Een paar maanden terug las ik zo’n mooi bericht over het ontstaan van Stichting Ambulance Wens! Ik heb er als wijkverpleegkundige ook mee te maken en leerde de stichting kennen via een collega die ons team er jaren geleden op wees. Ik had er toen vaag wel eens iets over gehoord, maar wist niet dat een wens in vervulling laten gaan in ons werkgebied ook al mogelijk was. Dit bleek dus daadwerkelijk te kunnen. Sindsdien vraagt ons team in principe bij iedere terminale cliënt (iemand die op sterven ligt) of er nog een laatste wens is waar Stichting Ambulance Wens evt. bij zou kunnen helpen; ergens waar de cliënt nog graag naartoe zou willen gaan. Niet iedereen maakt er gebruik van en dat hoeft ook niet, maar cliënten die dat wel deden zag ik erg gelukkig en ontspannen terugkomen na zo’n wens, zoals ook in bovenstaand artikel beschreven wordt door ambulancemedewerker Kees.
Het interview doet mij denken aan mijn ervaring toen ik de vraag kreeg of ik Stichting Ambulance Wens wilde bellen voor een terminale cliënt bij ons. Ik wist niet goed hoe het in zijn werking ging, maar één telefoontje naar de stichting en alles bleek soepeltjes te gaan. De grootste spanning zat er bij mij over of degene voor wie ik dit wilde regelen, de reis of zelfs de transfer van haar bed naar de brancard überhaupt wel aan zou kunnen. Ik belde de stichting en vertelde dat wij van de thuiszorg te maken hebben met een terminale cliënt die graag met haar partner naar de dierentuin zou willen gaan. – Je moet je voorstellen dat ik dit telefoontje pleegde in een kleine donkere woonkamer waar overdag de dikke gordijnen dicht zaten met iemand naast mij op bed die geel zag en bijna niet meer reageerde op mijn stem. Ze was op sommige momenten van de dag al helemaal niet meer aanspreekbaar en werd met de dag zwakker en minder goed te draaien in bed. Tegelijkertijd zie ik beelden van een zonnig dierenpark vol bezoekers. – Aan de telefoon vertelde ik dan ook hoe slecht zij eraan toe was en dat ik mij zorgen maakte of ze de reis wel aan zou kunnen. Stel dat ze dood gaat, wat dan?
De mevrouw die ik aan de lijn had van Stichting Ambulance Wens was heel erg aardig en voelde meteen de ernst aan van wat ik bedoelde. Ze stelde me gerust door te zeggen dat ze deze situaties veel vaker hebben meegemaakt en dat er gewoon verpleegkundigen bij zijn die onze zorg zullen overnemen. Comfort bieden staat natuurlijk bovenaan. Het kwam volgens haar wel eens vaker voor dat mensen overlijden tijdens een rit voor hun laatste wens, maar waarom zou sterven tijdens het vervullen van die wens erg zijn? Precies dat wat Kees ook beschrijft in zijn interview.
Na het telefoontje werd alles geregeld en had ik weinig meer van doen. Een aantal dagen later (ik duimde ondertussen ontzettend dat ze het ging halen) werd zij opgehaald voor een dagje dierentuin met haar partner en bleek achteraf ontzettend te hebben genoten. Ze kwam moe maar ontspannen terug en ze schijnt volgens partner nog vrij alert te zijn geweest in de dierentuin en te hebben gepraat. Aan de uitgelatenheid van haar partner merkte ik dat die dag ontzettend waardevol is geweest voor beide. Als ik tijdens het gesprek naar de mevrouw in bed keek kon ik bijna niet geloven dat zij daar in de dierentuin was rondgereden op een brancard, maar het was toch gebeurd. Ik was blij dat ze het had gered en dankbaar dat er zo’n mooie stichting bestaat.
Doneren aan Stiching Ambulance Wens kan via het IBAN op de site: https://www.ambulancewens.nl/
Published by