Sinds mijn afstuderen ben ik als wijkverpleegkundige begonnen en ik merk nog steeds dat ik iedere keer weer veel plezier uit mijn werk haal. Er is echter zo weinig bekend over waar het écht om draait ons beroep! Op het nieuws zie je ons soms een steunkous aantrekken of op afstand een wond verzorgen en we treden maar weinig op de voorgrond. Jammer, want ook al wordt ons beroep vaak geassocieerd met ‘dankbaar werk’, inspirerend is het verder niet echt.
Ik zou zó graag anderen ervan willen overtuigen dat het werken in de thuiszorg heel erg waardevol is en zeker ook leuk kan zijn. Ik maak zoveel mee, dat mijn hoofd soms vol verhalen en kippenvelmomenten zit om te willen vertellen. Het lastige is, is dat je te maken hebt met privacy. Daar probeer ik dan wel oplossingen in te vinden door toestemming te vragen, details te hutselen of bepaalde informatie achterwege te laten.
Wat mij het meest boeit zijn de mensen met wie ik werk, zowel cliënten als collega’s. Iedereen heeft zijn/haar unieke verhaal, vindingrijkheid of mooie eigenschappen. Naast het mensenwerk is er voor mij ook uitdaging in zelfsturing en het regelen in moeilijke tijden van personeelstekort en ingewikkelde regelgeving.
Negatieve berichtgevingen over de thuiszorg zijn er al genoeg en probeer ik zoveel mogelijk te vermijden óf ik giet ze in een bericht om aandacht te vragen voor het goede. Liefst met een vleugje humor of een knipoog. Bij een probleem, bijvoorbeeld complexe situaties bij cliënten of personeelstekort, kan vanuit stress ook veerkracht en verbondenheid opbloeien. Als problemen uiteindelijk worden opgelost geeft het iedere keer weer een kick en positieve feedback waar je weer mee vooruit kan. Vanuit die beleving en dat gevoel, probeer ik blogs te schrijven om wat meer sjeu geven aan de beeldvorming van ons beroep.
Herken je mijn verhaal en beleef je zelf ook mooie ervaringen in de thuiszorg? Dan zou je dit kunnen delen op social media met ‘#kijkindewijk’ zodat we straks een veelzijdig beeld krijgen over de thuiszorg!
Published by