Gezien | Stuk (docu)

Je mist iets heel moois als je Stuk nog niet bekeken hebt. Het is een vierdelige docuroman (VPRO) van Jurjen Blick. Tijdens mijn avonddiensten op woensdag besprak ik de docu iedere week met de 82-jarige mevrouw van Dijk. Zij is blind en dol op docu’s en ook zij onderstreept mijn mening. Je kunt Stuk nog terugkijken op de NPO-app. Als verpleegkundige met hart voor je werk moet je dat gewoon even doen.

Het verhaal uit een revalidatiecentrum (en deels bij mensen thuis) is een aanrader om de volgende 5 redenen:

Je ziet de mens en hun verhaal

Het is gefilmd met oog voor de mens in het moment. Je ziet afleesbare emoties, voelt gepaste stiltes en de harde realiteit beleef je mee. Er zijn geen acteurs. Geromantiseerd noemen ze de documentaire wel, maar ik vind het echt. Ik herken zoveel in de thuiszorg. De documentairemaker heeft de accenten goed gelegd. Het lijkt geromantiseerd omdat er in de korte kijktijd veel belangrijke accenten achter elkaar worden voorgeschoteld. Daardoor lijkt het geromantiseerd. Maar bij mij op de werkvloer gebeuren deze momenten zeker ook. Alleen is dat wat meer verspreid door de dienst heen. Je ziet ook in de docu hoe belangrijk het is goed te kunnen luisteren naar iemands verhaal.

de arts en de verpleegkundige zijn ook mensen

Zo gaat het in de praktijk ook; de professional is ook een mens. En die deelt ook iets van zichzelf in het werk. Of diegene nu wil of niet.

De keuzes die je maakt in het menselijk contact en de uitvoering hiervan zijn een stukje van jezelf. Een zorgvrager op mijn werk hoor ik zeggen dat alle medewerkers van ons team een eigen gebruiksaanwijzing hebben. Ik vind het kloppend en mooi. En ik denk dat we daar te weinig bij stil staan.

De documentaire is meeslepend

Doordat je als kijker empathie voelt en meeleeft met de ‘personages’ die hard werken om beter te worden, wil je weten hoe het afloopt. Alle vier de afleveringen wil je zien.

Sommige gefilmde stukjes lopen, niet geregisseerd, wel mooi in elkaar over

Ik had dit vast niet door gehad als ik ‘De Wereld Draait Door’ niet van tevoren had gezien. Maar je volgt als kijker even de patiënt en daarna loop je door de gang mee met de verpleegkundige. Die ene waarvan je al weet dat zij het thuis niet makkelijk heeft. In een ogenblik behandelt zij in de volgende kamer weer een andere bekende personage. Het is een leuk weetje. Knap gefilmd.

De film is goed ingesproken door de maker

Waarvoor mijn complimenten. Het maakt het helemaal af en hij raakt waar nodig de juiste snaar. Hierover meer in deze recensie van het NRC.

Ik heb in stilte ontzettend genoten van deze docu en ik hoop vele anderen.