kreeg ik nog een workshop met tips over social media en filmen, superleuk! Helaas geen foto’s gemaakt… typisch ik.

Zaterdag vond ik echt een chilldag. We hebben we veel leuke dingen gedaan, gewoon thuis hoor, en ik hoefde niet te koken. Lekker in de tuin gezeten, de kinderen de hele dag laten spelen, genieten van de zon.

De jongens gaan altijd naar scouting op zaterdag. Desscode: blauwe broek. Dit was niet helemaal gelukt (zie gele zwembroek). Ik heb na het eten (broodje hamburger met sla uit de kas) nog een potje dammen gedaan met Ian, de slimmerik.

Marcels haar is weer geknipt en alle kinderen weer in bad gedaan. Zelf nog even gesnoept van de frambozen en hardgelopen. Zo kan ik zondag weer alle tijd gebruiken om te werken en hoef ik verder niks meer.

Daar laat ik het voor deze weekplog bij! Tot de volgende blog. Heb je nog vragen, laat het me dan weten hieronder in de reacties.

‘Weet je nog, vorige week’ zeg ik tegen Julian in bed, ‘die stinkvoeten van jou…’

‘Nee!’ zegt hij. Steevast ontkennend als hij boos is.

Vorige week had ik Lukas tegenover mij aan de eettafel ervan verdacht dat hij zweetvoeten had. Er hing namelijk een penetrante geur rondom mijn werkplek en ik was het niet. Hij is nu negen jaar en je hoopt dat hij zichzelf vrij zelfstandig kan verzorgen, maar ook daar is nog enige sturing bij nodig. ‘Lukas, ga even douchen, je stinkt.’ Totaal verontwaardigd vanachter zijn game stond Lukas op om te douchen, maar na enige discussie en een ruiktest bleek hij het niet te zijn. De geur kwam helemaal vanuit de woonkamer. Julian liep plots voorbij met zijn sokken in zijn handen en hij riep: ‘Ohja ik weet het al!’ en rende naar boven om zijn voeten te wassen. Het bleek dat hij die sokken al een week aan had.

‘Wanneer heb je deze aangetrokken?’ vraag ik.

‘Pas vandaag!’ zegt hij terwijl hij strak tegen de muur blijft kijken.

Boos ligt hij op bed met zijn blote lijf, de deken weggeschopt. Het is een broeierige avond in juni. Maar warm of niet, hij houdt zijn sokken aan.

‘Julian, ruim die sokken op.’

‘Nee!’

‘Je gaat nu met blote voeten naar bed of trek schone sokken aan, want anders rijden we NU met de auto naar opa en dan ga je daar maar eens aan ZIJN voeten ruiken!’

Hij keek me aan. Zwijgend gooide hij zijn sokken uit en bleef met blote voeten in bed liggen. Eindelijk.

‘Iedere dag schone sokken.’ zeg ik. ‘Minimaal één keer. Vaker mag ook…’

‘Nee!’

‘…maar in ieder geval één keer per dag.’

Ik gaf hem een kus, zei welterusten en liep de trap af. Uit de slaapkamerdeur worden schone sokken de overloop op gesmeten.

De week begon natuurlijk met Pinksteren, dus hadden we een extra dag vrij. Ik werkte op zondag terwijl de kinderen het huis van Mia de poes hadden uitgebouwd met een extra kamer en wat bloemetjesbehang om de ontzettende lijmlucht goed te maken. In de avond bleek ons bed bezet te zijn met wat andere huisgenoten.

Maandag was tweede pinksterdag en hebben we alleen maar in de tuin gezeten, wat eigenlijk een uitzondering is. Meestal zit ik vijf minuten en dan zie ik toch weer onkruid of een verdwaalde tak en dan ga ik weer aan de slag met mijn gereedschap. Echt zitten doen we meestal pas als we visite krijgen en dat was deze dag het geval. Geen foto’s gemaakt! 100% niks gedaan dus, haha.

Dinsdag. Annebelles (die planten achter mij) staan op springen! Een hele rij voor het raam afgelopen najaar geplant, dus ik ben erg benieuwd. Ian valt ’s avonds op de bank in slaap met zijn tablet. Dat is zijn manier van in slaap komen, zeker als ik naast hem ga zitten dan is hij zo vertrokken. In zijn bed slapen wil hij nog steeds niet, al kan ik hem dan wel overplaatsen en slaapt hij steeds vaker de nacht door.

Woensdag namen de jongens twee slakken mee naar huis, toen we na een regenbui Lukas ophaalden bij een vriendje. Waar die slakken thuis uiteindelijk zijn gebleven weten ze niet meer….

En wat ik gekregen had met de stekjesruil heb ik deze woensdag trouwens ook gedeeld. Al gezien?

Donderdag. Ian maakte met mij en twee andere jongens voor het eerst een kralenketting op de peuterspeelzaal. Zo geconcentreerd! En op werk was er die dag een superleuke activiteit met jong en oud, maar daarover schrijf ik meer op kijkindewijk.net.

Vrijdag had ik in mijn stories wat filmpjes van de tuin geplaatst, omdat sommigen het leuk vinden wat meer van de tuin te zien. We hebben nu ook eindelijk de eerste aardbeien. Bij ons komt de zon wat later op de dag in de moestuin, dus dan duurt het even voordat ze goed rood worden.

Zaterdag was ik zo gaar als een klontje boter, maar hebben we wel wat leuks gedaan: namelijk tickets gekocht voor het RuneFest in oktober! Superveel zin in! Hotels en tickets geboekt en zelfs de eerste onmisbare kledingstukken al besteld, haha. Dat wordt dan ook het eerste weekendje weg zonder kinderen! RuneFest is door Runescape georganiseerd en aangezien we dan 16,5 jaar elkaar via dat spel kennen en 10 jaar getrouwd zijn eind september…moesten we natuurlijk gaan!

Raad maar eens wat Marcel en ik meenemen naar Engeland!

Vandaag (zondag) staat er weer hardlopen en wat opruimwerk op het programma en tot slot een avonddienst. Tot de volgende weekplog!

Steeds vaker weten mensen mij te vinden om stekjes aan kwijt te kunnen en steeds vaker geef ik weer nieuwe stekjes weg. Soms is verzenden per post een optie als je iemand verder weg blij wil maken met je stekken. In een kleine verpakking kun je vaak al veel kwijt en vaak kan dit gewoon door de brievenbus. Maar hoe kun je planten veilig versturen zonder dat ze beschadigingen oplopen?

Tips voor het versturen van stekjes

1. Voldoende wortels om te overleven

Zorg er allereerst voor dat je stekken voldoende wortels hebben aangemaakt. Hoe meer wortels des te meer kans dat er voldoende gezonde wortels de verzending overleven. De ontwikkeling van wortels heeft tijd nodig dus dat vergt ook wat geduld. Bij veel planten kan dat gewoon door een stekje in het water of nieuwe aarde te zetten.

2. Voorkom uitdroging

Zorg ervoor dat je wortels niet uitdrogen dus doe er bijvoorbeeld vochtig keukenpapier omheen. Het keukenpapier moet ook weer niet zo vochtig zijn dat het water eruit zal lekken. Daaromheen een plastic zakje zodat je postpakket niet nat wordt. Sluit dit voorzichtig af of wikkel dicht tot de stengel, niet te strak. Als de stek in grond heeft gezeten zou je eerst de grond van de wortels af kunnen spoelen.

3. Houd de stengel heel

Bescherm de stengel tegen beschadiging. Zet je stekje bijvoorbeeld klem in de verpakking met bubbeltjesplastic of zachte opvulling zoals keukenpapier. Soms is het niet nodig omdat er al zoveel bladeren aan een stengel zitten dat de stek uit zichzelf al klem in een doosje zit. Ik heb eens een flinke stek (30-40cm) van een monstera ontvangen welke in een wijndoos zat en die had de verzender, heel slim, vast gemaakt met een tiewrap door twee kleine gaatjes aan een zijde van de doos. Zo bleef de stengel op z’n plaats en kreeg het blad voldoende ruimte aan de andere kant binnen de doos.

4. Vind een geschikte verpakking

Als verpakking kun je een brievenbusdoosje kopen, maar je kunt ook oude verpakkingen hergebruiken. Oude verpakkingen van kaasplakken zijn bijvoorbeeld ook stevig genoeg om wat stekjes in kwijt te kunnen. Deze passen dan weer in een envelop. Enveloppen met bubbeltjesplastic zijn ook handig, maar let erop dat het plantje niet mag beschadigen als de post ergens tussen wordt geklemd. Stevigheid van de verpakking is dus belangrijk.

Zelf vind ik versiering er ook toe doen, want een gezellig pakketje open maken met mooi papier of een leuke kaart is toch nét wat leuker. Vergeet de kringloopwinkel niet voor leuke details zoals hieronder.

5. Weet de afmetingen voor brievenbuspost

Weet aan welke afmetingen je moet voldoen voor een brievenbuspakket om kosten te besparen: maximaal 38 x 26,5 x 3,2 cm groot en 2 kg zwaar. Pakketpost brengt wat meer kosten met zich mee. Bovendien kan brievenbuspost altijd bezorgd worden, ook als iemand niet thuis is.

Hieronder nog wat foto’s van een pakketje die ik kreeg voor het idee. Mocht jij nog leuke ruilgroepen weten, laat het me dan weten!

Wij zorgverleners doen graag even dit en even dat voor onze cliënten. ‘En dan trekken we (ook zo één) nog even de kousen aan’ en ‘nog even de medicijnen…’. Michael van Balken, uroloog in Rijnstate, schrijft daar leuke blogs over in zijn rubriek Zorgtaal. Om een meer persoonlijke rommelblog in de week ertussen te gooien over mijn werkbezigheden, bedacht ik dat deze titel voor zo’n rubriek daarom wel leuk zou zijn. Zonde om de titel niet uitgelegd te krijgen toch?

Twitter buzz

Afgelopen paar weken heb ik vakantie gehad, dus op dit moment ben ik erg rustig op werkgebied. Wel heb ik twitter gevolgd voor de laatste nieuwtjes. Ik link hier even (said it again) naar twee mooie blogs die me opvielen op twitter, één van Barbara over de verhipping van ons vak (heerlijk stuk) en één van Caren over de zorgelijke perikelen van dit moment.

https://twitter.com/U_Hersencentrum/status/1122866484819177478

https://twitter.com/zorgenzo/status/1123541976878596096

Nog een blog over een mooie (herkenbare) casus in de thuiszorg van Jelle Reijngoudt:

https://twitter.com/jellereijngoudt/status/1124237770841567232

En verder weer een hoop gezeik op Twitter wat ik even (eigenlijk al heel lang) beu was. Als gevolg op mijn uitspatting op Twitter kwam er wel een lijstje aan positieve tweets naar voren en leuke nieuwe mensen om te volgen. De tweet is ook weer een goede reminder zo veel mogelijk positieve blogs te plaatsten over de zorg.

https://twitter.com/RamonavdArend/status/1123897484420448256

Vorige blog

Afgelopen week plaatste ik de blog over ‘Stuk’, al is de docu alweer een paar maanden geleden op TV geweest. Ik vond het de moeite waard om lezers eraan te herinneren goede programma’s te kijken waar we herkenning vinden in ons werk.

Aankomende blog

Komende week ga ik proberen wat meer financiering te regelen voor een verpleegkundig preventieproject wat ik al heel lang doe. Mocht je zelf ook een preventieproject op willen starten, maar krijg je daar geen financiële middelen voor (denk aan een rollatorloop of een beweeggroepje voor ouderen), dan zou je wat aan mijn tip kunnen hebben welke ik woensdag deel op de blog.

Zo, en dan nu maar hopen dat ik niet al te veel ingewikkeld inleeswerk heb op werk… (alle rapportages screnen, gewijzigde zorgplannen controleren, misschien nog nieuwe cliënten met nieuwe dossiers doornemen, misschien nog wat teamdingen en de Siilo-app weer aan de praat zien te krijgen… Whaaah!)

Groeten van een nog heerlijk ontspannen wijkzuster, net terug van vakantie.

Je mist iets heel moois als je Stuk nog niet bekeken hebt. Het is een vierdelige docuroman (VPRO) van Jurjen Blick. Tijdens mijn avonddiensten op woensdag besprak ik de docu iedere week met de 82-jarige mevrouw van Dijk. Zij is blind en dol op docu’s en ook zij onderstreept mijn mening. Je kunt Stuk nog terugkijken op de NPO-app. Als verpleegkundige met hart voor je werk moet je dat gewoon even doen.

Het verhaal uit een revalidatiecentrum (en deels bij mensen thuis) is een aanrader om de volgende 5 redenen:

Je ziet de mens en hun verhaal

Het is gefilmd met oog voor de mens in het moment. Je ziet afleesbare emoties, voelt gepaste stiltes en de harde realiteit beleef je mee. Er zijn geen acteurs. Geromantiseerd noemen ze de documentaire wel, maar ik vind het echt. Ik herken zoveel in de thuiszorg. De documentairemaker heeft de accenten goed gelegd. Het lijkt geromantiseerd omdat er in de korte kijktijd veel belangrijke accenten achter elkaar worden voorgeschoteld. Daardoor lijkt het geromantiseerd. Maar bij mij op de werkvloer gebeuren deze momenten zeker ook. Alleen is dat wat meer verspreid door de dienst heen. Je ziet ook in de docu hoe belangrijk het is goed te kunnen luisteren naar iemands verhaal.

de arts en de verpleegkundige zijn ook mensen

Zo gaat het in de praktijk ook; de professional is ook een mens. En die deelt ook iets van zichzelf in het werk. Of diegene nu wil of niet.

De keuzes die je maakt in het menselijk contact en de uitvoering hiervan zijn een stukje van jezelf. Een zorgvrager op mijn werk hoor ik zeggen dat alle medewerkers van ons team een eigen gebruiksaanwijzing hebben. Ik vind het kloppend en mooi. En ik denk dat we daar te weinig bij stil staan.

De documentaire is meeslepend

Doordat je als kijker empathie voelt en meeleeft met de ‘personages’ die hard werken om beter te worden, wil je weten hoe het afloopt. Alle vier de afleveringen wil je zien.

Sommige gefilmde stukjes lopen, niet geregisseerd, wel mooi in elkaar over

Ik had dit vast niet door gehad als ik ‘De Wereld Draait Door’ niet van tevoren had gezien. Maar je volgt als kijker even de patiënt en daarna loop je door de gang mee met de verpleegkundige. Die ene waarvan je al weet dat zij het thuis niet makkelijk heeft. In een ogenblik behandelt zij in de volgende kamer weer een andere bekende personage. Het is een leuk weetje. Knap gefilmd.

De film is goed ingesproken door de maker

Waarvoor mijn complimenten. Het maakt het helemaal af en hij raakt waar nodig de juiste snaar. Hierover meer in deze recensie van het NRC.

Ik heb in stilte ontzettend genoten van deze docu en ik hoop vele anderen.

Een paar maanden terug las ik zo’n mooi bericht over het ontstaan van Stichting Ambulance Wens! Ik heb er als wijkverpleegkundige ook mee te maken en leerde de stichting kennen via een collega die ons team er jaren geleden op wees. Ik had er toen vaag wel eens iets over gehoord, maar wist niet dat een wens in vervulling laten gaan in ons werkgebied ook al mogelijk was. Dit bleek dus daadwerkelijk te kunnen. Sindsdien vraagt ons team in principe bij iedere terminale cliënt (iemand die op sterven ligt) of er nog een laatste wens is waar Stichting Ambulance Wens evt. bij zou kunnen helpen; ergens waar de cliënt nog graag naartoe zou willen gaan. Niet iedereen maakt er gebruik van en dat hoeft ook niet, maar cliënten die dat wel deden zag ik erg gelukkig en ontspannen terugkomen na zo’n wens, zoals ook in bovenstaand artikel beschreven wordt door ambulancemedewerker Kees.

Het interview doet mij denken aan mijn ervaring toen ik de vraag kreeg of ik Stichting Ambulance Wens wilde bellen voor een terminale cliënt bij ons. Ik wist niet goed hoe het in zijn werking ging, maar één telefoontje naar de stichting en alles bleek soepeltjes te gaan. De grootste spanning zat er bij mij over of degene voor wie ik dit wilde regelen, de reis of zelfs de transfer van haar bed naar de brancard überhaupt wel aan zou kunnen. Ik belde de stichting en vertelde dat wij van de thuiszorg te maken hebben met een terminale cliënt die graag met haar partner naar de dierentuin zou willen gaan. – Je moet je voorstellen dat ik dit telefoontje pleegde in een kleine donkere woonkamer waar overdag de dikke gordijnen dicht zaten met iemand naast mij op bed die geel zag en bijna niet meer reageerde op mijn stem. Ze was op sommige momenten van de dag al helemaal niet meer aanspreekbaar en werd met de dag zwakker en minder goed te draaien in bed. Tegelijkertijd zie ik beelden van een zonnig dierenpark vol bezoekers. – Aan de telefoon vertelde ik dan ook hoe slecht zij eraan toe was en dat ik mij zorgen maakte of ze de reis wel aan zou kunnen. Stel dat ze dood gaat, wat dan?

De mevrouw die ik aan de lijn had van Stichting Ambulance Wens was heel erg aardig en voelde meteen de ernst aan van wat ik bedoelde. Ze stelde me gerust door te zeggen dat ze deze situaties veel vaker hebben meegemaakt en dat er gewoon verpleegkundigen bij zijn die onze zorg zullen overnemen. Comfort bieden staat natuurlijk bovenaan. Het kwam volgens haar wel eens vaker voor dat mensen overlijden tijdens een rit voor hun laatste wens, maar waarom zou sterven tijdens het vervullen van die wens erg zijn? Precies dat wat Kees ook beschrijft in zijn interview.

Na het telefoontje werd alles geregeld en had ik weinig meer van doen. Een aantal dagen later (ik duimde ondertussen ontzettend dat ze het ging halen) werd zij opgehaald voor een dagje dierentuin met haar partner en bleek achteraf ontzettend te hebben genoten. Ze kwam moe maar ontspannen terug en ze schijnt volgens partner nog vrij alert te zijn geweest in de dierentuin en te hebben gepraat. Aan de uitgelatenheid van haar partner merkte ik dat die dag ontzettend waardevol is geweest voor beide. Als ik tijdens het gesprek naar de mevrouw in bed keek kon ik bijna niet geloven dat zij daar in de dierentuin was rondgereden op een brancard, maar het was toch gebeurd. Ik was blij dat ze het had gered en dankbaar dat er zo’n mooie stichting bestaat.

Doneren aan Stiching Ambulance Wens kan via het IBAN op de site: https://www.ambulancewens.nl/

• kringloopwinkel
• sporten (meer uit routine)
• Opruimen/schoonmaken (soms ook uit noodzaak maar het is fijner als je ruim de tijd hebt en de muziek aan hebt staan)
• In de tuin prutsen
• Koffiedates plannen
• kamerplanten verzorgen
• spullen naar de kringloop brengen
• Naar een andere stad of dorp gaan of een andere markt etc.
• Slapen
• Rondstruinen op het internet, meestal social media eerst en daarna lekker lezen. Ik ben vaak geïnteresseerd in de medemens en wijk soms uit naar heel onverwachte onderwerpen waarover wat nieuws te lezen (en te leren) valt.
• Iets creatiefs doen, maar meestal niet

Geld, chocola, een flesje wijn…, allemaal wel eens gekregen van hele dankbare cliënten. Maar wie heeft er wel eens een leverworst gekregen en nam´m mee in de fietstas, op weg naar de volgende cliënt? Ik. En ik vond het hartstikke leuk, anders schreef ik dit niet. Nu is mijn vraag: welk geschenk staat jou het meest bij?

Laat me je meteen even meenemen, terug naar mijn studietijd in 2006/2010 (niet geheel toevallig dat mijn blogpost online komt om 20.10 uur).

Vanachter mijn schooltafeltje zag ik mijn docent verpleegtechnische handelingen wapperen met een oranje papiertje´beroepscode voor de verpleging´. Het dunste en goedkoopste boekje van mijn verplichte boekenlijst verpleegkunde bleek plots de belangrijkste van allemaal te zijn. Mijn indruk op de opleiding verpleegkunde kreeg bij mij die les instant de bevestiging dat oubolligheid hoorde bij het vak. Er is dus door een aantal organisaties met wollige noemers van reeds vergeten afkortingen een foldertje gemaakt met opgesomde regels, waaraan de verpleegkundige zich ‘dient te houden’ en waar ik enige jaren later de Eed voor zou afleggen. Als een soort ´bijbel van de verpleegkunde´. De verpleegstersmantel uit 1963 van mijn tante hoefde ik daarbij overigens niet aan te trekken, wat ik mij wel zo had voorgesteld.

Onze klas discussieerde over regel 2.13: ‘De verpleegkundige accepteert voor zichzelf geen geschenken van de patiënt.’ Iedereen had namelijk een andere werkplek met een eigen aanpak op die regel. De meesten die bijvoorbeeld geld kregen van een heel dankbare patiënt, stopten het direct in een teampot waar door iemand van hogerhand uitjes mee werd georganiseerd. Maar ja, wat als je nooit mee gaat omdat die uitjes super suf waren? Of stel je krijgt een afdelingsgoudvis, wie verschoond straks dan het aquarium? En wat als je als assistente van de huisarts een bos bloemen krijgt van een zeer tevreden patiënt: laat je die dan tijdens een lang paasweekend op kantoor verpieteren of neem je ze mee? Een belangrijk gegeven is dat de meeste patiënten zelf wel duidelijk maken waarom en waarvoor ze iets willen geven, bijvoorbeeld geld om de snoeppot mee te vullen op de balie. Maar of we die regel uit de beroepscode, gemaakt op basis van angst voor het slechte, daar echt bij nodig hebben? Ik betwijfel het. Als iemand daadwerkelijk geld in zijn eigen zak zou steken kom je daar als hecht en goed functionerend team in de meeste gevallen gauw genoeg achter.

Laatst kreeg ik dus een leverworst van een cliënt. Misschien niet per se uit dankbaarheid (confession), maar meer omdat familie dit bij de boodschappen had gedaan en ze dit niet eet. ‘Hier. Neem maar mee, voor de kinderen.’ Tja, ik zou natuurlijk met plichtsgevoel tijdens teamoverleg iedereen kunnen trakteren op plakjes leverworst…

Inmiddels is de beroepscode vernieuwd, heeft een nieuw kleurtje en is meer een leidraad geworden. Bovendien passen de regels nu wat meer in deze tijd en zijn ze niet zo vooroorlogs geformuleerd. Plakjes leverworst uitdelen tijdens overleg is ‘m dan ook uiteindelijk niet geworden.

Nu ben ik benieuwd: welk geschenk staat jou het meest bij?

Sinds mijn afstuderen ben ik als wijkverpleegkundige begonnen en ik merk nog steeds dat ik iedere keer weer veel plezier uit mijn werk haal. Er is echter zo weinig bekend over waar het écht om draait ons beroep! Op het nieuws zie je ons soms een steunkous aantrekken of op afstand een wond verzorgen en we treden maar weinig op de voorgrond. Jammer, want ook al wordt ons beroep vaak geassocieerd met ‘dankbaar werk’, inspirerend is het verder niet echt.

Ik zou zó graag anderen ervan willen overtuigen dat het werken in de thuiszorg heel erg waardevol is en zeker ook leuk kan zijn. Ik maak zoveel mee, dat mijn hoofd soms vol verhalen en kippenvelmomenten zit om te willen vertellen. Het lastige is, is dat je te maken hebt met privacy. Daar probeer ik dan wel oplossingen in te vinden door toestemming te vragen, details te hutselen of bepaalde informatie achterwege te laten.

Wat mij het meest boeit zijn de mensen met wie ik werk, zowel cliënten als collega’s. Iedereen heeft zijn/haar unieke verhaal, vindingrijkheid of mooie eigenschappen. Naast het mensenwerk is er voor mij ook uitdaging in zelfsturing en het regelen in moeilijke tijden van personeelstekort en ingewikkelde regelgeving.

Negatieve berichtgevingen over de thuiszorg zijn er al genoeg en probeer ik zoveel mogelijk te vermijden óf ik giet ze in een bericht om aandacht te vragen voor het goede. Liefst met een vleugje humor of een knipoog. Bij een probleem, bijvoorbeeld complexe situaties bij cliënten of personeelstekort, kan vanuit stress ook veerkracht en verbondenheid opbloeien. Als problemen uiteindelijk worden opgelost geeft het iedere keer weer een kick en positieve feedback waar je weer mee vooruit kan. Vanuit die beleving en dat gevoel, probeer ik blogs te schrijven om wat meer sjeu geven aan de beeldvorming van ons beroep.

Herken je mijn verhaal en beleef je zelf ook mooie ervaringen in de thuiszorg? Dan zou je dit kunnen delen op social media met ‘#kijkindewijk’ zodat we straks een veelzijdig beeld krijgen over de thuiszorg!

Nog even een Knutsels van de Week aangezien ik vandaag de boel weer heb opgeruimd. De stapel papieren werkjes begon weer aan alle kanten uit te puilen dus heb ik her en der wat opgehangen en weggegooid. Over Horrorgame Granny: typisch weer zo’n spel waarvan je als ouder eerst denkt: Oh my god wat is dit nou weer voor iets idioots? maar na een tijdje meekijken zie ik er de lol ook wel van in. Ik wed dat veel ouders hierover een andere mening hebben. Het Watermuseum was trouwens mede mogelijk gemaakt door Oma van de Kippen want zij had ons uitgenodigd <3

Lieve Julian,

Je bent vorige week 8 jaar geworden. Ik zag bij een andere moeder dat zij ieder jaar haar kinderen een verjaardagsbrief schrijft, met daarin bijvoorbeeld de mooiste herinneringen van het afgelopen jaar. Dat vond ik een mooi idee, dus waarom niet starten met jou?

Je bent jarig in januari, altijd de eerste jarige in het jaar van ons allemaal. Sinterklaas, Kerst, Oud&Nieuw en dan is daar eindelijk(!) je lang verlangde verjaardag.

Je bent het kind waarvan ik vind dat je het meest op mij lijkt, met je haar, je ogen, wenkbrauwen en je lippen. Zo leuk om te zien hoe genen doorgegeven worden. Natuurlijk maakt me dat een beetje trots. Vooral ook omdat je daarnaast ook nog graag geregeld knuffelt en ons innig kust en omhelst als je naar bed gaat. Als baby gooide je al volledig je arm om onze nek. Dat is niet veranderd sindsdien.

Als peuter was je een gevoelig en driftig kind. Gelukkig wordt je steeds wat makkelijker en kan ik je steeds beter voorbereiden op onverwachte gebeurtenissen.

Je hebt leuke, lieve vrienden op school. Daar ben ik blij om, want ik denk dat voor de toekomst ook positief is. Je schrijft al netjes en je zit pas in groep 4. Dat is een mooie eigenschap.

Doorgaans ben je vrolijk, spontaan en altijd wel te porren voor leuke activiteiten. Dan zie ik je grote lachende mond, je stralende ogen. Dat maakt de sfeer gezellig en je zet anderen aan om mee te doen. Als ik dan ook je zwierende armen en wiebelende dunne benen enthousiast allerlei richtingen op zie gaan, moet ik altijd om je lachen.

Over motoriek gesproken, je hebt afgelopen jaar je zwemdiploma A en B gehaald. Je was één van de oudsten in de zwemgroep, maar gelukkig kon je dat niet schelen. Je bent sterker geworden en gegroeid. Na A wilde je stoppen zei je. Maar toch heb je zonder mokken B erbij gedaan.

Je houdt niet van onrecht en komt daar voor uit. Je bent rustig en behulpzaam. Je helpt mij zonder te vragen met klusjes in de tuin of zelfs met schoonmaken. Dat is steeds weer een leuke verassing.

Je hebt doorzettingsvermogen. Legobouwwerken uit boekjes maak je zelf en je verbetert met slechts een zucht en een diepe frons je fouten.

Wat zal je later worden? Iemand in de dienstverlening? De zorg? Altijd bereid om anderen te helpen en er zeker wat moois van te maken.

Je bent gevoelig voor complimenten, je fleurt er helemaal van op. Je bent zelfs competitief. Je wilt altijd het beste: de mooiste kleren – liefst loszittende joggingsbroeken -, naar de beste kapper – die een ster kan opscheren -, het langste patatje, het mooiste handschrift. Ik hoop dat je in de toekomst nog vaak beloond wordt voor de mooie dingen die je doet en dat je beseft hoe waardevol je inzet is.

Je karakter is niet echt veranderd sinds je klein bent, maar de tijd leert je dingen die je verder vormt in wie je bent. Ik ben benieuwd hoe je volgend jaar in het leven staat. Ik zie heel graag nog veel gezellige, vrolijke momenten met jou tegemoet.

De struggle van de eerste halve marathon

Mijn eerste halve marathon ik die afgelopen weekend liep verliep niet geheel vlekkeloos. En dan heb ik het niet over al het zand wat aan mijn kuiten plakte. Na afloop, toen ik met mijn verdiende, verrukkelijke appeltaart een plekje wilde zoeken om te zitten, begon ik weer last te krijgen van mijn hartritmestoornis. Dit hield gevoelsmatig een kwartiertje aan. Daarna kon ik pas weer rustig verder eten, kletsen met de mensen om me heen en opstaan om te lopen. Ik ben zelfs even op de grond gaan liggen om bij te komen. ´Pas je op voor teken?´ *eye roll* Dat zie ik dan later wel weer. Bovendien had ik wel wat anders aan mijn hoofd.

Een doorstart maken

Anyways met wat gezellige ondersteuning van vrijwilligster en hardloopmaatjes ben ik weer met een goed humeur thuis gekomen. Douchen en op bed liggen bleken mijn eerste levensbehoeften bij binnenkomst.

Natuurlijk ga je denken: wat kan de volgende keer beter?

Een betere voorbereiding was prettig geweest. Inschrijven voor een hardloopgroepje? Met de kinderen en een onregelmatige baan leek me dit helaas niet haalbaar.

Toen ben ik gaan zoeken op het internet en vond ik al gauw een geschikt hardloopschema op de site van Run2Day. Ik koos van de training voor de 5 tot 10km om mijn snelheid en uithoudingsvermogen te verbeteren. Na 10km. op de hei afgelopen weekend voelde ik me al best een beetje moe en dat wil ik zien te voorkomen.
Dus…

Vanmorgen heb ik voor het eerst weer een lekker rondje gelopen!

Om te beginnen met een half uurtje ´rustig´ lopen en 80 meter sprint als afsluiting.

Ik merkte dat ik vloog dus uiteindelijk werd het rustige loopje mijn derde beste tijd op de 5km. Want ja, als het lekker gaat, waarom jezelf inhouden? Mijn spierpijn van de halve marathon is al helemaal verdwenen dus we gaan weer met frisse wind de zomer tegemoet. Bovendien komen er nog een heleboel leuke hardloopwedstrijden aan, dus het zou mooi zijn als ik mezelf weer ga verbeteren.

Mijn koelkast en de gang hingen vol met tekeningen, maar die moesten echt eens opgeruimd worden. Tijd voor nieuwe kunstwerken die nog op het aanrecht lagen te wachten. Op dit moment hangen onderstaande tekeningen aan de koelkast. Zonde om meteen weg te doen, dat verkrijg ik niet over mijn moederhart. Dus vandaar weer een nieuwe ´Knutsels van de week´ 🙂

Gisteren zag ik via de NPO app Emma Wil Leven terug en de nabespreking daarvan. Een documentaire van BNN door documentairemaakster Jessica Villerius over een meisje met anorexia. En het was zo ontzettend boeiend dat ik het de moeite waard vond even te benoemen.

De beelden waren schokkend, maar realiteit. Het verhaal riep bij mij veel vragen op maar ook veel meer begrip (of ten minste, dat denk ik?). Ik merk nu al van mezelf dat ik de valkuil heb nu een grote brei aan facetten te willen benoemen, maar die warrigheid uit mijn hoofd wil ik er niet zo uit gooien. De punten die mij het meest opvielen zijn:

Stoppen met sondevoeding

Hoe komt het, of hoe zit het, dat een arts (of een team van artsen) besluit te stoppen met gedwongen sondevoeding geven met het risico dat ze dood gaat? Na de nabespreking denk ik het beter te kunnen begrijpen. Zij was al zó ver in die ziekte en had alle opties al gehad. Gedwongen sondevoeding liggend op bed in een gordel is niet de manier om te overwinnen van de ziekte. Bovendien geeft het meer stress met meer gevolgen van dien: ik zou ook niet op die manier door het leven willen gaan. En verder heeft het meisje zelf ook een wil, wat gerespecteerd werd.

Spreekt hier Emma of ´het monster´?

Toch vraag ik me af of dit charismatische meisje, die iedereen om de tuin kon leiden, de wil van haar ‘zieke geest’ liet spreken of dat dit echt haar eigen Emma-stem was. Ondanks dat heb ik veel vertrouwen en respect voor het medische team gekregen wat in mijn ogen (vanachter een schermpje) kundig, begripvol en respectvol heeft gehandeld.

Goede zorg wil niet zeggen dat het ´beter´ gaat

De uitzending laat zien hoe ernstig anorexia zich kan ontwikkelen . Vaak horen we van meisjes dat het weer is goed gekomen (met de juiste hulp), maar in dit geval had de ziekte bij dit meisje gewonnen, ondanks goede zorg.

Palliatieve zorg passend bij de mens

Wat ik ook bijzonder en mooi vond om te zien is hoe de palliatieve zorg eigenlijk rondom en met haar georganiseerd werd in Portugal. Zij stond centraal. Van regels werd afgeweken waar nodig.

Geen gelukkig einde

Het is tegelijkertijd bijna niet te bevatten dat de ziekte tot de dood kan leiden. Ik weet dat het kan, maar toch keek ik deze uitzending met ongeloof.

Mijn complimenten voor BNN dat zij dit zo goed in beeld hebben gebracht, respect voor Emma om ons iets te laten zien over haar strijd tot het einde aan toe en respect voor familie, vrienden en zorgverleners om hun verhaal te uiten.

Voor mij was het van belang te zien hoe belangrijk het wéér is DE MENS te zien in de zorg en dat communicatie zo belangrijk is.

Onze koffiemachine ging plots kapot vlak voor kerst. Als echte koffiedrinkers kochten we meteen een nieuw apparaat. We deden een kleine zoektocht op internet n.a.v. goede reviews en prijs-kwaliteitverhouding en kwamen uit op de Phillips Easy Cappuccino. Inmiddels kan ik hierover wat positieve en minder positieve eigenschappen op een rij zetten.

Pluspunten

• Het bedieningspaneel is overzichtelijk en met een druk de knop ´aan´ en een knop voor een kop koffie, heb je ook daadwerkelijk een kop koffie. Hoe minder knopjes hoe beter. Prima dus.
• Het waterreservoir is makkelijk te vullen. Er is een klepje wat je naar boven kunt halen zodat je er ruim bij kan komen. Je kunt het hele waterreservoir er direct uit tillen of je giet het bij met een beker. Onze oude apparaat had een bak die je eruit moest schuiven en dat ging stroef. Dit is dus wel beter.
• Je kunt heel makkelijk cappuccino maken met stevige schuim
• Er wordt aangegeven wanneer het afvalbakje vol zit, het water op is en wanneer de bonen op zijn. Ons vorige apparaat had dit signaal niet voor de bonen, wat toen regelmatig leidde tot het te laat bijvullen.
• Het afvalbakje en het lekbakje zijn tegelijkertijd makkelijk te legen zonder knoeien en dit hoeft niet al te vaak.
• Het schoonmaakwerk kost niet te veel moeite.
• De koffie heeft altijd een consistent lekkere smaak. Ons oude apparaat was hier niet altijd consequent in, maar misschien was dat ook door slijtage.

Minpunten

• Als je de knop voor een kop koffie twee keer achter elkaar indrukt, maakt hij twee koppen koffie achter elkaar. Toch maalt hij niet meteen voor twee kopjes, maar maalt eerst voor de hoeveelheid koffie voor één kop en maalt daarna nog eens. Ik begrijp de meerwaarde van die functie niet. Je kunt wel twee kopjes koffie naast elkaar zetten zodat ze tegelijkertijd klaar zijn, maar je moet alsnog twee keer zolang wachten.
• De bonen zitten in een onhandig smal reservoir. Er is vrij weinig ruimte om de bonen uit het pak er netjes in te kunnen gieten zonder dat je met bonen morst. Met mijn vinger moet ik het regelmatig even opschuiven en het overtollige over de randen weghalen.

Conclusie

De koffie is perfect, de bediening en machine zijn prima. Ik erger me wel steeds meer aan het moment dat ik bonen moet bijvullen, maar daar valt mee te leven.

Veel zorginstanties zeggen ´de cliënt centraal´ te stellen, of bieden ´cliëntgerichte zorg´. Een praktisch voorbeeld in de zorg wil ik graag delen, omdat ik een gelukkige getuige ben van dat er niet alleen over gesproken wordt, maar dat dit ook echt kán.

Cliëntgerichte zorg Boven de spoorlijn

In 2011 splitste ons groeiende wijkteam van Ede in tweeën: team Ede Noord en team Ede Zuid. Net op dat moment kwam de vakantiecliënt mw G in zorg, op een adres ten noorden van de spoorlijn. Deze oudere dame kwam uit Friesland en logeerde bij haar zus in Ede. Het Buurtzorgteam uit haar woonplaats droeg de zorg dan voor enkele weken aan ons over, zodat zij ook bij haar zus thuis geholpen kon worden. Jarenlang heeft team Ede Zuid haar tijdens haar vakanties geholpen en ‘gehouden’ ongeacht de extra reistijd.

Een langdurige relatie

Beide zussen hebben mijn zwangerschappen geteld en vragen naar onze verhuisplannen. Ik zie keer op keer hoe deze hoogbejaarde vrouwen zich saampjes wisten te redden. Hoe één zus de ander ging missen na het overlijden. En hoe de achtergebleven zus, zelf met steeds meer gezondheidsklachten, ook regelmatig onze hulp nodig had.

DUS IK MAG JULLIE DE VOLGENDE KEER WEER VRAGEN?

Vanmorgen was het moment weer daar om de zorg bijna geheel af te sluiten. Met snelle ademhaling probeert ze haar kleding in hoog tempo aan te trekken vanwege het idee ons tot last te zijn. Straks kan zij zonder ons weer verder op haar eigen gemak. ‘Maar bij welk team hoor ik nu eigenlijk?’ en ‘Mag ik nog steeds gewoon jullie nummer bellen?’ terwijl ze haar been in een maillot steekt. ‘Ede Zuid natuurlijk!’ zeg ik.

Even een paar cijfertjes. – 5% van de studenten verpleegkunde kiest voor de ouderenzorg – 110.000 ouderen wonen op dit moment in een verpleeghuis – In 2025 zullen dat er naar schatting 141.000 zijn – 10.000 vacatures in deze sector staan nu open (RTL nieuws, september 2017)

Het slechte imago van de thuiszorg

Naast verpleeghuiszorg bevat de thuiszorg ook een groot deel van de ouderenzorg in Nederland. Als je mijn klas (2006 – 2010) vroeg wie er voor de thuiszorg of verpleeghuiszorg wilde kiezen, kon je de krekels horen tjierpen. Bijna iedereen wilde het ziekenhuis in (daar was een apart AGZ-traject voor), een klein deel koos voor de GGZ (ook daar was een apart traject voor), een enkeling wilde bij de huisarts of GGD werken (het MGZ-traject was under construction) en de rest wist het niet zeker. Maar verpleeghuiszorg of thuiszorg…?

´Op neurologie moet je heel veel wassen enzo.´ – klasgenoot

Onze klas had een vwo-diploma op zak. Wij waren de zogenaamde ´turbo´s´. De turboklas mocht een versnelde opleiding doen van drie jaar. We waren slim, mondig, eigenwijs en leergierig. Wij hadden onder andere één stage minder (´jij weet zeker niet eens hoe je een bed moet opmaken?´) en we werden klaargestoomd om als hbo-v´ers de leidinggevende en coördinerende rollen te vervullen. Ik stelde me een avontuurlijke toekomst voor met een hoge workflow. De intensive care-boeken had ik al op de plank. Ambulancezorg zou me hierna ook nog twee jaar cardiologie en twee jaar chirurgie kosten wist ik al. Niet veel later tekende ik een contract in de thuiszorg en na meer dan 7 jaar zit ik er nog. Ik zie je denken: waar ging het mis?

Liefde voor de ouderenzorg

Het meeste heb ik geleerd van de stages. Het praten met mensen, luisteren en mezelf inbeelden in de situatie van de ander, daar begon het allemaal mee. ´Je bent in ieder geval empathisch. Dat is een goede basishouding.´ werd er gezegd. Steeds vaker en beter besefte ik mij hoe complex ´een oudere´ in elkaar zat. Ouderen kunnen meerdere ziektes hebben, een minder stabiel netwerk, minder mogelijkheden in de mobiliteit, minder financiële middelen, houden zich vast aan oude gewoonten. Kan. Hoe zorg je ervoor dat iemand dan op de beste manier weer veilig en prettig kan wonen in de omgeving waar hij of zij thuis is? Ouderen waren minstens zo interessant als ieder ander patiënt. Bovendien vond ik ze vaak veel toegankelijker. Dit alles leerde ik op de afdeling neurologie en urologie. En dat chirurgen bovendien veel botter zijn en minder tijd hebben. Dingetje wel.

´Ga eens kijken bij Buurtzorg.´ – tante, oud-wijkverpleegkundige & cliënt

Vacatures waren er in het ziekenhuis niet meer (2010). Flexwerk deed ik, van vleugel A tot C en van boven naar beneden. Te veel patiënten, te veel collega´s (want geen naam onthouden). Meer dan zes verschillende manieren van sortering in patiënten op diverse whiteboards en van hollen om een bed naar ´hoe lang duurt mijn dienst nog?´ Ik was blij om te zien dat ik welkom was in de thuiszorg, in een vast team en met een vast contract. Ik heb sindsdien niet meer hoeven te solliciteren.

Zelfsturing zorgt voor ontwikkeling

Nu moet ik erbij zeggen dat ik niet wordt gemanaged in mijn taken. Ik mag doen waar ik voor geleerd heb en waar ik voor ga. Bovendien wordt het nog gewaardeerd ook. Mijn team is zelfsturend en dat maakt mij heel blij. Ik word gemotiveerd door cliënten en collega´s. Niet door een mail uit een kamertje rechtsachter waarin ik wordt verzocht een telefooncursus te volgen voor de telefoontargets van de afdeling. Ik maak liever een brief voor de specialist waarin ik de cliënt ondersteun in haar verhaal dat we ons in een medisch dilemma bevinden. Ik ben liever aanwezig bij een condoleance van een cliënt die wij maandenlang met familie intensief hebben verzorgd tot de euthanasiewens is ingegaan. Ik laat na een tip van de specialist apotheken graag samenwerken om te zoeken naar goedkopere medicijnen voor sommige cliënten. Ik organiseer graag bijeenkomsten voor lotgenotencontact en voorlichting.

Kies jij voor verpleegkunde? Mooi! Blijf kijken met een open blik en lees alvast wat vakliteratuur: Eend en Konijn laten zien wat zorg is (maar 24 bladzijdes).

Steeds vaker krijg ik vragen over het gebruik van medicinale cannabis of marihuana bij de ziekte van Parkinson. Ik snap het wel. Want dit massaal gedeelde filmpje op Facebook laat zien hoe op miraculeuze wijze een meneer met heftige dyskinesiën na een druppeltje olie weer helemaal rustig functioneert.

Alom ongevraagd advies

Want dat is het. Je wordt getagd door iemand die aan jou denkt, bekijkt de beelden en denkt: ik ben net als die meneer uit het filmpje, dus ik wil dat ook! Of je bent parkinsonverpleegkundige en iedereen denkt dat je patiënten er wat aan zullen hebben.

Makkelijk scoren

En wat dacht je van berichten over als ´Olivia Newton-John verkiest cannabis boven pijnstillers´ waardoor je je gaat afvragen: waarom die leuke vrouw wel en – ik mag er toch ook wezen – ik niet? Waarom is dit niet als hoestdrankje of paracetamol gewoon overal voor iedereen verkrijgbaar? Gewoon gewoon.

Tegenslag

Helaas ziet het er in de praktijk niet zo rooskleurig uit als je het hebt over cannabisgebruik bij parkinson. Dat is ook de reden waarom de neuroloog met zijn hoofd zal schudden en graag – goed bedoeld – een einde wil breien aan dit aangesneden onderwerp in zijn beperkte consulttijd.

Betrouwbare informatie

Het effect van medicinale cannabis bij de ziekte van Parkinson is onvoldoende bewezen en neemt risico´s met zich mee. Een betrouwbare site waarin alles in gewone mensentaal wordt uitgelegd is die van de Parkinson Vereniging. Lees hier hoe het zit. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Maar niet iedereen is een uitzondering.

vind je Persoonlijke, unieke kracht

Misschien zit de kracht bij jou in activiteiten of omstandigheden waar je allang bekend mee bent. Ga na wanneer je je het meest comfortabel hebt gevoeld en ga na hoe dat komt. Geniet je van je huisdier? De kleinkinderen? De natuur? Merk je dat dan je tremor minder wordt? De spanning weg ebt? Ga dat goed na. Misschien heb je helemaal geen wondermiddel nodig.

Jaaa! Eindelijk hebben we dan toch die trampoline gekocht. En nu, drie weken later, kan ik vertellen dat we nog steeds erg blij zijn met deze aankoop. De kinderen spelen er allemaal dagelijks op en ook vriendjes doen enthousiast mee. Misschien zijn sommigen benieuwd naar onze trampoline, dus ik besluit er even kort wat over te schrijven.

Een trampoline kopen is een hele bewuste keuze geweest, dus ik neem onze overwegingen even met je door:

Ruimte in de tuin

We wonen sinds een tijdje wat ruimer en er was plek genoeg voor een trampoline in de tuin. Het was ook één van de eerste dingen die in ons opkwam toen we in deze tuin rondliepen. Als we er één willen kopen, wisten we, dan wordt het waarschijnlijk een hele grote. Ten eerste omdat we vier kinderen hebben en ten tweede omdat we er zelf misschien ook wel op gaan springen of zonnebaden. Uiteindelijk is het een grote ronde trampoline geworden met een diameter van 3 meter 5 om precies te zijn. Als je een kleinere tuin hebt kan een rechthoekige vorm soms handiger uitkomen.

De kleur van de rand

De rand van de trampoline is van zeil en daar zijn verschillende kleuren in te kiezen. De kleur maakte mij niet uit, maar Marcel vond de groene kleur die je meestal ziet, niet mooi. Wij hebben daarom een trampoline met een grijze rand.

Ingegraven trampoline of niet?

Onze keuze voor een ingegraven trampoline was vooral vanwege de veiligheid. We denken dat de kans kleiner is op botbreuken of hoofdletsel als de trampoline lager op de grond zit. Voorwaarde is wel dat er een enorm gat gegraven moet worden en waar laat je al die aarde dan? Wij hebben hiervoor een container besteld, wat natuurlijk ook oploopt in de kosten. Marcel heeft overigens alles zelf gefikst in een paar dagen tijd, waarvoor applaus.

Een valnet om de trampoline tegen valgevaar?

Ondanks dat we even bij veiligheid hebben stilgestaan, wilden we er geen net omheen hebben. Een net met een smalle doorgang of ´deurtje´ nodigt niet echt uit om even snel op de trampoline te gaan springen. Bovendien kun je dan minder vaak leuke bedachte spelletjes doen vanaf de rand. Een net vinden we er vaak ook niet mooi uit zien. Geen sterke argumenten natuurlijk, maar wij houden van gemak.

Beschermhoes

We hadden de eerste dag nog geen beschermhoes en kregen binnen hele korte tijd al vogelpoep en frutsels uit de bomen in de trampoline. Ook blijft de trampoline langdurig nat na een regenbui omdat het regenwater op de randen blijft liggen. Een beschermhoes is daarom wel een aanrader en hebben we er later nog bij besteld. Later was de beschermhoes gratis bij de bestelling, vlak nadat wij de trampoline gekocht hadden. Zul je altijd zien!

Iets meer geld voor iets meer kwaliteit

We hebben een wat duurdere uitvoering gekocht, omdat het frame dan steviger is en er meer veren aanwezig zijn om de springmat mee vast te maken. Daardoor kan het dan wat meer gewicht aan en springt het wat beter. De rand is ook van zware, stevige kwaliteit.

Garantie

Er zit drie jaar garantie op, wat toch een fijn gegeven is.

Reviews

Marcel struint altijd het internet uit voor veel goede reviews en dat had deze ook.

Onze trampoline van Avyna Proline kun je kopen op deze site.

Marc wordt vijf jaar en viert al bijna zijn allereerste kinderfeestje! Met positieve knutselzin keek ik op Pinterest voor een leuk idee om zelf uitnodigingen te maken. Het scheelt me een loopje naar de winkel met een ziek kind en ik ben toch aardig full in stock qua knutselspullen, dus here we go:

Gepikt van Pinterest: ´Balloon Elephent Cards´.

Benodigdheden:

• Hobbylijm
• Ballonnen
• Gekleurd papier voor de oren
• Gekleurd karton voor de kaart (Hema)
• Wiebeloogjes (Hema)

Instructies:

Gekleurd karton had ik in A4-formaat waardoor ik die doormidden kon knippen en staande kaarten heb gemaakt. Gekleurd papier had ik even doormidden gevouwen zodat je met het knippen twee gelijke oren krijgt. De letters tekende ik eerst met potlood en daarna met een penseeltje. Maar zonder letters zijn de kaarten ook al leuk!

De oogjes plak je op de ballon, de ballon plak je op de oren en dit alles plak je op de kaart. Goed laten drogen! De hobbylijm van de AH plakte goed op de verschillende materialen na het drogen.

Wat een mooie documentaire weer van 2doc: De Moskeemannetjes. Van die programma’s waarvan je kan zeggen: daar heb je wat aan! En je kunt er wat mee.

Bange Nederlanders

Nog altijd ben ik vol ongeloof als ik bange, stugge Nederlanders zie worstelen met islamitische ‘nieuwkomers’. ‘Ze gaan niet weg’ en ‘ze moeten mengen, anders werkt het niet’ (maar dan wel afwachten op het initiatief van de andere kant). Ik begrijp dat ‘vreemd’ ‘eng’ kan zijn (wat de boer niet kent dat vreet hij niet), maar waar is het fatsoen gebleven?! Kom op zeg. Geen bangmakerij de wereld in als je niet weet waar je het over hebt. En nee, de aanslagen dien je niet te associëren met moskeegangers.

De politieagent

Trouwens, toen die politieagent (als eerste in beeld) ´moskeemensen´ zei beet ik even op mijn lip. Of is dat echt een juist woord? En ohja, er mocht niet gesproken worden over patrouilleren. En vervolgens hoor ik dit woord meerdere malen van de journalist. *Zucht.*

Gedreven Marokkaanse moslims

De ‘moskeemannetjes’ zetten zich in voor Allah, voor de moskee, de mensen, maar ook willen ze zich zo graag bewijzen voor de Nederlanders in hun buurt… Aan de ene kant is het aandoenlijk en natuurlijk maatschappelijk heel goed, maar aan de andere kant ook om mij kapot te schamen voor de Nederlanders. Als er meer gastvrijheid zou zijn geweest, was het lang niet zo moeilijk geweest voor deze mannen om zichzelf te bewijzen. Respect voor het harde werk van ze.
Een buurtvader in Ede sprak ik vorig jaar op een wijkfeest waarbij ik EHBO mocht verlenen. Ook hij was, net als deze moskeemannetjes, zo ongelooflijk gedreven en heeft zoveel bergen moeten verzetten om in Ede wat positiefs op gang te kunnen krijgen. Niet alleen om een goed lopende organisatie te worden, maar ook om andere Marokkanen te betrekken. Gelukkig waren er wel een handjevol Nederlanders op het wijkfeest, maar des te meer reden (voor mij althans) om als Nederlander vaker het gesprek aan te gaan op dit soort bijeenkomsten.

Geen vrouwen in beeld

Op Twitter werd terecht geroepen: waar zijn de vrouwen (van de Marokkaanse gemeenschap)? Jammer dat zij niet geïnterviewd werden, wat ook door regels in de religie of cultuur kan komen lijkt mij. Maar ach, wij Nederlanders hebben tot de dag van vandaag ook nog geen perfecte gelijkheid van man en vrouw en hebben hier ook (zeker bij de conservatieven) jarenlang over gedaan om hier wat aan te doen. Dus wie zijn wij om met dit vingertje te wijzen? Ik geloof dat het een kwestie van tijd is dat de Marokkaanse, islamitische vrouwen in Nederland mondiger gaan worden en meer naar buiten zullen treden.

Contact tussen de bubbels

Voordat ik op ´publiceren´ drukte, las ik nog een stukje in de Volkskrant, gezien via Romy van dochterlief.nl: ´Trek aan mijn jas, anders kies ik de makkelijke weg.´ (ook bekend als: ´PVV-stemmers, laat mij de boosheid tegen de elite snappen.´). Daarin wordt uitgelegd dat het ook wel makkelijk is, om in je eigen bubbel te blijven. Maar waarom moeilijk denken? Begin klein: Ga eens eten bij een buurthuis, ga eens naar een wijkfeest, een wijkbijeenkomst, een open sportactiviteit in je buurt, doe eens vrijwilligerswerk. En luister.
Er zijn zat mensen te ontmoeten die je een link geven naar mensen waar je normaal niet zo gauw mee zou praten. Stel je open en probeer het eens. En laat je niet leiden door angst. Contact met de ander is mijn inziens het begin van het oplossen van misverstanden en het creëren van sterke banden.

Fotograaf: Anja Teraz

Gelukkig ben ik vier keer zwanger geweest waardoor ik trotse moeder ben van vier zonen. Ik ben altijd wel gevoelig voor geweest voor hartkloppingen, maar tijdens mijn derde zwangerschap kreeg ik te maken met een ernstige hartritmestoornis.

Het was de avond voordat we sinterklaas zouden vieren met de familie. Rond tien uur ´s avonds stond ik bij de één-na-laatste cliënt mijn werk te doen als wijkverpleegkundige en ineens voelde ik het weer: mijn hart ging ineens heel hard tekeer. Zo erg, dat mijn lijf ervan schudde. Ik heb het eerder meegemaakt, dus ik wist dat het vanzelf over zou gaan. Bang was ik niet. Relaxt was het natuurlijk ook niet. Ik twijfelde: moest ik nu een collega het huis uit bellen om net het laatste stukje van mijn rit af te maken of niet? Ik keek het even aan. De cliënt was gelukkig redelijk zelfstandig. Ik stond licht gebogen tegen het deurkozijn toe te kijken als een hijgend paard terwijl ik een zo´n prettig mogelijke houding probeerde aan te nemen. Het werd gelukkig niet opgemerkt.

In de auto naar huis

De laatste cliënt was een stuk pittiger en daar heb ik mijn werk met zweet op mijn voorhoofd, langzaam aan en heel stilletjes afgemaakt. Daarna reed ik naar huis. Autorijden lukte wel, maar ik had hoofdpijn, was benauwd en zat het liefst in een gebogen houding. Mijn hart knalde de pan uit en regelmatig werd er een slag gemist of sloeg het hart ineens weer te snel achter elkaar. Het verbaasde me dat het nog niet over was, maar ik hoopte dat het in alle rust thuis wel zou ophouden. Het zou immers ook van stress kunnen komen, al heb ik dat bij mezelf nooit geloofd.

Bedrust hielp niet

In bed seinde ik mijn man (Marcel) in, die net in zijn diepste slaap zat gezien het tijdstip. Ook hij weet dat ik het vaker heb gehad en maakt zich niet snel druk. Na 20 minuten rustig liggen gingen de hartkloppingen niet over en belde ik de huisartsenpost. Ik was immers 25 weken zwanger, dus moest niet alleen aan mezelf denken, maar ook aan het kind. Ik telde ondertussen mijn hartslag: tussen de 120 en 180 slagen per minuut. De assistente ging in overleg. Niet veel later werd gevraagd of ik naar het ziekenhuis toe kon komen voor meer onderzoek. Omdat er iemand bij de kinderen moest blijven heb ik niemand lastig gevallen, liet ik Marcel thuis en reed ik zelf naar het ziekenhuis. Dat had ik toch al gedaan vanavond en bovendien was het ziekenhuis 5 minuten rijden verderop. Toen ik daar aankwam waren ze wel enigszins verbaasd dat ik alleen kwam, zo in pyjama met een zwangere buik. Tja…

Aan de hartbewaking

Al snel kon een arts op de spoedeisende hulp mij onderzoeken en stelde inderdaad een hartritmestoornis vast. Ik werd naar de hartbewaking gebracht voor monitoring, een hartfilmpje van het kind en van mezelf en een echo om te kijken hoe het met de kleine is. Verder kon ik niet veel meer dan een beetje wegdoezelen en proberen te rusten in de donkere tweepersoons ziekenhuiskamer. Echt slapen lukte niet, omdat mijn hart zo tekeer ging. Met het kind ging het goed, werd me al snel gemeld. Ook werd me verteld dat ik last had van atriumfibrilleren. Er bestaan namelijk verschillende soorten hartritmestoornissen die ze aan de hand van een ECG (het hartfilmpje) kunnen opmaken. ´Gelukkig is het kind voor leven vatbaar als het gehaald zou moeten worden´, probeerde de verpleegkundige mij nog gerust te stellen. Nou, mijn kalmte maakte ineens plaats voor rinkelende alarmbellen, want ik wilde niet aan een keizersnede en een veel te vroeg geboren kind denken. Ondertussen stuurde ik berichtjes naar Marcel om hem op de hoogte te houden.

Medicatie

Er werd op de hartbewaking tevergeefs begonnen met pillen, maar na enige uren werd er een infuus voor me klaargemaakt om mijn hart wat rustiger te krijgen. Ik weet niet precies wat ik kreeg, maar het was de bedoeling dat mijn hart minder hard zou gaan kloppen (waarschijnlijk bètablokkers) in de hoop dat het zijn goede ritme weer zou gaan oppakken. Het hart kan zichzelf namelijk wel weer op het goede spoor krijgen. Dat heb ik in de loop der jaren wel gemerkt zonder medische hulp. Nu is het echter nog niet ´vanzelf´ gelukt en moet het hart een handje geholpen worden door middel van medicatie.

Nachtelijk bezoek

Mijn hart werd rustiger, maar bleef in het verkeerde ritme. Ik kon gelukkig wel een beetje gaan slapen. De verpleegkundige kwam langs om te zeggen dat er een eenpersoonskamer vrij kwam en vroeg of ik daar heen wilde. Het bed naast mij was leeg en aangezien ik al half sliep zei ik dat het niet hoefde. Halverwege de nacht kreeg ik daar enorm spijt van toen er een hele familie naar het bed naast mij werd binnengehaald. De sterke geur van vreemde oliën en opgeheven stemmen hielden me flink wakker. Tip: mocht je in het ziekenhuis liggen en ze bieden een eenpersoonskamer aan (wat echt luxe is!), neem die dan ook aan !!!1! 😉

De volgende morgen

De volgende dag, zaterdag 3 december 2011, ging mijn hart stug door met onregelmatig kloppen. Ik liep met moeite naar het toilet, haalde een natte lap over mijn gezicht en lag verder veel op bed. Bovendien zat ik vast aan toeters en bellen, dus kon weinig uitvoeren. Ik sliep veel en keek soms TV, maar dat laatste vond ik al best vermoeiend. De familie naast mij was gelukkig weer verplaatst of ontslagen. Ik belde mijn werk op om te vertellen dat ik niet kon komen helpen kadootjes inpakken bij een cliënt met reuma, waarop ik allerlei lieve berichtjes kreeg. Ook werd mijn familie op de hoogte gebracht over dat ik in het ziekenhuis lag. We zouden met mijn familie samen sinterklaas vieren, maar ik kon er dus niet bij zijn. Marcel kwam even langs en zou later met Lukas en Julian naar mijn familie gaan om pakjesavond te vieren. Stukjes van Paul de Leeuw met Sinterklaas kijken was ongeveer het enige aan vermaak wat ik die dag heb gedaan. Ondertussen zaten de artsen niet stil en kreeg ik het ene infuus na het andere. Op een gegeven moment werd daar een punt achter gezet: ´We laten je ophalen voor cardioversie´.

Cardioversie

Omdat de hartritmestoornis niet verdween en er angst was voor schade aan het hart, vond men het nodig dat ik een cardioversie moest ondergaan. Je weet wel, een elektrische schok wat je altijd bij ER zag op TV. Maar er zat nog een kind in mijn buik, dus ging ik voor een second opinion en uit voorzorg, naar een veiligere (meer gespecialiseerde) omgeving voor mij en de baby, legde de arts mij uit. Mocht het kind gehaald moeten worden, of mocht mij iets overkomen tijdens de cardioversie, dan was ik beter af in het academisch ziekenhuis st. Radboud in Nijmegen. Aan het einde van de dag kwam Marcel nog gauw langs vanuit het sinterklaasfeest, toen we te horen kregen dat de ambulancebroeders uit Nijmegen onderweg waren om mij op te halen.

En dan eindelijk…

Ik besloot nog even mijn gezicht op de frissen en mijn tanden te poetsen. Langzaam als een oude vrouw liep ik naar de wastafel. Toen ik terug kwam uit de badkamer en op bed ging zitten voelde ik me anders. Ik keek Marcel bedenkelijk aan en fluisterde: ´Ik geloof dat mijn hart weer normaal doet!´ Ik voelde nog even heel bewust en ‘mindfull’, maar alles was ineens rustig en ik voelde me weer helder. Moe, dat wel, maar wel helder en niet meer duizelig. Ik ging aan de monitor en terwijl ik de monitor en de gang in de gaten hield zag ik al een verpleegkundige naar me toe lopen. Het hartritme is weer normaal! Nog geen minuut later (!) kwamen de grote ambulancebroeders aan mijn bed staan en controleerden met mij of ik mee moest. Het was bijna beschamend om het te zeggen, maar het was dus niet meer nodig om naar Nijmegen te gaan. Zou het door het tandenpoetsen komen dacht ik nog? Zou het door komen door de gedachten dat mij iets spannends te wachten stond? Je gaat automatisch lopen gissen. Belachelijk ook dat je je dan schuldig gaat voelen, omdat alles net een mindfuck lijkt.

Gevolgen voor de toekomst

Al met al ben ik natuurlijk erg blij dat het allemaal helemaal goed is gekomen. Na lang wachten mocht ik naar huis. Ik kreeg medicatie (bètablokkers) mee die ik van de cardioloog direct mocht slikken zodra ik weer een hartritmestoornis kreeg. Verder vroeg ik tijdens het gesprek met de cardioloog nog naar de conclusie van dit avontuur: hij gooide het op de hormonen (hormonen kunnen heel veel processen teweeg brengen in een lichaam). Gelukkig waren de klachten niet meer terug gekomen gedurende de rest de zwangerschap. Een bijkomend gevolg was wel dat ik niet meer thuis mocht bevallen (wat de verloskundige totaal ontkrachte achteraf, maar alla, die eeuwige strijd…).

Ook bij de vierde zwangerschap heb ik gelukkig geen last meer gehad waardoor ik daarbij weer thuis mocht bevallen. Toch heb ik nog regelmatig hartkloppingen die gelukkig weer snel weg gaan, zoals voorheen. De medicatie is allang over datum en heb ik weggegooid. Maar de klachten komen zo weinig voor dat ik geen nieuwe medicatie meer in huis heb gehaald. Des te meer reden heb ik om voldoende te bewegen om mijn hart een beetje in conditie te houden en niet te veel hooi op mijn vork te nemen (wat erg moeilijk is!). Ik ben overigens niet eerder gestopt met werken voor zwangerschapsverlof en heb mijn werk de laatste weken zonder klachten af kunnen maken.

Met dit verhaal hoop ik wat herkenning te geven bij andere vrouwen die last krijgen van hartkloppingen of een hartritmestoornis tijdens de zwangerschap.

De laatste tijd komen de jongens weer met zulke leuke tekeningen aan, dat ik het weer even wilde vastleggen.
Lukas maakte met atelier deze uil, verder op school nog de vissen ´van klein naar groot´ en thuis deze Minecraft tekening en het rendier:



 

Steunkousen om spataderen (arices) te voorkomen is zinvol. Zeker bij zwangerschap, aanleg voor spataderen, vochtophoping of als je voor je werk bijvoorbeeld langdurig moet stil staan of zitten. Lees hierover meer in mijn artikel over steunkousen bij zwangerschap. In samenwerking met Butik21.nl mocht ik steunkousen uitproberen voor een review.

De kwaliteit van Jobst

Jobst is een Duits familiebedrijf dat al sinds 1950 bestaat en kwalitatief goede en duurzame producten maakt. Het assortiment is groot: van steunkousen met matige of stevige compressie, tot reiskousen, panty’s, medische compressiekousen (TEK-kousen), enzovoorts. In 2015 betaalde ik via de zorgverzekeraar 150  euro voor twee paar TEK-kousen, maar nu ik Jobst en hun assortiment ken denk ik wel twee keer na. De TEK-kousen van Jobst (Jobst RAL) voldoen aan de Europese Richtlijn Medische Hulpmiddelen en zijn een stuk goedkoper. De Jobst USA kousen hebben geen vastgestelde drukverdeling, maar een gradueel verloop. Beide soorten zijn van hoogwaardige kwaliteit. Lees hier meer over de Jobst steunkousen en eigenschappen van de verschillende producten.
Voor dit review koos ik de Jobst USA Opaque steunkousen; stevige compressiekousen met open teen.

Uiterlijke kenmerken

De kous lijkt heel kort en smal in de verpakking, waardoor ik in eerste instantie bang was dat ze te kort zouden zijn. Dit bleek echter niet het geval. Ik koos voor zwart, puur omdat ik al huidkleurige TEK-kousen in het bezit heb en zwart soms beter staat onder een broek. De reden dat ik voor een open teen koos is vanwege het gemak bij aantrekken. Bij een gesloten teen had ik een ander aantrekhulpmiddel moeten aanschaffen. De bovenkant van de kous heeft geen brede band met rubbertjes tegen het wegglijden, zoals ik gewend ben bij mijn oude steunkousen. De stof is dun (maar niet doorschijnend), zacht, glad en mat van kleur. Er zijn geen naden zichtbaar. Als je de stof uitrekt, merk je meteen dat deze kousen voor flinke compressie zorgen en géén pantykousjes zijn.

Afmetingen

De steunkousen voldoen aan de afmetingen die ik Butik21 had doorgegeven: de schoenmaat, de omtrek van het dikste gedeelte van het onderbeen (bij de kuit) en de omtrek van het smalste gedeelte van het been (bij de enkel).

Aan- en uittrekken

De kous trek ik aan met een hulpmiddel. Dit ging gemakkelijk. Zonder hulpmiddel had ik het niet netjes gekund. De compressie is duidelijk te voelen en voelt gelijkmatig en prettig. Het uittrekken doe ik zonder hulpmiddel en is met normale kracht goed te doen.

Aan- en uittrekhulpmiddel

De kous is erg sterk en een hulpmiddel is zeker aanbevolen. Niet alleen vanwege het vergemakkelijken van het aantrekken, maar ook om de kwaliteit van de kous te waarborgen. Zelf heb ik een glijkousje. Op butik21.nl zijn deze easyringen te vinden, maar voor meer keus in aantrekhulpmiddelen kun je kijken op bijvoorbeeld Medipoint.nl.

Blijft het zitten?

Jazeker! De fijne rand en de kous in zijn geheel blijft netjes zitten. Ook na een hele werkdag (als verpleegkundige) en een uurtje ploeteren in de tuin.

De wasvoorschriften van de kous

Ze mogen in de wasmachine op 40 graden. Een waszak wordt aanbevolen, maar heb ik niet gebruikt. Ik was ze met mijn andere kleding samen.

Blijvende kwaliteit

Na twee weken dragen en wassen (ik was ze bijna altijd dagelijks, soms om de dag) blijft de stof mooi zwart en glad. Ook is er niks veranderd aan de compressie. Ik ga er vanuit dat de kwaliteit van lange duur is.

Beveel je de kous aan?

JA, ik beveel de kous zeker aan! Ook de service van Butik21.nl is snel en erg vriendelijk. Bij deze dan meteen ook mijn dankwoord voor deze ontzettend leuke samenwerking!

Wat Coca-Cola Light met je doet is door Jelmer de Boer uitgebreid beschreven. Maar wat mij opvalt is dat het populaire drankje door miljoenen volwassenen dagelijks wordt gedronken, terwijl we er bij kinderen vaak zo lang mogelijk mee wachten. De vraag voor mij is wat cola eigenlijk met kinderen doet? Ik zocht het uit tijdens een verjaardagsfeestje.

Al voordat ze cola drinken

Cola heeft al voordat het gedronken wordt, effect op het lichaam van een kind. Het kind krijgt namelijk zin in een lekker glaasje cola omdat ze jou naast zich cola zien drinken. Ze worden ineens stil en kijken onafgebroken naar je glas. Er gaan bubbeltjes omhoog in het donkere drankje. Vervolgens volgt de vraag: ‘Mag ik ook cola?’

Al bij de eerste slok

De combinatie van het normaal nooit mogen drinken van, het geheime gedoe rond dit drankje, de zoete smaak, de pittige bubbeltjes op de lippen, geserveerd in een grote-mensenglas, zorgen voor een lekker gevoel. Het lievelingsdrankje mogen drinken maakt hun dag direct stuk leuker.

Eerste 10 minuten

De cafeïne doet z’n werk en het kind wordt wat alerter. Precies wat ze nodig hadden omdat ze de hele middag nog geen eerste wisten te worden in die minigame van Minecraft. Nu kunnen ze weer een poging wagen.

Na 20 minuten

Je realiseert je dat één van de jongste kinderen onrustig heen en weer wiebelt van één voet op de ander en wel eens zou moeten plassen. De cola heeft hun lichaam prima gehydrateerd. De allerkleinste laat voor het eerst wat bewuste boeren achter elkaar en lacht het hardst om zichzelf.

Na 30 minuten

Een half uur nadat kinderen cola hebben gedronken, zijn ze nog behoorlijk onder de indruk. De eerstvolgende volwassene die binnenkomt krijgt uitgebreid verslag over het feit dat ze cola mochten drinken.

Na 40 minuten

De tablets raken leeg en ze bouwen een meterslange treinrails door de kamer.

Na 50 minuten

De kinderen krijgen weer een beetje dorst en vertellen hoe lekker ze die cola vonden.

Na een uur

Je schenkt de kinderen nog een heel klein beetje cola in omdat het vandaag feest is en ze komen enthousiast aangestormd om te kijken of iedereen wel precies evenveel krijgt.

Na drie uur

Oma komt binnen en schenkt ze zonder aarzelen allemaal nog een vol glas cola in.

Na zes uur

Er klinkt één en al gelach over wie de hardste boeren laat.
Over boeren gesproken, kijk voor het oorspronkelijke artikel op jelmerdeboer.nl

Wist je dat vogels VERZOT zijn op pindakaas? Hang een pot pindakaas in je tuin of op balkon, en gij zult zien. Maar wist je dat er veel te veel zout in gewone pindakaas zit voor de vogels? Daarom kocht ik potten pindakaas in de dierenwinkel (speciaal voor vogels) en vandaag zag ik ze ook bij Albert Heijn gelukkig. Wat een diervriendelijk initiatief. Waarom ik vandaag een pot pindakaas voor vogels kocht, naast het feit dat het op was, kun je lezen op kijkindewijk.wordpress.com.

Maandag

Maandag ruim ik vaak op, verschoon vandaag  meestal de bedden en doe de was. Bovendien word ik verwend met de schoonmaakster die ons een handje helpt en door het huis vliegt. Een saaie dag eigenlijk, waarbij het hoogtepunt toch wel mijn zelfgemaakte erwtensoep was. Mijn weekplog zet ik in elkaar en komt de volgende dag online.

Dinsdag

Dinsdagavond had ik onverwacht vrij, woohoo! En in de middag maakten de kinderen kennis met een nieuwe oppas die ik zo nu en dan kan vragen als ik moet vergaderen.

Woensdag

De jongens hebben een korte dag school en nemen vaak een vriendje mee. Deze keer werd al het speelgoed overal vandaan getrokken. Sommige kinderen blijven rustig met een paar dingen spelen, anderen gaan dus als een wervelwind door je huis (nieuwe prikkels everywhere). Het zij zo. Zondag hebben we de boel weer redelijk gesorteerd in de kasten staan met z´n allen.

Ian helpt tegenwoordig mee met opruimen en wassen. De ramen, de vaatwasser, stozuigen, niks is te gek. Mouwen opstropen dus en een paar plastic bekertjes in het afwaswater laten liggen.

Donderdag

Vergaderdag èn een teamuitje. Vet leuk gehad! En delicious gegeten, dat was lang geleden. Ik kan er nog lang op nateren.

Vrijdag

De slingers werden na een kort nachtje gauw opgehangen en ik had de traktatie binnen 5 minuten klaar dankzij de Action (2,50 euro in totaal voor 24 stuks): Nadat oudste broer het hele spul vroeg had wakker gemaakt, zaten we al vroeg aan de eettafel voor het ontbijt maar bovenal het grote kado: een bestuurbare auto die door de plassen (en sneeuw) kan rijden.   In de middag hielden we het kinderfeestje. Op IG staan wat meer foto´s.   

Zaterdag

Omdat we ook familie verder weg hebben wonen en het kinderfeestje al geweest was, lieten we vandaag de familie komen. Julian was dus twee dagen ècht jarig en liet het allemaal gebeuren. Hij koos zelf de taart uit bij Bakkerij Mekking. Omdat we nu in Bennekom wonen moeten we dat toch gewoon eens proberen!  

Zondag

Zondag hebben we allemaal het oude speelgoed opgeruimd en gesorteerd en maakte ik de kamers wat netter en verschoonde de bedden. Ik moet de volgende dag namelijk werken en had nu de tijd om het huis wat te ordenen. We hebben een rondje buiten gelopen en samen afval geraapt langs de vijver en hangplekken zoals de vorige keer. Konden we meteen de eendjes voeren met oud brood. Nog even visite gehad en een restje Chinees gegeten. Mmmmmm…!

Vorig jaar hadden we een hele zachte winter. Vol trots kon ik zeggen dat ik toen voor het eerst in mijn leven de winter had doorgetraind met hardlopen.

Nu niet. Ik loop waar kan in het weekend, maar dat was het dan.

What happened?

De kou. Ik ben geen fan van kou, maar hardlopen is mogelijk kan ik je vertellen. Toch loop ik deze winter minder vaak met de kinderwagen waardoor ik slechts in een vrij weekend alleen ga hardlopen.

Waarom niet in de kou met de kinderwagen?

Als ik ga hardlopen, loop ik het liefst nadat ik de kinderen naar school heb weggebracht. Dan kan ik ongestoord de tijd nemen voor mijn rondje en nog douchen na afloop. Echter Ian, onze kleine in de kinderwagen, ligt dan al gauw zo’n anderhalf uur achter elkaar stil in de kinderwagen. Met temperaturen onder de 7 graden vind ik dat best gewaagd. Niet dat hij meteen onderkoeld raakt, maar met name dat hij het ook niet prettig vindt en gaat huilen. Of niks zegt en na afloop steenkoude voetjes blijkt te hebben. Met dat op mijn geweten kan ik niet relaxt een rondje hardlopen voor mijn plezier.

Dus we hopen nu op betere temperaturen en dat de lente maar snel mag komen! En als het ook nog langer licht wordt, durf ik in de avond ook nog wel een rondje te wagen tussen de weilanden rond Bennekom.

Oma Tien op bezoek

De hele dag trekt ze er voor uit. Beginnend bij ´s ochtends vroeg de trein vanuit het westen des lands tot en met de bus naar ons dorpje Bennekom. En liefst voor het donker weer richting eigen huis. Oma Tien, in de 70, draagt Nikes van dochterlief en anders luipaardprintschoenen. Gewapend met een tijdschrift over scheidende BN-ers of de latest news over het Engelse koningshuis en trotseert zij alle vertragingen op het spoor. Oma Tien komt niet met lege handen. Uiteraard. Zij is Oma. Een zak chocolaatjes ´voor de kinderen´ en ander lekkers komt als eerste uit haar tas. Ze drinkt haar thee liefst zo licht mogelijk en eet graag een broodje of een patatje mayo met ons mee. Nadat we weer up to date zijn van alle ins en outs in de familie en onze bezigheden trekt ze ongevraagd alle tijd er voor uit om met de kinderen te spelen. Zo kan ik de halfwekelijkse wekelijkse boodschappen halen in Up Speed tempo en zet Marcel de plafondlijsten nog even in de grondverf. Oma Tien neemt de jongens ook mee naar buiten om even ‘stoom af te blazen’. In de speeltuin laat ze nog even de fijne kneepjes van haar judo skills zien want zij schijnt de zwarte band te hebben. De observerende jongens zijn diep onder de indruk van haar voorstelling of staan diep in gedachten haar verhaal nog eens te analyseren om het vervolgens in twijfel te trekken. Ganzenborden kan ze ook. Ze neemt nog even de laatste tactieken door over het gebruik van één dobbelsteen in plaats van twee en nadien moet ik vanaf vandaag de dag de vraag zo stellen: gaan we het met Oma Tien haar spelregels spelen of op mama’s manier? ´Die van Oma Tien natuurlijk´, zegt Julian. Voorlezen kan ze als de beste. Met het boek van Dikkie Dik op schoot krijgt ze alle vier de boys als een stel makke schapen tegen haar aan genesteld. De ernstige koppies laten zien dat ze volledig in de avonturen van Dikkie Dik zitten met iedere keer wat nieuwe nuances á la Oma Tien. Zij reageert net zo verwonderd op haar eigen verhaal als de kids. Kan niet beter. Lieve Oma Tien, you’re making memories!

Welkom bij een nieuwe weekplog waarin ik laat zien wat we afgelopen week weer beleefd hebben. Er was wat meer leven in de brouwerij en ik heb weer met veel foto’s rondgespamt en followers verloren (just kidding).

Maandag

Het verjaardagsfeestje van Julian staat gepland volgende week, dus kocht ik bij de Zeeman wat uitnodigingskaartjes waarop Julian kon schrijven. Hij schrijft de naam van het kindje erop die mag komen en zijn eigen naam eronder. De rest vul ik in, zodat ouders kunnen lezen wat de bedoeling is.
Dit is altijd wel een momentje voor de kids, zo´n kaartje invullen of krijgen!
We verwachten 7 jongetjes erBIJ. Of het huis er nog staat na afloop weet ik dus niet zeker.
Als het aan Julian had gelegen had ik nog een pak kaartjes erbij moeten kopen…

In de middag zag ik trouwens dat er een kaars ondersteboven in een kandelaar stond. Iets met een bal I guess…

Dinsdag

Ineens gebeurde het wonder dat Julian zei dat hij van zijn juf een warme broek aan moest trekken en dat hij niet wist welke hij dan moest pakken. Ik kwam op het idee een thermolegging onder zijn lievelingsbroek aan te trekken en dat was in één keer goed (nog een ongekend verschijnsel).

We vonden het oude kinderhoedje op de hoedenplank en die doet het altijd erg goed bij de boys.

De wekelijkse boodschappen had ik weer gedaan en ik kocht een grote bestuurbare raceauto bij Intertoys voor Julians verjaardag de week hierna. Als het ding zijn beloftes nakomt ben ik tevreden. Ben benieuwd!

Woensdag

Woensdag judodag! Eindelijk heb ik één van mijn vaste lieve lezers weten te strikken om de nieuwe judoslips vast te naaien aan hun judoband en lopen ze (sinds de verhuizing) weer helemaal up to date in de les. Zag ze shinen! Binnenkort heeft Lukas examen voor de gele band, dus dan zat er ook wel een stok achter de deur.
Wat hebben we veel mooie luchten gehad afgelopen week!

Marc en ik gingen weer samen naar de bieb net als vorige week en haalden nog een boekje voor Julian zijn boekbespreking die hij moet voorbereiden. Ja ja, groep 2 dames en heren. Peuterboekjes zijn trouwens zó 2014. Hij gaat het hebben over de Mier.

Donderdag

Voor mijn werk kwam iemand even op Ian en de jongens passen, maar moest ik ze wegens gebrek aan vervoer weer naar huis brengen. Omdat ik in Ede rond reed met drie stuiterende kinderen achter mij vroeg ik aan de jongens of ze ergens wilden spelen. Marc wilde wel naar de speeltuin van de Oude Hofstede. Één van de leukste speeltuinen in Ede bij een kinderboerderij. Het was koud en stil, maar de kinderen hebben zich goed vermaakt!

Vrijdag

Hardlopen lukt niet vaak meer, maar vanmorgen wel. En goed ook! Vier kilometer zonder echt moe te worden, maar omdat ik vorige week mijn heup weer voelde liet ik het hierbij en ik had er nu geen last van. Misschien de volgende keer weer een kilometer erbij?

In de middag had Julian zwemles en brachten we wat uitnodigingen rond. We kwamen langs de winkel waar we al het lekkers van de wereld kochten voor het weekend.
Open haardje aan, een vrije avond voor beiden, patatjes op schoot, wat wil je nog meer?

Zaterdag

Te vroeg in de ochtend kwamen de mannen om onze bomen te snoeien. In mijn strakke legging en lange kousen eroverheen hees ik mezelf in een jas en banjerde ik met ze door de tuin. Mijn tweede broek volgde later pas en Marcel had de hele dag om er grapjes over te maken.
 
Omdat ik hoofd Tuin ben, bleef ik in eerste instantie even thuis en klooide wat met Snapchat.
 
Maar al gauw werd ik het zat en trokken we er op uit op deze zonnige dag. Het werd het Wekeromse zand omdat ik getipt werd met iemands jaloersmakende foto´s 😉 De rest van onderstaande shitload staat op IG as expected.
   

Zondag

Heb ik gewerkt, een dutje gedaan in mijn stukje bereikbaarheidsdienst (topplan) en zijn we daarna nog even naar de paarden gaan kijken bij Hoekelum. In werkelijkheid speelden we vooral voetbal in de sneeuw, drie tegen 1 (moi) en konden we ´s avonds weer bij het vuurtje opwarmen en was er nog een halve pan pasta over van gisteren. Het leven is goed.
 
Dit weekend was weer een mooie afsluitert en ik kijk al uit maar Julians verjaardag as. vrijdag 🙂
Fijne week allemaal!

Een nieuw weekoverzicht van maandag tot zondag, wat ik normaal maandag publiceer. Maar wegens zieken op werk loop ik wat vertraging op. De week was sowieso wat suffig door allerlei werkzaamheden van ons, al vond ik de sneeuw bijvoorbeeld wel weer zijn charmes hebben.
Misschien kun je beter wat tips opzoeken over Wie Is De Mol bij andere bloggers, zodat je je vrije ochtend toch nog ietwat nuttig besteedt en niet al het cafeïne uit je koffie verspilt.
Ik vind Wie Is De Mol eigenlijk helemaal niet leuk meer. Het programma is de afgelopen jaren zó verandert! Ik word ècht oud. Dat terzijde.

Maandag

Daar keek ik al een tijdje naar uit. Ik had namelijk een gezellig avondje gepland met wat ladies en ik ging ´s ochtends op de koffie bij Saskia. Met Senna bouwde ik wat Kapla constructies. Van autolanceerbanen tot (centi)metershoge torens. Senna had volgens eigen zegge al eens een ´tweepotige Eiffeltoren´ gemaakt met zijn papa, maar dat ging mij dus never nooit niet lukken. Mijn eerste koekje werd gekaapt door Sophia en het tweede koekje door Senna, maar ik heb maar niks tegen zijn mama gezegd. Gelukkig kon ik er nog net één zelf oppeuzelen toen ze niet naar me keken 😉 Ian stond wat beteuterd toe te kijken, maar hopelijk breekt het ijs de volgende keer wat sneller.

Dinsdag

Vandaag kwam iemand ons helpen met het voorbereiden op een nieuwe CV-ketel. Er moest een gat door het dak geboord worden en weet ik het allemaal *moeilijk moeilijk moeilijk*. Marcel was daardoor gezellig thuis. Ik zorg met name voor de koffiepauzes, zoals dat meestal dan gaat met klussende mannen en vrouwen die anders in de weg lopen.
In de middag haalden we een nieuwe kast bij Ikea en hielp Ian mee. De woonkamer heeft nu genoeg ruimte voor onze zooi beneden.

In de avond ging Marcel mijn broer nog helpen met klussen. Het houdt niet op!

Woensdag

In de ochtend kreeg Ian het voor elkaar mijn computermuis mee te nemen in de kinderwagen. Ik heb daar dus totaal niks van gemerkt toen ik hem zijn jas aantrok en in de kinderwagen vastzette, maar ik vermoed dat hij dat ding al van te voren in de kinderwagen gemikt had onder het dekentje. En zo liepen we naar school.

In de middag gingen de jongens eerst naar een speeldate en daarna naar hun judoles vol tegenzin en kwamen er weer vol enthousiasme uit, as usual. Lukas mag binnenkort de gele band halen!
Marc en ik brachten (met Ian) tijdens de judoles even de biebboekjes weg, gezellig even een momentje voor ons samen zo, iedere week. Toevallig had Romy van dochterlief.nl het over dit boek, De Gruffalo, op haar blog deze week.

Na de judo nog even gauw boodschappen halen, waarbij Julian dit toetje zonder mijn weten op de band legde en ik het heb afgerekend. Thuis stelden we voor dat hij het zou betalen met het zakgeld, maar dat vond hij dan weer niet kunnen. #fail

Donderdag

Had ik een lange werkdag. Ondertussen werd de nieuwe CV-ketel geïnstalleerd, wat ons iedere maand heel veel geld gaat besparen vergeleken met het oude lijk uit de jaren 90. Hooray!

Meneertje was van wat slag omdat zowel de oppas als Marcel thuis waren (RAARRR!), maar dat is weer allemaal goed gekomen.

Vrijdag

Alles was wit! In de middag gingen we sneeuwpoppen maken en sleeën. Ja ik zie er soms ook uit alsof ik zo uit bed kom rollen.
  
Julian moest naar zwemles en zijn sokken bleek hij al vijf (!) dagen aan te hebben. Waar zwemles dan weer goed voor kan zijn…

Van Cheerz kreeg ik een heel leuk kadootje! Aanrader als je van foto´s houdt! Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik eraan kom… Ik had me denk ik ergens voor ingeschreven? Op de app zijn ze niet echt duur en de flexibele fotomagneten zijn sterk en van mooie kwaliteit.

Zaterdag

Mijn broer ging verhuizen en Marcel hielp mee. Het dagje met de kids besteedde ik in de ochtend binnen en in de middag gingen we toch even in de tuin klooien met sneeuw en ijs. Er werd zelfs nog een grotere sneeuwpop gemaakt in de achtertuin door een enthousiaste Lukas.
  

Met dit weer heb ik altijd zin om naar mooie plekjes in de omgeving te gaan, maar met auto ben ik wat bangig dat er door gladheid iets kan gebeuren. Vorige week werd ik bijvoorbeeld bijna omver gereden door een tollende auto op een 80-kilometerweg en daar heb ik nog wat kriebels aan overgehouden. Bovendien hebben we wel goede banden, maar geen winterbanden. En aangezien onze auto een goedkoop oude barrel is…

Zondag

Een werkdag voor mij en heel rustig aan gedaan. In de middag nog wat boodschappen in Ede waar het heidense AH XL nog open was voor een paar uurtjes. Zo handig! In Bennekom zijn ze nog niet zo wild. Nog heel even hebben we kunnen sleeën, maar het mooiste was al weg.

Mocht je het volgehouden met lezen, dan voel ik mij zeer vereerd. Ik ben de laatste tijd druk bezig met mijn werk, waardoor de blog even minder aandacht heeft. Maar dit is maar van tijdelijke aard gelukkig. We kabbelen vrolijk verder!

In verband met spataderen (varices) van relatief grote medische ernst, kreeg ik een behandeling tegen spataderen in het ziekenhuis. De ernst werd bepaald aan de hand van een onderzoek waarin de diameter van de aderen en de stroomsnelheid (duplex) werd gemeten. Nadat mijn ergste spataderen werden ‘gelaserd’ (EVT) werden mij elastische kousen (steunkousen) aanbevolen, zowel als nazorg (kousen tot aan de liezen) als voor preventief (kousen tot de knie twee weken later). Zeker voor bij een volgende zwangerschap zijn in mijn geval steunkousen belangrijk, werd mij geadviseerd. Volgens de arts ben ik waarschijnlijk gevoelig voor het ontstaan van spataderen doordat het in de genen voorkomt gezien mijn jonge leeftijd en daarbij opgeteld de zwangerschap(pen). Een zwangerschap hoeft niet per se te leiden tot spataderen.

Spataderen en vochtophoping bij zwangerschap

De kans op spataderen bij zwangerschap is groter omdat:

• de veranderende hormoonlevels de vaatwanden van je vaten verslapt. Slappe vaatwanden zorgen ervoor dat het lichaam meer moeite heeft om het vocht tegen de zwaartekracht in terug te krijgen. Zo kunnen de enkels, kuiten en voeten opzwellen.
• In de zomer is de kans hierop nog groter, omdat de warme ervoor zorgt dat de vaten nog meer gaan uit staan. Vergelijk het bijvoorbeeld als het rubber van een tuinslang.
• Als je zwanger bent is er meer bloed aanwezig wat rond gepompt moet worden, dus meer belasting voor de vaten.
• Hoe meer vocht in de onderbenen, des te harder moeten de vaten werken om het bloed omhoog te krijgen. De kleppen die het bloed voorkomen om terug te stromen sluiten niet goed meer door overbelasting.

Het voorkomen van spataderen tijdens de zwangerschap

• Probeer regelmatig te bewegen. Kuitspieren die in actie zijn bevorderen het terugstromen van het bloed naar het hart.
• Zit met de benen omhoog. Liefst de voet boven de hoogte van de heup, anders heeft het weinig zin.
• Vermijd lang zitten en stil staan.
• Probeer bij een staand of zittend beroep vaak van houding te wisselen.
• Zit liever niet met de benen over elkaar heen.
• Draag evt. steunkousen.

De werking en het gebruik van steunkousen

Steunkousen zorgen ervoor dat het meewerkt met de stuwing van het vocht naar boven toe. Zo wordt de kans op spataderen verkleind en houden ze je benen slanker. Voor een optimale werking van de steunkous moet deze meteen bij het opstaan aangetrokken worden en pas bij het naar bed gaan weer uit gedaan worden. Ook moet dit dagelijks gebeuren.

Je kunt ervoor kiezen deze alleen gedurende de zwangerschap te dragen (hoe vroeger in de zwangerschap des te beter). Ze moeten nauw om de benen aansluiten en het is aanbevolen om ze nauwkeurig te laten aanmeten door een deskundige, bijvoorbeeld door een bandagist. Na 6 tot 9 maanden kunnen de kousen hun beste werking verliezen en verslapt het elastiek.

Ook kun je een droge huid krijgen van steunkousen. Gebruik geen lotion op je benen vóór het aantrekken van de kousen, maar ná het uittrekken. Om het aan- en uittrekken van steunkousen te vergemakkelijken kun je gebruik maken van een hulpmiddel. Het gebruik van dit aan- en uittrekhulpmiddel wordt aanbevolen, omdat het aan- en uittrekken met slechts je handen meer risico op beschadiging van de (vaak dure) kous veroorzaakt. Trek verder geen strakke kous óver de steunkous aan, omdat je anders weer extra weerstand veroorzaakt en aan het eind van de dag een extra inkeping in je huid krijgt. Om de druk van de kous optimaal te verspreiden over het been en ribbels aan het einde van de dag te voorkomen, kun je gebruik maken van de tuin- of bouwhandschoenen van de Action. De handschoenen van de orthopedische winkel hebben vaak te weinig grip op de kous, maar zijn misschien zo soft gemaakt om de kous weer te beschermen. Echter heb ik de afgelopen zes jaar nog niet meegemaakt dat de handschoenen van de Action de kousen beschadigen.

Steunkousen zijn niet leuk

Ondanks dat medici steunkousen vanaf dag 1 adviseren bij zwangerschap, besloot ik ze pas aan te trekken toen ik de benen zag opzwellen. In de avond is dit vaak het beste te zien. Vanaf dat moment droeg ik ze dagelijks. Alleen op hele hete dagen, als je toch even met de pootjes wil poedelen in het zwembadje of wil luchten om irritatie te voorkomen, deed ik ze wel eens uit. Dit laatste is echter niet aan te raden. Toch koos ik ervoor omdat ik anders binnen zou moeten blijven zitten, liefst ergens met airco en dan de benen omhoog. Niet leuk dus. En niet haalbaar met drie rondhuppelende kids uiteraard. De benen in de avond insmeren met bijvoorbeeld Nivea of Lanette crème helpt en is erg prettig.

De eenvoud en het tijdrovende van het laten aanmeten

De enorme stoel in het piepkleine kamertje waar ik op mocht zitten voor het aanmeten zag er heel speciaal uit, maar is waarschijnlijk alleen zo speciaal vanwege het Arbo-technisch belang. Na urenlang wachten werd de stoel omhoog gedaan en mijn enkel en mijn kuit opgemeten. Men meet beiden benen apart op, waarbij de enkelomtrek, de kuitomtrek en de onderbeenlengte tot twee centimeter onder de knieholte. Aangezien de deskundige de waardes niet kon onthouden werd dit nog eens gedaan en daarna werd de bestelling in orde gemaakt. Na enkele weken tot maanden lagen de kousen klaar in de hulpmiddelenwinkel en kon ik ze passen en meenemen. Het aantrekhulpmiddel kreeg ik van LivitOrthopedie er gratis bij, maar begon al te rafelen na enkele keren gebruik. Van mijn lieve kraamverzorgster kreeg ik zomaar één betere die zij dubbel had, maar anders had ik zelf een nieuw hulpmiddel gekocht.

De kosten van mijn steunkousen

Ik heb in 2015 140 euro (!) betaald uit mijn eigen risico voor twee paar steunkousen.

Klachten van de steunkousen

Mijn steunkousen hadden een te strakke elastieken rand met rubberen dopjes tegen het schuiven. Deze veroorzaakte rode drukpuntjes tot bloedens toe welke na maanden pas genazen. Tip van een collega was om de kousen volledig binnenstebuiten aan te trekken en dit hielp! Ook schoven ze niet naar beneden na hard werken in bijvoorbeeld de tuin of mijn werk in de thuiszorg. Verder zat er binnen één jaar een ladder in toen ik ze (niet bijzonder hard) omhoog trok. Livit Orthopedie stuurde mij terecht een uitnodiging voor over 6 maanden om te kijken of nieuwe steunkousen nodig waren, welke ik annuleerde. Destijds vroeg ik me ook af in hoeverre het financiële belang van het vervangen van de kousen ook een rol speelt bij de orthopedische winkel en de zorgverzekeraar.

Alternatieve steunkousen

Steunkousen kunnen prijzig zijn terwijl er vele alternatieven op de markt bestaan. Als het medisch niet noodzakelijk is om aanbevolen steunkousen te nemen, zou ik zeker een kijkje nemen op het internet. Er zijn vele webshops die goedkopere of kwalitatief goede of qua design leukere steunkousen aanbieden.

Bron

Dit artikel heb ik geschreven vanuit eigen ervaring als eigenwijze patiënt, wijkverpleegkundige en met een beetje hulp van informatie op thuisarts.nl; welke is gebaseerd op de wetenschappelijke richtlijn voor huisartsen, de NHG-Standaard Varices.

Van mijn lieve collega’s kreeg ik, bekend als vervend tuinliefhebber, voor de verhuizing een bon van de Oude Tol kado. Het perfecte kado voor mij!

Deze bon kreeg een prominent plaatsje op de eettafel en ik fantaseerde er op los, want: wat zou ik er mee kopen? Bloembollen? Planten? De keuze is reuze. Aangezien het geld als water je portemonnee uit glijdt bij een verhuizing (en ook in een tuincentrum als je niet uitkijkt) besloot ik de bon verstandig uit te geven en mikte deze eerst in de la tegen al het bouwstof wat hier de ronde deed. Op een dag moesten de GFT-kliko’s weer aan de weg en ik besefte dat ik alsmaar iets miste aan gereedschap. Bladeren lepelde ik met een kromme bladhark de kliko in en een gat scheppen in de grond lukte bijna van geen kanten door allerlei wortels. Wat had ik nodig? Een spitvork! De roulerende spitvork in de oude volkstuin is nu voor de volgende eigenaar en dus werd het tijd voor een spitvork voor mezelf. So ik viste de bon uit de la en ik kocht een stevige 4-tands spitvork van Talen Tools bij de Oude Tol in Wageningen. Ik heb er nu enkele keren de grond mee omgewoeld en natte bladeren mee geschept en ik ben er dik tevreden over! Niet te zwaar en zeker stewig! En straks in de zomer kun je er ook de composthoop zo nu en dan mee aanprikken en omwoelen. Handig! En wat is het altijd mooi en verleidelijk in zo’n tuinwinkel… Mocht er nou geen tuincentrum in de buurt zijn, dan kun je deze spitvork ook gewoon bij bol.com bestellen via de knop hieronder. var bol_pml={“id”:”bol_1484428959891″,”baseUrl”:”partnerprogramma.bol.com”,”urlPrefix”:”https://aai.bol.com/openapi/services/aai/”,”productId”:”productid=9200000053063755&”,”site_id”:”45701″,”target”:true,”rating”:true,”price”:true,”link_name”:”Ramona van den Arend”,”link_subid”:””,”image_size”:true,”image_position”:”left”,”width”:”250″,”cols”:”1″,”background_color”:”#FFFFFF”,”text_color”:”#CB0100″,”link_color”:”#0000FF”,”border_color”:”#D2D2D2″,”letter_type”:”verdana”,”letter_size”:”11″};

Gebruiken jullie ook een spitvork en heb je al ontdekt hoe handig en multifunctioneel die is?

So hey! Dat was ineens een lange blogpauze! Het was niet de bedoeling, maar het klussen en de kerstvakantie maakte het de afgelopen paar weken voor mij niet mogelijk om te bloggen. Jammer? Jammer, ja misschien. (Zootopia – aanrader) Maar ook wel lekker. Ik heb het gemist, maar het voelt niet als een must. Perfect voor mij zo. Deze vrije zondag is een mooi moment om de draad weer op te pakken met een weekoverzicht. Morgen gaan de kinderen weer naar school en beginnen ze met een continurooster (yes!), waardoor ik hopelijk wat meer kan schrijven.

Maandag

Maandag 2 januari was een mooie dag. Na een hele dag werken op Nieuwjaarsdag was ik er aan toe om weer naar buiten te gaan. Ik wilde al eens naar het mooie Kwintelooijen en vandaag ben ik er dan eindelijk geweest.      Het avontuur duurde echter niet zo lang wegens een natte sok die Lukas opliep doordat zijn schoen in de modder bleef steken (en hij nooit zijn veters wil strikken). Volgende keer beter de laarzen aan dacht ik al. Deze vissen kwamen logeren wegens een korte vakantie van hun eigenaren. De kinderen vonden de vissen leuk, maar na de tweede dag wordt de interesse al minder. Blij dat ik geen vissen meer heb eerlijk gezegd, al zijn ze best mooi. Ik heb trouwens ook goed dierennieuws @huize van den Arend: Marcel gaf toestemming voor een kat EN kippen in ´mijn moestuin´ (afgezet stukje dan). Vet! Wel wil ik de tuin eerst wat beter geordend hebben, want het is nog een allesgraadje. Marcel hing nog wat van mijn kringloopschatten op, zodat ik weer verder kan gaan met inrichten 🙂 Spaghetti it is, speciaal voor Lukas omdat hij dat lekker vindt. Ik moet zeggen dat ik deze wel lekker vond, gewoon met pastasaus van de Lidl en verse groenten en mager rundergehakt.

Dinsdag

Heb ik gewerkt in de avond en verder had ik volgens mijn agenda niks gedaan? Oh ja, ik heb met name uitgerust en vitaminepillen geslikt, want ik had het idee dat ik weer eens last van bloedarmoede had. Zo´n futloos, gaar gevoel met wat duizelingen. Ik mocht ’s avonds trouwens ook een nieuwe, oud-bekende collega inwerken! Leuk! (Als je dit leest, leuk!) -Iemand zei trouwens eens over mij dat ik alles leuk lijk te vinden.- Geen foto´s vandaag helaas. *shocked*

Woensdag

Er kwam visite, we zijn naar de speeltuin geweest en gingen daarna wat boodschappen halen. Weinig bijzonders eigenlijk. Werken in een zelfsturend team (wat veel van je vraagt) met de kids thuis gaat wel een stuk lastiger in vakantietijd.

Donderdag

De avond ervoor viel ik in een complexe casus waar ik nog wat voor moest uitwerken. Het was mooi weer dus gingen we ook weer naar de speeltuin vlakbij, na de boodschappen.   Verder had ik gelukkig ook tijd om vandaag eens appeltaart voor Marcel te maken. En de volgende dag zouden we weer visite krijgen, dus bakten we er maar meteen twee!  

Vrijdag

Visite, de gordijnen aan de voorkant op kunnen hangen en nog even kunnen hardlopen. Het werd vandaag al glad in Bennekom en omstreken en dit werd de komende dagen alsmaar erger. Ik had trouwens een vrije dag en Marcel werkte thuis. Ik moest gewoon wennen aan die vrijheid die ik ineens had!

Zaterdag

Het had gesneeuwd en het was spekglad op de weg. Ik moest in de avond werken en hoopte de hele dag dat het dan mee zou vallen. En ik vroeg me natuurlijk ook af hoe het met mijn collega´s zou gaan. In Ede was ook een gaslek ontstaan wat het NOS journaal zelfs had gehaald.     Op mijn IG staan er nog meer zoals jullie waarschijnlijk al weten… *grootste spammer van Nederland*   In de avond tolde er een auto voor mijn neus de berm in waar ik nogal van schrok. Gelukkig was er niks aan de hand en ben ik zelf ook niet gevallen. Toch is het een raar dagje omdat iedereen zich op zo´n dag anders gedraagt. Mensen blijven veelal binnen en de blikken soep worden dan maar eens uit de kast getrokken. Mensen reden veel te hard en er waren sirenes everywhere. Blij dat het de volgende dag weer dooide, al had ik met de kinderen aan het einde van de dag nog wel een fijne sleeheuvel ontdekt voor de volgende keer. Hopen dat er nog wel weer sneeuw komt dus.

Zondag

Het sneeuwpopje smelt. We hadden een ultra luie zondag. De opa´s en oma´s kwamen allemaal even buurten en de woonkamer checken. Vandaag staat het bankstel weer in elkaar en is een groot gedeelte van de ledverlichting vastgemaakt nadat de lijstjes mooi zijn afgewerkt. We hebben nu fijn, indirect licht, waarvoor applausje voor Marcel. Een schouderklopje ook voor mij trouwens, want ik heb voor het eerst verse erwtensoep gemaakt. En met succes!

Morgen weer een normale week met school en leuke afspraakjes. Er staan wat blogjes in de stijgers, dus ik ben benieuwd wat jullie ervan gaan vinden. De allerbeste wensen trouwens nog voor het nieuwe jaar, ik vergeet dat echt overal te zeggen. Het interesseert me eigenlijk niet zo veel en goede voornemens heb ik ook niet echt.  Scheelt jullie ook weer leestijd die je beter bij andere strevers kunt besteden. Doeeg!

Laatst zag ik dat Paul van EarlyUpAndRunning.nl zijn gedachten beschreef op de uitzending over Zorg om Daan; het gehandicapte kind wat een tweede thuis kreeg, omdat de zorg voor zijn ouders te zwaar werd. Waarschijnlijk doe ik ze tekort met die laatste zin, maar om mij beter te begrijpen kun je waarschijnlijk beter zelf de documentaire bekijken. Ik kon het alleen maar eens zijn met Paul en eerlijk gezegd moet ik de uitzending nog in zijn geheel terugkijken. (Dus zelfs zonder te kijken is zijn blog goed te begrijpen, maar dat komt misschien ook omdat ik in de zorg werk). Anyways, gisteren zag ik via de NPO app Emma Wil Leven terug en de nabespreking daarvan. En het was zo ontzettend boeiend dat ik ook dit de moeite waard vond even te benoemen. De beelden waren schokkend, maar realiteit. Het verhaal riep bij mij veel vragen op maar ook veel meer begrip (of ten minste, dat denk ik?). Ik merk nu al van mezelf dat ik de valkuil heb nu een grote brei aan facetten te willen benoemen, maar die warrigheid uit mijn hoofd wil ik er niet zo uit gooien. De punten die mij het meest opvielen beschreef ik op mijn andere, meer verpleegkundige blog welke je hier kan vinden.

---

(De uitgelichte afbeelding is afkomstig van Pixabay.com)

Wat ik bijna vergeten te zeggen was is dat ik de kinderen regelmatig de omgeving leer schoon te houden. Dat is niet vanzelfsprekend; er wordt namelijk veel troep op de grond gegooid terwijl dit erg slecht is voor de natuur. Dus het is de verantwoordelijkheid van de ouders/volwassenen dit een beetje bij te brengen aan de kinderen. Ik klink nu echt als een oude taart, maar ik ben ervan overtuigd dat de basis thuis ligt. Dus pak een vuilniszak en trek er op uit! Bijkomstig voordeel is dat de buurtjes zeer te spreken zijn over je.

Wat heb je nodig?

• Een vuilniszak

Niet nodig, maar wel handig:

• Kleine boterhamzakjes voor om de handjes of handschoenen (vond ik zelf niet nodig, slechts even handen wassen achteraf)
• Een grijpstok. (5 euro bij Lidl en het geeft nog plezier ook.)
• Een karretje of kinderwagen om het tillen van de vuilniszak te verlichten.
• Neem evt wat speelgoed en drinken mee.

  

Hoe beleefden wij dit?

We zijn met de jongste in de kinderwagen naar buiten gestapt. Ik had de vuilniszak en de kinderen mochten om de beurt de grijpstok gebruiken. Deze was nieuw, dus dat motiveert goed. Julian nam nog een bal mee om eventueel ergens te kunnen spelen. We begonnen vanaf de voordeur langs de seniorenwoningen, bankje van de hangjeugd en liepen langs de vijver weer terug. Ik hielp zelf even wat blikjes uit het water te vissen en de rest mochten ze met alle plezier zelf doen. De jongens hielden nauwlettend hun beurt in de gaten en keken al voor elkaar waar wat te vinden was. We kwamen naar schatting binnen drie kwartier thuis en hadden zeker een halve vuilniszak vol aan troep meegenomen!

Wat kun je nog meer doen?

Ruim eens een speeltuintje op terwijl de kinderen aan het spelen zijn. Gooi gevonden troep in de aanwezige prullenbak of neem eens een bezem of bladhark mee en maak alles netjes aan kant. Waarom zou je wachten tot de gemeente het eens doet?

En trouwens: je maakt andere kinderen nieuwsgierig en bewust: ´Mevrouw, waarom doet u dat?´

Een mooi moment dus om andere kinderen erbij te betrekken, al is het maar als eye-opener.

 

Deze blog is onderdeel van de Mama Challenge 2016 waarbij je een ander belangeloos gaat helpen. Lees ook eens over hoe Ilse met haar kind een ´herbruikbare knuffel´ doorgaf, de kinderen van Kimberley speelgoed schenken aan kinderen die minder hebben (knap!), Merel ging koken voor haar zwangere zusje en  Fleur zichzelf aanmeldde als stamceldonor.

Een verlaat weekoverzicht, maar ik vond het zonde een week over te slaan! Een week met mooie luchten en ´gezond weer´. Lees gezellig (zoals Saskia dat altijd zo mooi kan zeggen) mee met wat we zoal hebben gedaan:

Maandag

De winter leek echt zijn intrede te hebben gedaan: Ian staat vaak krijsend bij de voordeur met een stuk speelgoed tegen enkelglas ruitje te rammen wil vaak graag even naar buiten. Dan maak ik een korte wandeling langs het weiland of pruts wat in de tuin. Ik heb de plek waar de moestuin komt nog bedekt met bladeren en ruim het grove spul wat op. De rest van het tuinafval gooi in onder de struiken om er niet tegenaan te hoeven kijken om het bodemleven of de egels te helpen. In het voorjaar zien we wel verder!

Dinsdag

Als jullie mijn Instagram volgen hadden jullie een swingende Ian gezien. Dat was na het avondeten. Meestal zet ik dan een lekker muziekje op om de tafel mee af te ruimen en de darmen al swingend een beetje op gang te helpen 😉 Ik laat Google Home dan ´50´s Party´ op Spotify afspelen (tip!). We aten appelflappen als toetje. Ik zag namelijk bladerdeeg in de vriezer liggen bij de Lidl en dacht, dat ga ik eens proberen! Eens moet de eerste keer zijn… Het was wel gelukt 🙂 (lekker!) Dinsdagavond heb ik vrijwel altijd een avonddienst en past Marcel op.

Woensdag

Even spieken op Google Analytics. Het is wel leuk om te zien waar je bezoekers vandaan komen vind ik. Iemand uit Assen bijvoorbeeld, wie zou dat nou weer kunnen zijn?? En dan te bedenken dat grote bloggers zo 10.000 bezoekers per dag hebben als het niet meer is! Maar, ik moet zeggen dat de blog wel steeds meer bezoekers trekt en ik nu tussen de 30 en 50 unieke bezoekers per dag heb. Het motiveert wel om door te gaan! Julian en Marc speelden vandaag bij twee andere broertjes. Ook wel eens lekker, zo rustig.

Donderdag

Sinterklaas had wat kadootjes naast mijn bed gelegd om in te pakken 🙂 Daarover volgt vast nog wel een blog, want wij zijn fan van deze kleding zoals ik al eens eerder beschreef hier. Marcel en Lukas lazen allebei apart van elkaar een boek bij de open haard. Ze lijken zoveel op elkaar! Dat ik er nog steeds niet lekker uit zag is hier wel te zien (het was veel erger!). We werden twee tot drie weken lang geteisterd door rode, opgezwollen ogen, wat erg besmettelijk was. Lukas begon er mee en het eindigde bij mij en Marcel. Langzaam aan werd ook een verkoudheid opgemerkt in onze familie. Jaarlijks terugkerend feest, al dat gekwakkel met kleine kinderen. Je snapt wel waarom er geen hardloopblogs meer verschijnen…

Vrijdag

Omdat het weekend voor de deur stond, gauw nog even wat kadootjes inpakken voordat iedereen thuis komt. Lukas kwam thuis met deze speculaaspop, lekker! Er wordt altijd gedeeld hier. In de avond werden de schoentjes weer gezet!

Zaterdag

En wat zat er in? …Lego Classic!   Eigenlijk werd daarvoor eerst Youtube opgestart: sinterklaasliedjes! (nog geen 8 uur ´s ochtends) Ian klimt tegenwoordig steeds op zijn plastic stoeltje en komt zo weer een niveau hoger.

De rest van de dag hebben we bij opa en oma van de Kippen besteed om Sinterklaas in het klein daar te vieren.

Zondag

Vandaag heb ik een lange werkdag voor de boeg. Zoals je weet werk ik in de thuiszorg en heb je dan te maken met gebroken diensten. Ondertussen kregen de kinderen een leuk leesboek in hun schoen waarover ik nog eens ga schrijven en weer allemaal chocolademuntjes.   Opa en oma van Dodi kwamen koffie drinken en ik bakte nog eens appelflappen na mijn ochtenddienst. De rest van de dag moest ik weer werken en had ik gelukkig de auto weer ter beschikking. Normaal fiets ik vaak, maar met zo´n gammel hoofd pak ik graag de auto.

Dit was het dan weer, de weekplog. Als fotoverslaafde kun je mij op Instagram wel goed volgen, als je echt niks beters te den hebt. Zo ben ik inmiddels gelukkig ook echt weer beter. Jullie ook een fijne week toegewenst en bezwijk niet onder alle kerstactiviteiten 🙂

´Ik beken…´ – Sinterklaas editie 2016

Pakjesavond is achter de rug. Hangend op de bank, omsingeld door ravage aan overblijfselen van sinterklaaskadootjes, typ ik dit blog nog bij een smeulend haardvuur. Ik bedacht mij vandaag ineens dat ik best wat dingen kan opbiechten deze sinterklaastijd.

10 dingen die ik beken deze sinterklaasavond:

1. Zo draag ik mijn nieuwe foute kersttrui voor het eerst vandaag op 5 december. 2. Heb ik vanmorgen nog last minute vier kadootjes bij Intertoys gehaald voor zo’n 50 euro samen (alsof ik nog niet genoeg had voor de kids). 3. Ik eigenlijk geen flauw idee heb hoeveel geld we hebben uitgegeven aan sinterklaas dit jaar. 4. Dat ik gewoon nog appelflappen en cake sta te bakken, alsof er nog niet voldoende aan zoetigheid gegeten wordt in huize Van den Arend. 5. Zou de jongste vrijwel geen kadootjes hebben gekregen als ik punt 2 niet had uitgevoerd, omdat we gewoon al zoveel hebben. Gelukkig heeft hij toch nog niks te vertellen (grapje natuurlijk). 6. Zijn we (ik) weer aan het verzamelen geslagen voor Toet Toet Auto terwijl wij onszelf plechtig hadden beloofd niet aan een nieuwe soort speelgoedlijn te beginnen en rijden naast Piet Politie, ook Bob Bulldozeren Ruud Raceauto hier nu doodleuk rond. 7. Nog niet gesproken over Stijn Sleepboot van speelgoedlijn Blub Blub Bad… 8. Heb ik Lukas nog steeds het geheim van Sinterklaas niet verteld, terwijl hij vanmiddag in het bijzijn van zijn broertjes zei dat iedereen uit zijn klas zegt dat hij nep is. 9. Had ik vanmiddag enorme last van hoogtevrees op het trapje waar ik met mijn tenen op de bovenste tree een basketbord met -ring moest vasthouden voor manlief (aka Sinterklaas en Klusjespiet), zodat deze gemonteerd kon worden.

10. Kon ik ik die uitbundig zingende, dansende kerstmuts van de Action niet laten liggen voor in de zak van 5 december.

Wat kan jij bekennen over sinterklaasavond dit jaar?

This or That? – Tag Sinterklaas editie

Bij Northflix.nl zag ik deze This Or That Style Tag en aangezien wij altijd enthousiast Sinterklaas vieren besloot ik deze in te vullen. Deze tag is bedacht door de dames op catchingup.nl. De antwoorden komen van mezelf en ik kan je alvast vertellen dat ik net zo blij wordt van Sinterklaas vieren als onze jongens!

Sinterklaas of Piet?

Zwarte piet! De leukste en mooiste figuur. Laagdrempelig, toegankelijk en niet zo stijfjes. Bovendien werken ze hard om het de kinderen naar hun zin te maken. Pieten die niks zeggen en stil naast de Sint blijven staan vind ik weer minder geslaagd en pieten die te hard hun best doen en allerlei capriolen willen uithalen mag ik ook niet. Doe mij maar de pieten van het sinterklaasjournaal. Ik moet er wel bij zeggen dat Sinterklaas wel weer voor de balans zorgt en altijd de boel weer op z´n pootjes zet.

Pepernoten of chocoladeletter?

Chocoladeletter, duh! Chocola is misschien wel het lekkerste wat er is. Misschien zijn chocoladepepernoten eigenlijk nog beter dan bovenstaande. Dit jaar gaan we eens een paar karamel en zeezout chocoladeletters van de Hema proberen weet ik uit betrouwbare bron 🙂 Northflix heeft deze trouwens getest en vergeleken met die van de Lidl en Verkade en hier een blog over geschreven met de resultaten!

Gourmetten of heel veel zoetigheid?

Gourmetten met sinterklaas heb ik volgens mij nog nooit gedaan, dus dan wordt het automatisch veel zoetigheid. En dat klopt ook wel, want ik ben gek op pepernoten, chocoladepepernoten, chocoladeletters en chocolademuntjes.

Schoen zetten of pakjesavond?

Pakjesavond is toch wel het toppunt. De enthousiaste gezichtjes, het rondslingerende gekleurde papier, de drukte… Maar het mysterieuze aan schoentje zetten is natuurlijk ook heel leuk.

Sinterklaas op bezoek of vieren zonder Sint?

Zonder Sint. Meestal vind ik Sint in het echt niet zo leuk.

Intocht op televisie of intocht in het echt?

Op televisie! Ik vind het A: meestal veel te koud buiten om zo lang te wachten en B: houden wij niet van die drukte. En C: je ziet meestal toch niet veel. Hier kun je trouwens lezen hoe wij de intocht dit jaar beleefd hebben…

Sint als geheim of open kaart?

Geheim natuurlijk! Ja anders is de lol er wel een beetje vanaf.

Surprises en gedichten of een Sint-dobbelspel?

Geen van beiden: gewoon kadootjes met namen erop. Degene die net een pakje heeft uitgepakt mag dan een pakje uit de stapel voor de volgende pakken. De kadootjes liggen op een grote berg nadat we ze uit de zakken hebben gehaald 🙂 Als de jongens ouder zijn gaat dit misschien wel anders. Ik vind surprises en gedichten ook erg leuk, maar ik vermoed dat mijn man hier anders over denkt. Wie weet halen de kids hem nog eens over of we laten alles hetzelfde. Vroeger maakte ik soms wel eens één gedicht om mijn broertje te plagen.

Sinterklaasjournaal of De Club van Sinterklaas?

Sinterklaasjournaal! Maar meestal vergeten we te kijken, zo onder etenstijd. Dan kijken we nog even op Uitzending Gemist. Ook op school wordt er gekeken zodat ik weer bijgepraat word in de middag. De Club van Sinterklaas kijken we nooit en trekt me ook niet zo.

Nu weten jullie meteen hoe wij ongeveer Sinterklaas vieren! Wij vieren het as. maandag op 5 december. Zin in!

De oudste kwam thuis van school en kreeg rode ogen. De volgende morgen kon hij zijn ogen bijna niet openen door al het slaap wat erin zat. Er zaten flinke korsten tussen zijn wimpers waar ik niet aan mocht komen. Een kleine week later begonnen de middelste twee met rode ogen en al gauw ook Ian. Zijn oogjes zijn klein en gezwollen en hij ziet er, net als de rest, erg zielig uit. Inmiddels is de oudste weer opgeknapt en dacht ik dat Marcel en ik de das waren ontsprongen. Niet dus.

Rode ogen overal

Deze week was ik ook de klos. Mijn rechter oog begon te prikken zondag. De volgende dag was het echt enorm opgezwollen en alleen rechts, waardoor het net lijkt alsof ik een mep heb gekregen.

Daaropvolgend begon mijn andere oog te prikken en liep ik al gauw met twee opgezwollen rode ogen (gelukkig wat meer symmetrie voor het schoonheidsbeeld). Regelmatig moet ik ze schoonwrijven, want allemachies, wat komt er veel troep uit! Rechts lijkt gelukkig weer te slinken. Dat ooglid hangt steeds meer verschrompeld op mijn oog door het het uitgerekte huid wat nu ´over´ is door het afgenomen vocht.
Vreemd wel, dat we verder nauwelijks verkouden zijn maar wel rode geïrriteerde ogen hebben. Zal vast een rondsluimerend virusje zijn. Vanmorgen sprak ik een andere ouder van school die dezelfde klachten had.

Haal de huisarts in huis

Ken je thuisarts.nl al? Het is een site die heel wat huisartsenbezoeken bespaart, nog onlangs in het nieuws geweest. Thuisarts.nl werd mij wat jaren geleden getipt door de huisartsassistente. Dat een huisartsassistente je verwijst naar een website vond ik al opmerkelijk (want is het wel betrouwbaar?), maar ook voelde ik me afgewimpeld. Want voor de zoveelste keer ervaar ik de huisarts als iemand waar een grote muur omheen is gebouwd of waarvoor een soms iets te streng afgestelde spamfilter aan vooraf gaat.
Maar thuisarts.nl bleek al gauw wel degelijk handig te zijn en betrouwbaar. Zo ook bij oorproblemen bijvoorbeeld. Nu weet ik sneller waar ik op moet letten en kan ik meteen aan de huisarts assistente vertellen dat ik A en B en C al gedaan heb en me nu echt afvraag wat ik moet doen (lees: de huisarts wil spreken).
Zo staat er over rode ogen, dat het meestal niet ernstig is en dat je aan de bel mag trekken bij slechter zien of pijn. Dat is gelukkig bij ons niet het geval. Uitzieken dus maar.