Hartritmestoornis tijdens mijn zwangerschap

Fotograaf: Anja Teraz

Gelukkig ben ik vier keer zwanger geweest waardoor ik trotse moeder ben van vier zonen. Ik ben altijd wel gevoelig voor geweest voor hartkloppingen, maar tijdens mijn derde zwangerschap kreeg ik te maken met een ernstige hartritmestoornis.

Het was de avond voordat we sinterklaas zouden vieren met de familie. Rond tien uur ´s avonds stond ik bij de één-na-laatste cliënt mijn werk te doen als wijkverpleegkundige en ineens voelde ik het weer: mijn hart ging ineens heel hard tekeer. Zo erg, dat mijn lijf ervan schudde. Ik heb het eerder meegemaakt, dus ik wist dat het vanzelf over zou gaan. Bang was ik niet. Relaxt was het natuurlijk ook niet. Ik twijfelde: moest ik nu een collega het huis uit bellen om net het laatste stukje van mijn rit af te maken of niet? Ik keek het even aan. De cliënt was gelukkig redelijk zelfstandig. Ik stond licht gebogen tegen het deurkozijn toe te kijken als een hijgend paard terwijl ik een zo´n prettig mogelijke houding probeerde aan te nemen. Het werd gelukkig niet opgemerkt.

In de auto naar huis

De laatste cliënt was een stuk pittiger en daar heb ik mijn werk met zweet op mijn voorhoofd, langzaam aan en heel stilletjes afgemaakt. Daarna reed ik naar huis. Autorijden lukte wel, maar ik had hoofdpijn, was benauwd en zat het liefst in een gebogen houding. Mijn hart knalde de pan uit en regelmatig werd er een slag gemist of sloeg het hart ineens weer te snel achter elkaar. Het verbaasde me dat het nog niet over was, maar ik hoopte dat het in alle rust thuis wel zou ophouden. Het zou immers ook van stress kunnen komen, al heb ik dat bij mezelf nooit geloofd.

Bedrust hielp niet

In bed seinde ik mijn man (Marcel) in, die net in zijn diepste slaap zat gezien het tijdstip. Ook hij weet dat ik het vaker heb gehad en maakt zich niet snel druk. Na 20 minuten rustig liggen gingen de hartkloppingen niet over en belde ik de huisartsenpost. Ik was immers 25 weken zwanger, dus moest niet alleen aan mezelf denken, maar ook aan het kind. Ik telde ondertussen mijn hartslag: tussen de 120 en 180 slagen per minuut. De assistente ging in overleg. Niet veel later werd gevraagd of ik naar het ziekenhuis toe kon komen voor meer onderzoek. Omdat er iemand bij de kinderen moest blijven heb ik niemand lastig gevallen, liet ik Marcel thuis en reed ik zelf naar het ziekenhuis. Dat had ik toch al gedaan vanavond en bovendien was het ziekenhuis 5 minuten rijden verderop. Toen ik daar aankwam waren ze wel enigszins verbaasd dat ik alleen kwam, zo in pyjama met een zwangere buik. Tja…

Aan de hartbewaking

Al snel kon een arts op de spoedeisende hulp mij onderzoeken en stelde inderdaad een hartritmestoornis vast. Ik werd naar de hartbewaking gebracht voor monitoring, een hartfilmpje van het kind en van mezelf en een echo om te kijken hoe het met de kleine is. Verder kon ik niet veel meer dan een beetje wegdoezelen en proberen te rusten in de donkere tweepersoons ziekenhuiskamer. Echt slapen lukte niet, omdat mijn hart zo tekeer ging. Met het kind ging het goed, werd me al snel gemeld. Ook werd me verteld dat ik last had van atriumfibrilleren. Er bestaan namelijk verschillende soorten hartritmestoornissen die ze aan de hand van een ECG (het hartfilmpje) kunnen opmaken. ´Gelukkig is het kind voor leven vatbaar als het gehaald zou moeten worden´, probeerde de verpleegkundige mij nog gerust te stellen. Nou, mijn kalmte maakte ineens plaats voor rinkelende alarmbellen, want ik wilde niet aan een keizersnede en een veel te vroeg geboren kind denken. Ondertussen stuurde ik berichtjes naar Marcel om hem op de hoogte te houden.

Medicatie

Er werd op de hartbewaking tevergeefs begonnen met pillen, maar na enige uren werd er een infuus voor me klaargemaakt om mijn hart wat rustiger te krijgen. Ik weet niet precies wat ik kreeg, maar het was de bedoeling dat mijn hart minder hard zou gaan kloppen (waarschijnlijk bètablokkers) in de hoop dat het zijn goede ritme weer zou gaan oppakken. Het hart kan zichzelf namelijk wel weer op het goede spoor krijgen. Dat heb ik in de loop der jaren wel gemerkt zonder medische hulp. Nu is het echter nog niet ´vanzelf´ gelukt en moet het hart een handje geholpen worden door middel van medicatie.

Nachtelijk bezoek

Mijn hart werd rustiger, maar bleef in het verkeerde ritme. Ik kon gelukkig wel een beetje gaan slapen. De verpleegkundige kwam langs om te zeggen dat er een eenpersoonskamer vrij kwam en vroeg of ik daar heen wilde. Het bed naast mij was leeg en aangezien ik al half sliep zei ik dat het niet hoefde. Halverwege de nacht kreeg ik daar enorm spijt van toen er een hele familie naar het bed naast mij werd binnengehaald. De sterke geur van vreemde oliën en opgeheven stemmen hielden me flink wakker. Tip: mocht je in het ziekenhuis liggen en ze bieden een eenpersoonskamer aan (wat echt luxe is!), neem die dan ook aan !!!1! 😉

De volgende morgen

De volgende dag, zaterdag 3 december 2011, ging mijn hart stug door met onregelmatig kloppen. Ik liep met moeite naar het toilet, haalde een natte lap over mijn gezicht en lag verder veel op bed. Bovendien zat ik vast aan toeters en bellen, dus kon weinig uitvoeren. Ik sliep veel en keek soms TV, maar dat laatste vond ik al best vermoeiend. De familie naast mij was gelukkig weer verplaatst of ontslagen. Ik belde mijn werk op om te vertellen dat ik niet kon komen helpen kadootjes inpakken bij een cliënt met reuma, waarop ik allerlei lieve berichtjes kreeg. Ook werd mijn familie op de hoogte gebracht over dat ik in het ziekenhuis lag. We zouden met mijn familie samen sinterklaas vieren, maar ik kon er dus niet bij zijn. Marcel kwam even langs en zou later met Lukas en Julian naar mijn familie gaan om pakjesavond te vieren. Stukjes van Paul de Leeuw met Sinterklaas kijken was ongeveer het enige aan vermaak wat ik die dag heb gedaan. Ondertussen zaten de artsen niet stil en kreeg ik het ene infuus na het andere. Op een gegeven moment werd daar een punt achter gezet: ´We laten je ophalen voor cardioversie´.

Cardioversie

Omdat de hartritmestoornis niet verdween en er angst was voor schade aan het hart, vond men het nodig dat ik een cardioversie moest ondergaan. Je weet wel, een elektrische schok wat je altijd bij ER zag op TV. Maar er zat nog een kind in mijn buik, dus ging ik voor een second opinion en uit voorzorg, naar een veiligere (meer gespecialiseerde) omgeving voor mij en de baby, legde de arts mij uit. Mocht het kind gehaald moeten worden, of mocht mij iets overkomen tijdens de cardioversie, dan was ik beter af in het academisch ziekenhuis st. Radboud in Nijmegen. Aan het einde van de dag kwam Marcel nog gauw langs vanuit het sinterklaasfeest, toen we te horen kregen dat de ambulancebroeders uit Nijmegen onderweg waren om mij op te halen.

En dan eindelijk…

Ik besloot nog even mijn gezicht op de frissen en mijn tanden te poetsen. Langzaam als een oude vrouw liep ik naar de wastafel. Toen ik terug kwam uit de badkamer en op bed ging zitten voelde ik me anders. Ik keek Marcel bedenkelijk aan en fluisterde: ´Ik geloof dat mijn hart weer normaal doet!´ Ik voelde nog even heel bewust en ‘mindfull’, maar alles was ineens rustig en ik voelde me weer helder. Moe, dat wel, maar wel helder en niet meer duizelig. Ik ging aan de monitor en terwijl ik de monitor en de gang in de gaten hield zag ik al een verpleegkundige naar me toe lopen. Het hartritme is weer normaal! Nog geen minuut later (!) kwamen de grote ambulancebroeders aan mijn bed staan en controleerden met mij of ik mee moest. Het was bijna beschamend om het te zeggen, maar het was dus niet meer nodig om naar Nijmegen te gaan. Zou het door het tandenpoetsen komen dacht ik nog? Zou het door komen door de gedachten dat mij iets spannends te wachten stond? Je gaat automatisch lopen gissen. Belachelijk ook dat je je dan schuldig gaat voelen, omdat alles net een mindfuck lijkt.

Gevolgen voor de toekomst

Al met al ben ik natuurlijk erg blij dat het allemaal helemaal goed is gekomen. Na lang wachten mocht ik naar huis. Ik kreeg medicatie (bètablokkers) mee die ik van de cardioloog direct mocht slikken zodra ik weer een hartritmestoornis kreeg. Verder vroeg ik tijdens het gesprek met de cardioloog nog naar de conclusie van dit avontuur: hij gooide het op de hormonen (hormonen kunnen heel veel processen teweeg brengen in een lichaam). Gelukkig waren de klachten niet meer terug gekomen gedurende de rest de zwangerschap. Een bijkomend gevolg was wel dat ik niet meer thuis mocht bevallen (wat de verloskundige totaal ontkrachte achteraf, maar alla, die eeuwige strijd…).

Ook bij de vierde zwangerschap heb ik gelukkig geen last meer gehad waardoor ik daarbij weer thuis mocht bevallen. Toch heb ik nog regelmatig hartkloppingen die gelukkig weer snel weg gaan, zoals voorheen. De medicatie is allang over datum en heb ik weggegooid. Maar de klachten komen zo weinig voor dat ik geen nieuwe medicatie meer in huis heb gehaald. Des te meer reden heb ik om voldoende te bewegen om mijn hart een beetje in conditie te houden en niet te veel hooi op mijn vork te nemen (wat erg moeilijk is!). Ik ben overigens niet eerder gestopt met werken voor zwangerschapsverlof en heb mijn werk de laatste weken zonder klachten af kunnen maken.

Met dit verhaal hoop ik wat herkenning te geven bij andere vrouwen die last krijgen van hartkloppingen of een hartritmestoornis tijdens de zwangerschap.